Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1965, Blaðsíða 18

inn í laglega bættar buxur og stagl-
aða peysu.
„Hann ætlar að fara með mig út
i Kelvingrovegarðinn,“ sagði hann.
„Hver?“
„Spiers — þessi, sem þið kallið
frænda.“
Ég stillti mig um að brosa og
sagði: „Þú ert æði finn í dag, Kiddi.“
„Ekki sem verstur," svaraði hann
og strauk hendinni, hugsandi á svip,
niður eftir bættum buxunum. „Hann
gaf mér líka skó, en Agga stal þeim.“
„Hvað áttu við, Kiddi?“
„O, hún er komin á það aftur, og
í morgun stal hún skónum og veð-
setti þá.“
Það va^. þögn um stund, því hinn
hispurslausi frásagnarháttur drengs-
ins gerði 'mig agndofa. Svo breytti
ég um upitalsefni:
„Segðu.piér, hvernig stendur á því
að þú heítir Kitchener?"
„O, ég heiti eftir Kitchener lávarði
— þessum, sem barði á Búunum.
Agga segir, að gamli minn hefði ver-
ið blindfullur, þegar hún átti mig,
og svo vildi hann endilega, að ég
yrði látinn heita Kitchener Colenso
Dodds, hvað sem hún sagði. Sama
er mér — Kiddi er laglegt nafn.“
„Hvar er gamli þinn núna, Kiddi?“
„Hann? O, hann er í steininum
— Barlinnefangelsinu. Hann fékk
sex mánuði, af því að hann lamdi
gat á hausinn á honum þarna —
löggunni, Mac Leod.“
„Svo það er þá frændi, sem lítur
til þín núna?“
„Já, það gerir hann. Hann er
fjarskafínn maður — í gær gaf hann
mér aura, ef ég vildi þá hætta að
bölva henni litlu systur. Og þegar
hann verður læknir. þá ætlum við
að yinna saman.“
Ég lét þetta nægja, því að nú
þurfti ég að flýta mér í sjúkravitj-
anir. En ég gat ekki gleymt því, að
frændi skyldi vera búinn að taka
Kidda að sér. Drengurinn hafði ai-
veg unnið hjarta hans, og það eitt
var harla merkilegt, því að alla ævi
sína hafði frændi aðeins hugsað um
sjálfan sig og engan annan — nema
ef vera skyldi heiðingjana í Kína.
þegar hann kæmist svo langt.
En ég átti allt of annríkt til þess
að brjóta heilann um þetta. Við átt-
um að ljúka prófi í júní, og ég
kepptist við námið — meira en
nokkru sinni fyrr En dag nokkurn,
er ég átti leið fram hjá húsi stúdent-
anna, sá ég hóp af félögum mínum
standa þar á þrepunum, og það var
auðséð, að þeim var skemmt. Frew
Stóð í miðjum hópnum og kallaði tii
mín:
„Komdu hingað. Þú mátt til að
fylgjast með þessu.“
Eg fór til þeirra, en ekki var mér
rótt. Reyndar var Frew bezti piltur.
Við vorum vel kunnugir, því að við
höfðum verið í sama flokki í knatt-
spyrnu. Ég var þeirra beztur knatt-
spyrnumaður, og þess vegna vildi
Frew koma sér vel við mig. En
sígarettuveskið hans var úr gulli,
skyrturnar úr silki og hann átti
felkn af fötum frá dýrustu klæðsker
um. Þetta hafði hlaðið vegg á milli
okkar.
„Hvað er það?“ spurði ég.
Frew greip skellihlæjandi í hand-
legginn á mér.
„Hefur þú ekki heyrt það?“ spurði
hann. — „Þegiðu Stobo — lofaðu
mér að segja það: Ég hef nú aldrei
vitað neitt hlægilegra.“
Svo setti hann upp alvörusvip og
hélt áfram:
„Við höfum sterkan grun um, að
frændi sé orðinn — pabbi.“
Hinir öskruðu af hlátri, og Frew
hló líka. Svo rétti hann mér mynd,
sem tekin hafði verið í skemmtigarð-
inum. Og sprenghlægileg var hún.
Þar gat að líta frænda, stirðlegan
og klaufskan eins og fíl, og á undan
sér ýtti hann barnavagni, sem Kiddi
sat í. Neðan undir var skrifað: Föð-
ur og barni líður vel.
Strákarnir töluðu allir í einu. Þeir
sögðu mér, að Dallas hefði tekið
myndina í skemmtigarðinum, án
þess að frændi vissi. Sniðugur ná-
ungi, Dallas!
Þeir urðu víst hálfvonsviknir, þeg-
ar ég fór ekki að hlæja. En þó að
ég hefði átt lífið að leysa, þá hefði
ég ekki einu sinni getað brosað.
„Nú eruð þið að villast, drengir,“
sagði ég rólega.
„Og ert þú nú líka orðinn heilag-
ur, Villi?" sagði Frew háðslega.
„Þetta er þó sannarlega fyndið og
myndin skal upp á töflu.“
Hann hafði varla sleppt orðinu,
þegar maður brauzt inn í hópinn,
gekk rakleitt til hans og sagði:
„Fáðu mér hana.“
Ég leit við. Þetta var frændi. En
ég þekkti hann varla. Hann starði
á myndina, náfölur í andliti, og var-
ir hans skulfu evo, að hann gat
varla talað. Frew deplaði til okkar
augunum og svaraði yfirlætislega:
„Hlauptu bara og leiktu þér.
frændi — ég meinti, pabbi.“
En nú gerðist óvæntur atburður.
Það var eins og frændi stækkaði all-
ur. Hann hrifsaði myndina af Frew
og hreytti út úr sér í mikilli geðs-
hræringu:
„Þú ert ótukt, Frew. Þetta er allt
lygi, og ef þú hættir þessu ekki, þá
skal ég lúberja þig.“
Frew starði á hann opinmynntur,
en svaraði engu orði. Við hinir þögð-
um líka. Frændi stakk myndinni í
vasa sinn og snaraðist burt. Aldrei
nefndi hann þetta atvik við mig, en
ég virti hann meira eftir en áður.
Og nú var líka stutt til prófs. Júní-
mánuður óvenjulega heitur, og taug-
ar mínar voru ekki í góðu lagi.
Það var seint um kvöldið, að við
frændi sátum í litla herberginu okk-
ar við galopinn gluggann. Þá hrökk
allt í einu út úr mér:
„Rumskaðu, ræfils asninn þinn!
Hvað heldurðu að þú sért. Búddha
— eða hvað?“
Frændi sat með handklæði vafið
um höfuðið, og það var svo mikill
ánægjusvipur á búlduleitu andlitinu,
að mig langaði til þess að berja
hann. Hann hrökk upp úr dagdraum
um sínum og spurði:
„Hvað var að?“
„Þú ert allt of ánægður á svipinn,
frændi. Er þér alveg sama um þetta
próf?“
„Þú skilur hreint ekki, hversu
miklu máli það skiptir mig,“ svaraði
hann og brosti við. „í rauninni þýð-
ir það allt fyrir mig. Frændi minn
skrifaði mér, að þetta yrði síðasta
kennsluárið, sem hann styrkti mig,
svo að þetta er allra síðasta tæki-
færið, sem mér býðst.“
Ég starði á hann, og ég skildi vel,
við hvað hann átti. Næði hann ekki
prófi núna, yrði hann að hverfa upp
til fjalla og vinna þar á búi frænda
síns. Hann myndi aldrei eiga þess
kost að fara til Kína — aldrei fá
að snúa heiðingjum frá villu síns
vegar, aldrei hjúkra holdsveikum eða
gera neitt annað, sem hann hafði
dreymt um. En yfir hverju gat hann
þá verið svona glaður núna? Ég hefði
aldrei séð hann jafnöruggan og há-
tíðlegan, og nú svaraði hann spurn-
ingu minni, án þess að ég orðaði
hana:
„Vertu óhræddur — í þetta skipti
veit ég, að ég stenzt prófið."
Ég skellti upp úr — ég gat ekki
annað.
„Hefur þér ef til vill vitrazt það?“
Eða einhver spáð fyrir þér í kaffi
bolla?“
„Ekki svona háðskur, vinur minn,“
svaraði hann. „Þeð er fleira milli
himins og jarðar en við fáum skil-
ið.“
Hjálpi mér, hugsaði ég — er hann
nú alveg búinn að tapa vitglórunni.
En hann hélt áfram:
„Ég veit, að ég stenzt prófið,
vegna þess að mér var sagt það.“
„Hver sagði þér það?“
„Kiddi!“
„Kiddi?“
„Já, á sinn hátt,“ svaraði hann
og kinkaði kolli, alvarlegur á svip.
„Það er ekki auðvelt að koma orð-
um að því, en þegar ég hitti þetta
barn, kom dálitið undarlegt fyrir
mig. Það var eins og ég gerbreyttist
— fengi nýjan styrk. Þú getur kall-
að það, hvað sem þú vilt, en mér
fannst það vera vitrun. Drottinn
hagar hlutunum eins og honum þókn
ast, og hann mun ætla að láta okk-
330
ItUINN - SUNNUDAGSBLAÐ