Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1965, Blaðsíða 15

Þegar við frændi sáum Kidda litla
í fyrsta sinn, sat hann á óhreinu
stigaþrepi og eyddi tímanum í athug-
anir á því, hversu langt hann gæti
spýtt. Hann var að bíða eftir okkur,
og það var komið myrkur. Þoka,
menguð reyk, hafði grúft yfir götum
Edinborgar allan daginn.
Um leið og ég leit á Kidda, varð
ég þess undir eins vís, að hann var
einhver hinn aumasti beinkramar
sjúklingur, sem ég hafði augum litið.
í þessu hverfi — og jafnvel í öllu
fátækrahverfinu, mátti heita, að
hvert einasta barn væri með bein-
kröm. Sólarleysi og næringarskortur
átti sökina.
Það þurfti ekki að framkvæma
neina læknisskoðun á Kidda litla. til
þess að sjá merkin — þau blöstu
við. Hann hafði dregið undir sig
snúna og skakka fæturna og sat
kengboginn eins og vesalings skakki
hryggurinn væri brotinn — svo lítill
vexti, að höfuðið sýndist vera þris-
var sinnum stærra en líkamanum
hæfði. Þannnig studdi hann hönd
undir kinn og lét hvassan olnbog-
ann hvíla á hnénu. Augun sýndust
óeðlilega stór í tærðu andlitinu, og
húðin var gul og gagnsæ. Ekki var
hann í venjulegum fötum, heldur var
ýmsum lörfum sveipað um litla
kroppinn, og víða var hann vafinn
seglgarni til þess að halda tuskunum
saman. Hann líktist mest dauðþreyttu
gamalmenni. Þó var hann aðeins
sex ára gamall.
Hann sat kyrr á þrepinu og horfði
á okkur stórum, alvarlegum augum.
Auðsjáanlega vfssi hann, hverjir við
vorum — þekkti svörtu töskuna, sem
frændi hélt á.
„Eruð þið komnir til þess að vitja
um hana Öggu Dodds?“ spurði hann.
Frændi starði á drenginn og kink-
aði kolli.
„Bíðið þið við, ég skal vísa ykk-
ur leiðina."
Kiddi reis á fætur með sömu til-
burðum og önnur beinkramarbörn
— studdi höndunum á hnén og smá-
rétti úr sér, einna líkast því sem
hann klifraði upp sjálfan sig. Sýni-
lega var þetta honum mikil áreynsla,
og hann mæddist fljótt. Mér fannst
það hálfgert kraftaverk, að hann
skyldi komast leiðar sinnar.
Stiginn var ekki verri en annars
staðar í þessu hverfi — hálft hand
riðið var horfið. Sennilega hafði það
annaðhvort verið notað í eldinn eða
brotið sundur barefli. Þarna var
bæði dimmt og loftlaust, og leki úr
sprunginni vatnspípu hafði myndað
tjarnir á stigapöllunum.
Stigann þraut uppi undir þaki, og
þar sneri Kiddi til hægri inn í sína
íbúð — það sá maður á honum. íbúð
in var reyndar ekki nema eitt her-
bergi, en við frændi höfðum séð
hundruð slíkra við störf okkar. Kona
í barnsnauð lá á óhreinni dýnu á
auðu gólfinu, og við hlið hennar sat
spikfeit manneskja á kassa, vafin
sjali. Svart, rytjulegt hár hennar
hékk niður á bakið. Hún sötraði
rauðleitan vökva, blöndu úr portvíni
og brennsluspritti. í einu horni her-
bergisins voru fjögur börn að leika
sér að loki af niðursuðudós. Engin
húsgögn voru þarna inni — aðeins
einn ketill, nokkrar tuskur og beygl-
uð þvottaskál. Kiddi laut nið--
ur að konunni á dýnunni og sagði:
„Halló, Agga. Þeir eru komnir.“
Feita konan á kassanum leit við
og æpti:
„Jesús minn, Kiddi. Þú hefur náð
í læknana. Þú ert svei mér duglegur
drengur."
Kiddi lét sem hann sæi hana ekki.
Það gerðum við reyndar líka, því að
hún var drukkin — blindfull.
Eg fór úr jakkanum, bretti upp
skyrtuermarnar og tók því næst til
við að tína áhöld okkar upp úr
töskunni, sem ég varð að hrifsa af
frænda, því að hann starði líkt og
bergnuminn á Kidda og aðfarir hans.
Ég hafði aldrei séð frænda haga sér
þannig. Hann leit ekki af drengn-
um, þegar hann sótti vatn í ketilinn,
kom krökkunum fram á ganginn
og togaði svo í sjal holdugu konunn- '
ar á kassanum og sagði í skipunar-
tón:
„Út með þig, Lissý Brown —. þú
hefur ekkert hér að gera.“
„Ó, Jesús minn, Kiddi,“ vældi kon-
an. ,Má ég þá ekki sitja hérna í
friði?“
En nú kom frændi Kidda til hjálp-
ar — hann var nú farinn að átta sig:
„Nei, blessaðar farið þér nú, frú
mín góð“, sagði hann.
„Jésús minn.“ endurtók konan.
„Þessir læknar!“
Hún drattaðist ^amt út. Og Kiddi
leit í kringum sig, kinkaði kolli til
okkar, alvarlegur á svip, og fór á eft-
ir henni.
Svo tókum við frændi til starfa.
En eitthvað fannst mér hann utan
við sig í þetta sinn og ólíkur sjálfum
sér. Hann var venjulega logandi af
áhuga og samvizkusamur úr öllu hófi
fram — mann gat jafnvel langað til
að berja hann.
Frændi var annars dálítið ein-
kennilegur maður. Réttu nafni hét
hann Spiers — David Murdoch Spi-
ers. Hann var það, sem kallað er
eilífðar-stúdent. í seytján ár hafði
hann nú verið í háskólanum að glíma
við að ná læknisprófi, og tólf sinn-
um hafði hann þreytt prófið, seinni
hlutann, en alltaf fallið. Það var
Pollock, prófessor í skurðlækningum,
sem alltaf felldi hann. Frændi full-
yrti, að prófessorinn hefði horn í
síðu sinni, en því trúði enginn. Sann-
leikurinn var sá, að frændi var blátt
áfram óleyfilega heimskur. Hann
hafði varla gáfur á við sauðkind.
En hann var þeirri skepnu jafnþrár
og vildi ekki fyrir nokkurn mun
gefast upp. Hann vildi verða læknir
— hann varð að ná prófi og hann
skyldi gera það.
Þannig var mál með vexti, að
frændi var heittrúaður, og takmark
hans í lífinu var að komast til Kína
TtMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
327