Tíminn Sunnudagsblað - 28.03.1965, Blaðsíða 16

Wfair;
Túrabjan hratt opnum dyrunum.
í flýtinum festist ermin á síðri skyrtu
hans á'-járnhespunni og rifnaði.
Kona hans sat úti á pallinum og
marði ber í járnskál. Þegar hún sá
böggulinn, sem maðurinn hélt á, lét
hún stautinn í skálina, reis á fætur
og gekk á móti honum. Þungur tré-
stauturinn velti skálinni um, og ber-
in runnu út úr henni.
Túrabjan faldi böggulinn fyrir aft-
an bakið og mælti:
„Þú verður að biðja vel, ef þú átt
að fá þetta. Hvað viltu gera fyrir
mig, ef ég sleppi því við þig“
„Allt, sem þú vilt, þó að þú bæðir
um hálft líf mitt.“
Túrabjan rétti henni böggulinn.
Konan settist í þrepin og rakti um-
búðirnar utan af honum. Allt í einu
fölnaði hún. Hún starði stór-
um, svörtum augum á það, sem í
honum var. Eftir drykklanga stund
lyfti hún andlitinu seinlega og virti
manninn fyrir sér. Túrabjan brosti,
án þess að taka eftir því, að það
komu tár fram í augun á henni.
„Þú veizt líklega, hvað þetta er,“
sagði hann hressilega. „Hunang —
ósvikið hunang. Það þarf ekki ann-
að en láta það upp í sig, og þá bráðn-
ar það sjálfkrafa í munninum. Og
þarna er vaxið. Og það er ekki nein
forsmán — maður getur sleikt það
og bitið í það líka.“
Konan læsti tönnunum í ermi
sína. Þannig sat hún þegjandi og
starði fram fyrir sig — leit ekki við
bögglinum og virtist helzt mæna eitt-
hvað út í bláinn.
„Guð komi til,“ hrópaði Túrabjan
og laut yfir böggulinn. „Hún trúir
mér ekki. Gerðu svo vel — bragðaðu
bara á því. Reyndu það og vittu,
hvernig þér gezt að því.“
En konan sneri sér undan með
slíkri andúð, að Túrabjan sótroðnaði
af reiði. Svona hafði hún líka látið
einu sinni, þegar hann kom heim
með melónu, sem hann keypti.
Seinna fann hann melónuna í básn-
um hjá kúnni.
Haltur köttur, sem hafði verið á
voki í garðinum, kom nú upp á pall-
inn. Hann fetaði sig að berjunum og
þefaði af þeim. Svo gaut hann gul-
um glyrnum á Túrabjan og mjálm-
aði aumkunarlega.
„Sópaðu berjunum saman,“ sagði
Túrabjan við konu sína. „Sérðu ekki,
að kötturinn er farinn að hnusa af
þeim?“
Hún rykkti sér upp snöktandi c''
mælti skjálfrödduð:
„Ég vildi, að jörðin gleypti hann,
þetta óbermi. Hvers vegna verð ég
alltaf að búa við verra en hinar kon-
urnar?“
Túrabjan tók af sér húfuna og
reyndi að hrista af henni óhreinind-
in. En þá tók hann eftir því, hvern-
ig skyrtuermin hafði rifnað. Honum
gramdist það, því að skyrtan var
sem næst ný. Hún hafði ekki verið
þvegin nema tvisvar sinnum.
„Mér finnst, að þú ættir að haga
þér eins og manneskja, þó að þú
sért ólétt,“ sagði hann og lét á sig
húfuna, orðinn fráhverfur því að
hrista hana. „Granatepli, granatepli
— veiztu, hvað þau kosta núna? Ég
ber vatn og hegg við allan daginn
og hlakka ekki til annars en kom-
ast heim. Fyrir þetta fæ ég ekki
nema hungurlaun. Og ekki átt þú
heldur efnaða ættingja, svo að ég
viti.“
Þau þögnuðu bæði. Konan hamað-
ist við að merja berin í skálinni,
unz þau voru orðin að graut, sem
hún hellti í ask.
„Eins og það séu einhver ósköp,
þó að ég biðji um granatepli," hreytti
hún út úr sér.
„Það getur verið," svaraði Túra-
bjan. „En hvað á peningalaus mað-
ur til bragðs að taka? Viltu kannski,
að ég drepi húsbónda minn og ræni
hann? Eða fari að stunda okur?“
Konan sýslaði við matinn. Henni
grömdust stórlega orð manns síns:
Mér finnst, að þú ættir að haga þér
eins og manneskja, þó að þú sért
ólétt. Hún skaraði í eldinn í stónni,
og enn glitruðu tár í augum hennar.
Klukkustund síðar höfðu þau mat-
azt. Grauturinn varð biksvartur við
suðuna í gamla skaftpottinum, og
súrmjólkin gerði hann ekki kræsi-
legri. Túrabjan gleypti í sig tvo
diska, en kona hans gekk frá leifðu.
Með þessu aðfaraleysi við matinn
minnti hún Túrabjan á halta kött-
inn. Og þegar hugur hans beindist
að kettinum, mundi hann líka eftir
rifinni skyrtuerminni. Hann komst
sinni, og allir kviðu því, ef þeir
neyddust til þess að flýja brott.
Neyðarskeyti voru send. Hollenzkt
skip, Tjisidane að nafni, svaraði fyrst
kallinu, breytti stefnu sinni og sigldi
til Næturgalaeyjar. Ensk freigáta var
send frá flotastöðinni í Símonarborg
við Góðrarvonarhöfða með lyf
og vistir. Vegalengdin var tvö þús-
und og átta hundruð kílómetrar, og
vélarnar voru látnar ganga eins og
frekast var auðið. Hollenzka skipið
kom til Næturgalaeyjar í dögun 11.
dag októbermánaðar. Þetta var níu
þúsund lesta skip, og á það voru
eyjarskeggjar allir fluttir.
Það sigldi fyrst með þá að Trístans
ey Þá sást, að hraunstraumurinn
hafði lagzt yfir frystihúsið, sem var
skammt frá flæðarmálinu, og lítil
kvísl, sem fékk framrás eftir göml-
um lækjarfarvegi í hlíðarrótum, var
komin að þeim húsum þorpsins, sem
voru efst og innst. Fólkið stóð í röð-
um við borðstokkinn og horfði agn-
dofa á tortíminguna. Engum var
hleypt á land.
Um kvöldið lagði skipið af stað
til Höfðaborgar. Með tár í augum
sá fólkið heimkynni sitt sökkva í sæ.
Það var á leið til ókunnra landa með
tvær hendur tómar — aleiga þess á
skipsfjöl fjórir segldúksbátar og
knýti og böggiar með litlu einu af
fatnaði og öðru slíku. í svælunni
kringum húsin og kartöflugarðana
reikuðu fimm hundruð kýr, tvö
hundruð kindur, geitur, svín, kettir
og hundar. Þessar skepnur urðu nú
að bjarga sér sjálfar í högunum, eft-
ir því, sem auðið var, eða farast ella.
Tjisidane kom með flóttafólkið frá
Trístansey til Höfðaborgar 15. októ-
ber. Blöðin höfðu birt daglega lang-
ar fréttir um þessa atburði,
og það var sægur fólks við höfnina,
þegar skipið lagðist að bryggju. Eyj-
arskeggjar störðu forviða á það, sem
fyrir augu bar: Borgina, höfnina
og skipin, mannhafið. Viku síðar var
förinni haldið áfram til Englands,
þar sem þeim var búin vist í her-
mannaskáium.
'180
f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ