Tíminn Sunnudagsblað - 20.09.1964, Blaðsíða 20

Tilsvör og tiltektir
Ouðmundur J. Einarsson safnaði
En þu fussar.
Steindór hét maður og var Hinriks
son. Hann var póstur fyrii austan,
kenndur við Dalshús, þar sem hann
bjó. Honum þótti gott í staupinu eins
og ærið mörgum. Steindór var greind
ur vel og þótti stundum meinlegur
í tilsvörum, einkum með víni.
Eitt sinn var Steindór staddur i
Reykjavík, og töluvert hátt uppi.
Vildi honum það þá til, að hann
þurfti að kasta af sér vatni, en lítið
um afdrep, þvj að hús voru allt í
kring. En nauðsyn sína þurfti hann
að leysa og gekk þá að girðingu, sem
var umhverfis eitt húsið, og byrjaði
að létta á sér. í sama bili gengur
húsfreyjan út í dyrnar og sá, hvað
karl aðhafðist. Blöskraði henni slík
ómenning og fussaði við. En Stein-
dór var ekki svo ölvaður, að hann
sæi ekki bæði og heyrði til húsfreyj-
unnar. Þá segir hann:
„Þú fussar — iá, þú fussar. En
guð almáttugur skapaði manninn í
sinni mynd, og hann leit yfir allt,
sem hann hafði gert. og sjá: það var
harla gott. En þú fussar.“
Hver fór í pokann?
Steindór vai góðkunningi Axels,
sýslumanns á Eskifirði, og var oft
með honum i þingaferðum, því að
Steindór var afbragðs duglegur ferða
maður. Svo var það eitt sinn víð al-
þingiskosningar á Eskifirði, að Stein
dór er þar staddur og allvel hugg-
aður. Hafði hann í frammi háreysti
nokkra, en sýslumaður, sem var í
kjöri ásamt fleiri, skipaði honum að
þegja — annars myndi hann látinn
í poka og bundið fyrir opið. Stein-
dór móðgaðist og gekk 1 burtu um
sinn, en kom svo aftur, þegar kjör-
fundinum var að ljúka. Þá var kosið
í heyranda hljóði, og urðu úrslit þeg
ar kunn. Axel sýslumaður féll. Segir
þá Stéindór:
„Hver var það sem fór i pokann,
Túliníus, vinur minn. Var það ég eða
þú?“
Ljótt orðbragð.
Prestur einn mjög drykkfelldur
var eítt sinn sóttur til þess að þjón-
usta gamla konu, sem var sjúk. Fór
hann af stað allslompaður. Þó er ekki
annars getið en embættisverkið tæk-
ist hneykslunarlaust. Náðarmeðulin
reiddi hann í hnakktösku fyrir aftan
, sig. En þegar hann ætlaði að stíga á
; bak reiðskjótanum, gat hann með
engu móti sveiflað fætinum yfir
(884
hnakktöskuna. Gekk svo í þófi
nokkra stund. Verður presti þá að
orði:
„Mikið helvítis helvíti er að kom-
ast yfir þetta helvíti".
Heitt enn.
Maður hét Benedikt og átti hann
heima á Snæfellsnesi eða í Hnappa-
dalssýslu, er saga þessi gerðist, þá
aldraður orðinn. ..Bensa þótti brenni
vín sætt“.
Eitt sinn voru komnir nokkrir svo
nefndir heldri gestir á heimili það,
sem karlinn var á, sátu við skál inn
í stofu og ræddu við húsbóndann
yfir kaffiboilum og brennivíni. Hug
kvæmdist þá einhverjum, að líklega
væri það miskunnarverk að bjóða
Bensa gamla bragð, og var karlinn
sóttur og skenkt kaffi í bolla handa
honum. Segir þá einhver gestanna:
„Viltu ekki fá tár útí þetta til þess
að kæla það“.
Karl þáði það, og var hellt dug-
lega út í bollann. Saup Bensi svo á,
en sagði um leið:
„Heitt enn“.
Og var þá bætt í kaffið, þar til
honum fannst það mátulega kalt.
Gó'ðar taugar.
Þegar Bensi gamli var lagztur bana
leguna, voru piltar tveir sendir í
Borgarnes til þess að vitja læknis-
ráða. Þá var þar nýkominn ungur
læknir. Segir hann við strákana:
„Ja, ég veit nú bara ekki, hvað ég
á að senda gamla manninum.“
Gullu þá strákarnir við í kór:
„Sendu honum brennivín. Ef hann
lifnar ekki við af því, þá er honum
engin lífsvon“.
Læknirinn hlustaði á holl ráð og
sendi gamla manninum spíritus á
200 gramma glasi og mælti svo fyrir,
að það skyldi takast ínn j vatni, 3—4
matskeiðar á dag, ?ftir líðan sjúkl-
ingsins. Þegar strákar komu heim,
var mjög dregið af gamla mannium,
en húsmóðirin vildi þþ reyna lyfið og
dreypti á hann blöndu af því með
teskeíð. Var hann þá nær meðvitpnd
arlaus. Þegar gamli maðurinn kenndi
bragðsins af lyfinu, sagði hann þó:
„Hvaðan fékkstu þetta?“
Konan sagði sem var, að lækn-
irinn í Borgarnesi hefði sent það. Þá
segir gamli maðurinn, og það voru
hans seinustu orð í þessu lífi:
„Það verða einhvern tíma góðar
taugar í þeim manni.“
Mesta furða.
Karl einn, Guðmundur að nafni,
Sigfússon, hafðist við á koti einu í
Múlasveit við norðanverðan Breiða-
fjörð. Hann var sem geta má nærri
örsnauður og þótti brellinn í við-
skiptum. Kú hafði hann enga, en
nokkrar kindur. Hann reri nokkrar
vertíðar við ísafjarðardjúp hjá hin-
um kunna aflamanni og sjósóknara,
Benedikt Gabríel.
Eitt sinn bað hann Benedikt- að
lána sér kýrverð, því að kona sín
yndi illa mjólkurleysinu. Varð Bene
dikt við bón hans, en svo fór, að
karl keypti aldrei kúna. Liðu svo
nokkur ár, að karl kom ekki norð-
ur. Þó rak að því, að hann kom aftur
og hugðist leita á ný hjálpar hjá
lánardrottni sínum. Hann var þá
ekki heima, en kona hans tók karl-
inum af alúð eins og vant var og
veitti honum mat og drykk. Segir
hún svo við karl:
„Hvernig mjólkar nú kýrin hjá
þér, Guðmundur minn?“ ^
En kar svarar óðar:
„O, það er mesta furða svona af
tómu útheyinu, elskan“.
Konan, sem vissi, að karlinn hafði
aldrei keypt neina kú, segir þá:
„Þeir segja nú raunar, sveitungar
þínir, að þú hafir aldrei keypt kúna,
heldur prettað peningana út úr
manninum mínum.“
En Guðmundur varð ekki orðlaus
og svaraði jafnharðan:
„Ha? Segja þeir það? Þá vita þeir
betur en ég.“
„Gjald það, sem þú skuldar mér“.
Guðmundur Sigfússon bjó nokkru
síðar á Kirkjubóli á Litlanesi, þá í
tvíbýli. Þá bjó og á Litlanesi Brynj-
ólfur Björnsson, prýðilega gerindur
maður og skáldmæltur, en fádæma
kaffimaður, og var oft þröngt
hjá honum af þeim varningi.
Eitt sinn í kaffiþurrð hafði hann
fengið eítt pund að láni hjá nábúa
sínum, Guðmundi. En ekki leið á
löngu, að Guðmundur yrði kaffilaus
sjálfur og heimti nú skuld sína held
ur harkalega og brá nábúa sínum
um sviksemi í viðskiptum, enda gat
Brynjólfur ekki borgað. Segir þá
Brynjólfur:
„Þér má það að bregða mér um
svíksemi, sem sjálfur ert svikóttari
en allt, sem svikótt er, og lýgur alls
staðar út lán, sem þú aldrei borg-
ar“.
Guðmundur þagnaði um stund, en
segir svo:
„Og ert þú endilega skyldugur að
vera svikari, þótt ég sé það?“
Ekki orðmargur.
Ólafur hét maður. Hann var Guð-
brandsson og bjó í Litluhlíð á Barða
strönd, vinsæll maður og ljúfmenni.
Hann var allvel greindur, og var að
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ