Tíminn Sunnudagsblað - 28.03.1965, Blaðsíða 5

Andrés Jakobssoji.
sveit, Grenjaðarstaðar í Aðaldal og
Húsavikur.
Það hefur verið til þess tekið, hve
Sigurður Guðmundsson á Þeistareykj
um sýndi mikið þrek, er hann brauzt
eitt sinn í stórhríð frá Reykjahlíð
í Mývatnssveit og heim að Þeista-
reykjum. Þar var ekki heima annað
fólk en konan og börnin til að sinna
störfum, og var honum því nauðsyn
á að komast heim hið fyrsta.
Sérstaklega eru mér minnisstæðar
fyrstu Þeistareykjagöngur, sem ég
fór í. Þá var ekki búið að byggja
aðhald, eins og það var kallað þarna,
en féð var hnappað að kvöldi og vak-
ið yfir því um nóttina og þess gætt.
Ég minnist þess, að meðan ég var
á vakt þessa nótt, var farin að koma
ókyrrð á féð og það var tekið til
að rása til og frá. Þegar við vorum
nýsetztir að, og aðrir voru teknir við,
er kallað til okkar, að féð sé tekið
Ljósmynd: Tíminn-KJ.
á rás og m að tapast út í myrkrið
og við beðnir að koma strax og
hjálpa til við að reyna að ná því
saman. Náttúrlega. var það von-
laust að ætla að smala því saman
þarna í myrkrinu — það varð að bíða
birtunnar. Sumir töldu sig hafa séð
Þeistareykja-Móra á ferli þessa nótt,
og töldu þeir, að hann hefði átt ein-
hvern þátt í þessu.
Það þótti löngum brenna við, að
Þeistreykja-Móri fylgdi þessum
stað.
Einnar ferðar minnist ég, sem ég
fór eitt sinn seinni hluta október
að sækja eftirleitarfé norður í Keldu-
hverfi. Eftir að ég kom 1 Reykja-
hverfi er allgott skíðafæri, og ég fer
á skíðum upp hjá Heiðarbót og aust-
ur yfir Höfuðreiðar og er kominn
að Sæluhúsmúla nokkru eftir há-
dagi. Þar stanza ég, hvílist litla stund
og matast, því að færi
var tekið að þyngjast. Þegar ég legg
af stað þaðan, er að setja yfir þoku
svo dimma, að ég sá ekki nema hvíta
fönnina fram undan, og finn ég það
brátt, að ég muni farinn að villast.
Er ég hafði gengið alllengi án þess
að ná áttum, sezt ég niður til að
hugsa ráð mitt. Þó sé ég, að þetta
dugar mér ekki, því að dagur er
stuttur, og ég verð að reyna að kom-
ast í björtu að Fjöllum. Þá fer ég
eftir því, sem ég kalla hugboð um
stefnuna, því að ekkert var við að
styðjast. Er ég hafði gengið um
stund, þóttist ég þekkja hnúka, sem
eru þarna norður með Fjallafjöllun-
um, og upp úr þvi fór þokunni að
létta, svo að úr því komst ég heilu
og höldnu leiðar minnar. Ég komst
að Fjöllum um kvöldið, en síðast
varð ég að bera skíðin, því að autt
var orðið, er nær dró sjónum.
Þegar ég fór heim aftur, rak ég
féð kringum Tjörnes og fékk allgóða
færð þá leið. Ég gisti hjá bróður
minum, sem búsettur var í Breiðu-
vík á Tjörnesi.
— Það hljóta að hafa orðið til
stökur í göngum þarna og ferðalög-
um. Kanntu ekki einhverjar slíkar?
— Ég man eftir einni vísu, sem
varð til, er fjórir menn voru að leita
að fé, sem hafði tapazt úr aðhaldinu.
Það var Indriði Þorkelsson á Ytra-
Fjalii, sem kvað þessa visu:
Jökull einn og jóar fimm
jafna um þá, sem flýja.
Indriði með óhljóð dimm,
Eyvindur og Kría.
Þetta var eins konar gáta fyrlr
leitarmennina. Einn sagði til dæm-
is, að hann vissi ekki, hvaða jóar
væru þarna fimm, því að það værl
ekki nema einn Jói. Indriði hafðl
mikla og sterka rödd og notar þetta
orðalag um sjálfan sig: „með óhljóð
dimm.“
Einhverju sinni voru Mývetningar
á ferð pg kváðu þá visu. Þeir voru
að reka fé úr Kelduhverfi um Þeista-
reykjaland til Mývatnssveitar. Þetta
er ort í orðastað eins rekstrarmanna.
Um höfundinn veit ég ekki með
vissu.
Um Þeistareyki ég rollur rak,
sú raun var býsna stinn.
Ég kollreið fyrst, en komst á bak,
þá kollreið Jói minn.
★
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
269