Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1965, Blaðsíða 7
Gamla Flensborgarhúsið eins og það var árið 1884. Þar var Þá kominn gagnfræðaskóli.
INS FRÁ NESJAVÖLLUM
Grítnur gamli Þorléifsson á
Nesjavöllum fylgdí dyggilega
þeirri kvöð, er á mennina var lögð
í öndverðu: Hann lá ekki á liði
sínu við að uppfylla jörðina. Grím
ur átti fjölda barna, bæði með
kirkjulegri blessun og án hennar.
Meðal barna þeirra, sem hann
átti með fyrri konu sínni, Katrínu
Gísladóttur frá Úlfljótsvatni, var
sonur, er Guðmundur hét, fædd-
ur 1828. Hann var forsjármaður
mikill, en fetaði ekki í fótspor
föður síns: Hann kvæntist ekki
og var aldrei við kvenmann
kenndur. En þann minnisvarða
reisti hann sér, þótt að lítlu hafi
kannski orðið vegna þjóðfélags-
breytinga, er hann fékk ekki séð
fyrir, að vel má nafn hans varð-
veitast enn um sinn.
Guðmundur Grímsson ólst upp
í Grafningi og fór í vinnumennsku,
er hann hafði aldur til. Hann var
reglusamur og samhaldssamur, og
þó að kaup vinnumanna værí lágt
um miðbik nítjándu aldar, heppn-
aðist honum að draga ofurlíti!
efni.
Allar horfur voru á því, að Guð-
mundur myndi komast í góðar
álnir, þegar fram í sækti. En n-í
varð hindrun á vegi hans. Um
þrítugsaldur fékk hann meinsemd
í lifur, og var lengi veikur, og
gekk þá allt til þurrðar, er hann
hafði áður eignazt. Vafalaust hef-
ur honum þótt illt sitt hlutskipti,
er hann varð að liggja stórlegur
á bezta aldri og vita álnir sínar
eyðast í meðgjöf. Þó var sú bót
í máli, að loks tók hann að hjarna
við, og þar kom, að hann varð
vinnufær á ný. Samt bar hann
menjar þess, er yfir hann hafði
gengið, og var heldur veikfelldur
alla ævi.
Þegar veikindum hans Iinnti,
stóð hann uppi snauður maður.
En hann tók jafnskjótt til, þar
sem hann hafði orðið frá að hverfa
— vann sem heilsa leyfði og hélt
utan að kaupi sínu. Gerðist hann
lausamaður, þegar frá leið, og
stundaði margháttaða vinnu víðs
vegar sunnan lands. Meðal ann-
ars lagði hann stund á margs kon-
ar hampvinnu og ullarvinnu. Og
hafi Guðmundur ekki þolað vos-
búð og þrekraunir til jafns við
fullhrausta menn og stundum bor-
ið minna kaup úr býtum
fyrir þær sakir en sumir aðrir, þá
bætti hann sér það upp með iðni
sinni og natni. Hann eyddi ekki
fé í munað og tilhald, og það er
til marks um hætti hans, að hann
gekk ævinlega í ullarfötum, sem
hann hafði sjálfur unnið. Hann
tætti sjálfur ullina í þau, spann,
prjónaði og óf og saumaði jafn-
vel á sig. Ef til vill hefur hann
vanizt slíkri vinnu á sjúkdómsár-
um sínum. Þess þarf tæpast að
geta, að hann gerði sjálfur við
flíkur sínar, þegar þær slitnuðu,
stagaði í sokka og bætti föt, og
var mælt, að hann keypti aldrei
handtak til viðhalds fatnaði sín-
um. Hann matbjó líka handa sér
á lausamennskuárunum, nema svo
væri háttað ráðningarkjörum, þar
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ