Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1964, Blaðsíða 11

Þórarinn frá Steinfúni:
V 0 R
Vorið dregur væng mjúkan Urtubörnin elta i
veitult um fríðar sveitir; íturvaxinn í straumi
æsku og aflvaki lax. En Ijósu bliki
ollu, sem líf er gefið. litar sólin ósa. 1
Ljóss af brunni bergja Allt er endurborið.
blómavarir fríðar. Omar loftið af hljómi
Andar friði og yndi léttfleygra loftsveita.
ilmur í blæ þýðum. Lífið dróma slítur.
og kringum hann glittir í vatn, sem
hellzt hefur niður. Þ.eir, sem ganga
um beina, streyma í sífellu út úr
'húsinu meö mat og stóra katla, fulla
af víni. Sígaunarmr hafa setzt uppi
við hsið undir siðu þakskegginu
meðal gestanna úti í garðinum og
kvennanna inni í .stofunum. En all:r
hafa þeir kosið sér sæti, þar sein
skugga ty'r á. Þeir leika á hljóðfæri
sín. Flautuleikarinu Saban, er hini
eini, sem ekki rúmast þar. Félagar
hans haía stjakað honuoi fram í birt-
una. Hann situr álútur með kross-
lagða fætur. Vefjarhöttur hans er
hvítur, beinabert andlitið er dökltt,
og stórir, svartir og kræklóttir fing-
ur haus dansa um hvíta flautuna,
sem hann Jeikur á. Hundur hans hef-
ur lagzt við fætur bans — sá saini
og við krakkarnir reyndum alltaf að
reka burtv, af því að hann sat um
að glepsa í okkur, ef við urðum
á vegi hans. Nú r.iænir hann með
reist höfuð á húsbónda sinn leika á
flautuna og hreyfir framlappirnar eít-
ir hljómfallinu. Óbóin kurra, fiðl-
urnar ymja, tambúrínin klingja, og
Saban leiíiur fyrir á fiautu sína, dill-
ar tónunum, grípur fraim í og sker
í gegn. Og sjáum til: Siðamaðurinn
og sumir gestanna hafa staðið upp.
Þeir bíða við stó’.a sína, þá langar
til að dansa, en þao' er eins og pe*r
kveinki sír við að gera það, svo að
þeir standa þarna, dáleiddir af hljóð-
færaslættinum og k.'appa lof í lófa.
Þegar siðamaðurinn getur ekki
stillt sig lengur, kal’ar hann til Sab-
ans:
„Spilaóu, Saban, þennan hæga þú
veizt“.
Sígaunarnir byrja ?,ö leika nýtt lag.
Það er eiamitt þetta sem kvenfólkið
hefur beðið eftir. Nú kemur það
hlaupandi út úr liúsinu, lætur sér
fyrst nægja að horfa á, en steðjar
svo í hringinn. Ocnsinn var þegar
hafinn. Sumir þátttakendanna fara
úr hringnum, draga upp ísaumaða
vasaklta líta niður á tærnar á sér
til þess Vð aðgæta sporið og dansa
einir út af fyrir sig, hægt og þungt
og virðulega.
„Æ, Mile — ég veit ekki, hvað ég
vildi get’a fyrir nö vera í þínum
sporum“ var allt í einu sagt fyrir
neðan mig.
Ég varð hræddur. En þegar ég
gætti betur að, sá ég, hvar skaut
upp vefjarhatti, sem sat skáhallt á
höfðinu V Mladen — andlitið var
brúnt og s’-eitt. Núska kýtti sig enn
meira saman fyrir aftan mig, leit
niður fyriv sig og þrýsti mér fastar
að sér eins og hún vildi verja mig
fyrir honum. En hsnn tyllti sér á
tá og reyndi að sjá framan í hana.
En það gat hann ekki. Hann sá ekc-
ert nema hvíta og holduga handleg'-
ina, sem vöfðust utar, um mig, b/í
Hð hún hulpraði sig saman og lét mig
skýla sér Hann tó,v vpp pyngju sína
og rétti inér dínar.
„Gerðu svo vel — þú getur keypt
þér eitthví ð . .
Og . hann stakk peningunum í
brjóstvasann lét liöndina síga nið-
ur á hanölegg hennar og tók fast
utan um. hann.
,,Taktu ?kki við l.onum — snertu
hann ekki“ heyrði ég að Núska hvisl-
aði óttasiegin fyrir aftan mig-
Ég leit við og sá, að hún haíöi
látið sig síga niður Fætur hennar
skulfu. Ég fann, hveinig hún streitt-
ist við og reyndi að slíta hendur sín-
ar lausa,. En hann sleppti henni
ekki. Hljcðfærasláiturinn dunaði, eg
fólkið dansaði í löngum keðjum og
var komið rétt til okkar. En hann
vildi ekki sleppa talcinu.
Loks tókst Núska með herkjubrögö-
um að slíta sig lausa-
„Komdu nú!“
Og hún tók mig niður af múr-
veggnum, þrýsti mér enn fastar en
áður að brjósti sér og læddist tneð-
fram veggnum, þar sem skugga bar
á. Ég hjúíraði mig að henni. Hún
var heit og sveitt. Og ég varð sveitt-
ur af henn', Þegar cg tók hægri hend-
inni utan um hálsinn á henni, snurta
fingur mínir heitar varir hennar. Og
brjóst heunar vorn heit og stinn.
Hitann frá lienni iagði jafnvel um
fætur mír.a.
„Hlustaðu ekki á það, sem hann seg
ir — hann er ekki u rð öllum > jalla
segir hún eins og hún sé að bera
í bætifláka fyrir sjálfa sig. Það er
engu líkara en hún sé drukkin og
eigi bágt með að ganga. Og ég sé
að nú hefur hann náð taki á múr-
veggnum og vegið sig upp — hann
horfir á okkur tncð bendur á veggn-
um, og það er eins cg hann sé í þann
veginn að stökkva yfir til okkar.
Þetta vir?.-sl hana gruna, því að hún
þorir ekki að líta um öxl. Hún herð-
ir takið utan um mig, reikar í spori
og hnýtui um hverja steinvölu, sen
liggur við tærnar á henni. Jafnvel
smákvistui heftir för hennar og ríf-
ur hana, og skuggcrnir og náttdögg-
in gera hana hrædda.
Það var eins og hún hefði frelsazt
úr miklu'u háska, þegar hún upp-
götvaði, að hún va,- komin aftur inn
í húsagarðinn og sitzt þar á teppi.
Hún renndi hendinni yfir ennið á
sér, vafði upp háiið, lét gusta um
sig. Svo gckk hún að brunninum, dró
upp vatrx og fór að þvo sér, gusaði
vatni um sig alla
Þetta meif: Hún ittaði sig. Augu
hennar Ijómuðu, kinnarnar loguðu, og
hárlokkarrir iímdust við þær. Hring-
dansinn dunaði enn handan garðsias.
Nú voru þc-ir byrjaöir að skjóta. Fyrst
sungu þeir hægt, tilbreytingarlaust
og langdi-egið lag, síðan kcm annað
hraðara ng fjörlegra Flautan grét,
svo að við lá, að iijartað spryngi. Og
allt í einu tóku allir undir:
„í fyrsta sinn ég sá þig . ..“
Núska spratt upy. Hún gat ekki
hamið sig lengur. Ilún þreif kopar-
pönnuna og byrjaði að dansa. Því
gleymi ég aldrei.
IJún vispi, að enginn gat séð okc-
ur, og hún dansaði, iðaði og hrein
og sneri sér hring eítir hring. Hún
hristi sig, iosaði urn vestið og fletti
frá sér biússunni, svo að skein *
brjóstin eins og hvítan marmara, og
svart, vott hárið þyi’aðist í kringum
hana í oieiðu. Argun voru þaniti,
undarlega myrk og þó svo skair.
Söngurinn hljómaði æ hærra, hljóð-
færaleikararnir sóttu stöðugt í sig
veðrið. Og tunglskinið varð enn
magnþrungnara, — fiaut og streymdi
ofan til okkar. Og enn var sungið
fyrir handan:
„Við sánmst allt oi sjaldan . . .“
í sömu andrá sleppti hún sér al-
veg. Hún stóð kyrr með galopin-i
munninn, cias og hún væri að svelgja
Frh. bls. 591.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
587