Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1964, Blaðsíða 6

ið talin álfabyggð mikil. f eynni eru
klettar, sem í álfatrúarlandi er erf-
itt að hugsa sér óbyggða. Þokur eru
þar einnig tíðar, og slíku veðurlagi
fylgja oft margháttaðar missýningar,
og auk þess hefur langvarandi ein-
vera vermanna í eynni haft sín áhrif
á ímyndunaraflið.
Seleyjarvitinn er byggður sumar-
ið 1956. Það er síðasti vitinn, sem
Sigurður Pétursson byggði, en hann
var um árabil verkstjóri við vita-
tyggingar. Hann mun hafa byggt
fleiri vita við strendur landsins en
nokkur maður, annar, og því standa
um hann traustir minnisvarðar á öll-
um landshornum, þótt sjálfur sé Sig-
urður allur fyrir sex árum. Sigurður
Pétursson var Skagfirðingur og taldi
sig þar lengst af til heimilis, og for-
sjónin hafði séð honum fyrir óvenju
drjúgum skammti af skagfirzku þreki
og traustleika. Sigurður var það
merkilegur maður, að ástæða væri til
að helga honum sérstakan kapítula,
,og verði einhvern tima skrifuð saga
íslenzkra vita, verður ekki hjá því
komizt. Hér verður þó ekki skrifuð
ævisaga Sigurðar, því að til þess
brestur mig þekkingu, þótt ég ætti
þvi láni að fagna að vinna undir
stjórn hans nokkur síðustu sumrin,
sem hann hélt heilsu. Og það tel ég
alltaf einhvern ágætasta skóla, sem
ég hef komið í, að öðrum skólum
þó ólöstuðum.
Papey, séS úr loftl.
Vitabygging er talsvert fyrirtæki,
og eins var í Seley. Aðstæður voru
þar þó heldur í betra lagi, eftir því
sem gerist í úteyjum. Inn í eyna
miðja landmegin skerst dálítill vog-
ur og norðan til í honum eru klapp-
ir, sem bátur flýtur vel upp að. Þai
var byggður pallur og á honum kom-
ið fyrir sþili, sem dró allan flutning
upjj úr skipsbát vitaskipsins. Frá
gálgapallinum var síðan lögð braul
upp að vitastæðinu, og þannig var
unnt að draga allan flutning á sleða
þangað, sem þurfti að nota hann.
En vitar eru ekki byggðir úr loft-
inu tómu, og til Séleyjar þurfti að
flytja allt efni, sement, möl, sand
og meira að segja vatn. Vitaskipið
Ilermóður, sem þá var enn ofan
sjávar, annaðist alla þessa flutninga.
Steypuefnið var tekið um borð á
Eskifirði, og þar var því mokað í
poka, áður en það var látið í lest-
ina. Við Seley var það flutt yfir í
skipsbátinn og tekið í honum til
lands, þar látið á sleða og ekið til
vitastæðisins. Þessir flutningar tóku
alllangan tíma, því að margar ferð-
irnar þurfti Hermóður að fara milli
Eskifjarðar og Seleyjar, og ferðir
bátsins milli skips og lands voru
hart nær óteljandi.
í einni þessara ferða gerðist lítið
atvik, sem lengi var í minnum haft.
Stýrimaður á Hermóði þetta sumar
var ungur maður, sem þá hafði ný-
lega lokið skipstjórnarprófi. Hann
sat við stjórnvöl í skipsbátnum, þeg-
ar efnið var flutt i land. Við bryggju-
klöppina í Seley var strengdur kað-
all yfir voginn, sem festur var í bát-
inn meðan dregið var upp úr honum.
Var þetta gert til að halda bátnum
frá klöppinni, svo að hann berðist
ekki eins upp við hana og ella hefði
verið. Milli ferða var þessum kaðli
fest í gálgann uppi á pallinum. Einu
sinni brá svo við, er báturinn renndi
upp að klöppinni, að enginn land-
mannanna var staddur við gálgann
og kaðalinn rígbundinn í gálgann.
Báturinn nálgast, en bandið er hærra
en svo, að bátverjar nái til þess með
höndunum. Þeir reyna að krækja í
það með ár og krókstjaka, en ná því
ekki. En í sama mund og báturinn
rennur undir kaðalinn, leggur stýri-
maður frá sér stýrissveifina, stend-
ur upp á öftustu þóftuna og stekk-
ur upp og aftur frá bátnum. Hann
fer hátt í loft upp, að vísu nokkuð
frá kaðlinum, en báturinn er á ferð
og heldur auðvitað áfram, svo að
stýrimaður kemur niður úr loftferð-
inni spölkorn fyrir aftan hann. Þarna
var djúpt, svo að hann hverfur, en
húfan ein flaut i kjölfarinu. Þeir, sem
á þetta horfðu, minntust þess ekki,
að hafa fyrr séð mann fara í sjóinn
með jafníþróttamannslegum og tign-
arlegum tilburðum, því að þegar
Pramhald á 598. síðu.
Ljósniynd: Þorstelnn Jósepsso-i.
582
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAD