Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1965, Blaðsíða 21

Gísli Sigurðsson á Dröngum:
SVIPLEGT SL YS
Við skulum hugsa okkur, að
ókunnugur vegfarandi sé staddur
í Helgafellssveit, þar sem vegir
greinast niður í Stykkishólm og
inn til Skógarstrandar. Liti hann
vestur yfir Gríshólsá, sér hann þar
mel niður með ánni, ofursakleys-
islegan og ólíklegan til þess, að
af honum geti háski stafað. Þarna
í melbungunni við ána varð þó
hörmulegt slys í ágústmánuði
1929. Þar fórst þá ungur efnis-
maður, tuttugu og fimm ára gam-
all, Kristján Hallsson á Gríshóli.
Faðir hans, Hallur Kristjáns-
son, hafði þá búið á Gríshóli í
rétt þrjátíu ár. Hann var fram-
kvæmdamaður um túnrækt og
húsabyggingar, og þetta vor hafði
hann hafið byggingu stórs íbúðar-
húss úr steinsteypu. Var þar bygg-
ingarmeistari Ingólfur Jörunds-
son
Efnið í steypuna var nærtækt
og var það flutt heim á hest-
vögnum. Sement, timbur og járn
var keyptfí Stykkishólmi og flutt
á bíl upþ að Grishóli, því að
þangað hafði fyrsti vörufiutning-
arbíllinn komið þetta vor.
í sláttarbyrjun voru veggir hins
nýja húss komnir upp, og um
miðjan ágústmánuð var bygging-
unni svo langt komið, að senn
átti að fara að múrhúða veggina.
Sá hængur var þó á, að lítið var
um fínan sand, sem til þess hæfði.
Mun hans hafa verið leitað nokk
uð víða í heimalandinu, og fannst
loks viðhlítandi sandur i melbrún
inni við ána. Var nú tekið aö
moka þar frá mölinni, svo að
unnt væri að Komast að honum.
Galli var á gjöf Njarðar Sand-
iagið var þunnt og undir móhellu,
og var mjög örðugt að ná þar
sandi, svo að nokkru næmi, þó
að gert væri.
Fyrst munu tveir synir Halls,
Magnús og Höskuldur, hafa sótt
sandinn. Svo var það eitt sinn
seint á föstudegi, að þeir feðgar.
Hallur og Kristján, fará þangað,
og var með þeim drengur, er þá
var á Gríshóli, Magni Guðmunds-
sónj nú kaupmaður og veitinga-
maður í Reykjavík.
Sandur þessi var allur fluttur
heim á hestvögnum, enda ekki
long leið. Ganga þeir feðgar og
Magni nú til verks, og Iosaði
Kristján sandinn undir móhell-
unni og færði hann nokkuð fram,
en Magni var framar og ruddi
honum út. Stóð Hallur þar fram-
an við skútann og mokaði upp
í vagnana.
Þegar Halli þótti nóg komið í
vagnana, kallaði hann til þeirra
Kristjáns og Magna að koma.
Gerðu þeir svo. Þegar Kristjáni
varð litið í vagnana, fannst hon-
um lítið í þeim. Segir hann þá
við föður sinn:
„Við förum ekki heim með
vagnana hálfa.“
Að svo mæltu snaraðist hann
aftur inn undir móhelluna og tek-
ur til verka á ný. Eftir örlitla
stund sér Hallur, að steinn losn-
ar úr brúninni og veltur niður.
Kaliar hann þá til þeirra, Kristj-
áns og drengsins. að vara sig.
Magni, sem var framar, sþauzt
þegar út en Kristján varð dálít-
ið seinni fyrir enda innar. í fþmu
andrá og hann rak höfuðijð' út
undan móhellunni, brojnaði
stykki úr henni og féi.. ff’Han
ofan á hann ,;
Ekkert heyrðist i Kristjániteffiv
að hann varð undir móheljunni.
og var, það álit læknis, að hann
hefði kafnað samstundis. Tcldu
sumir, að stykkið. sem féll. niður,
hefði verið altt að smálest að
byngd ' .
Þetta V4) óvemuiegt slys., og
‘hörmul.egt i alla staði pgt1 hið
mesta áfall fyrir fjölskylduþa, —
foreldra Kristjáns, Sigríði Illuga-
dóttur og Hall Kristjánssop. og
mörg systkini. Um Hall ei það
að segja, að hann leit varla glað-
an dag effir þetta slys. svo mjög
harmaði hann son sinn.
Það var líka nikils misst Kiistj-
án var kappsfuilur röskleikamað-
ur, að hverju sem hann gekk.
og vorið áður en þetta gerðist.
hafði hann lokið búfræðiprófi á
Hvanneyri og var líklegur til þess
að verða mikil) athafnaböndi og
forystumaður. Sveitin óg bænda-
stéttin urðu því einnig fyrir mikl
um missi
faðir vor á þremur tungumálum
Þegar kristni var að i'yðja sér til rúms í landinu, var mönnum mikilí vandi að höndum
færður, þar sem var að túlka margs konar ný hugtök og orða nýjar hugmyndir. Við það var
þó að styðjast, að tungur sumra þjóða, þar sem kristnin var rótföst orðin, voru ekki alísendis
ólíkar íslenzkunni. Hér er Faðir vor á þremur tungum, er menn geta borið saman — tornri
íslenzku, tekið eftir gamalli guðsorðabók, engilsaxnesku og norðymbrsku:
íslenzka.
Faþer vár, es ert á himnom,
helgesc nafn þitt, tilkome ríki
þitt, verþe vile þinn svá sem á
himne oc á jorþo; brauþ várt
hversdagslect gef þú oss 1 dag,
fyrgef þú oss sculder órar svá
sem oc vér fyrgefom sculderum
órum, oc eige leiþ þú oss )
freistne, heldr leys þú oss frá
illo.
Engilsaxneska.
Du ure fæder, þe dart on
heofenum, sy ðin nama gehalgod:
gecume þin rice, sy ðin willá swa
swa on heofenum swa euc on
eorðan; syle us to-dæg urne
dæghwomlican hlaf, and forgii ús
ure gyltas swa swa we forgyfað
þam þe wið ús agyltað, and ne
læd þu na ús on costnunge, ac
alys ús fram yfele. Sy hit swa.
Norðymbrska:
Fader urer, ðu arð in heofnum
sie ðin noma gehalgod; tocyme
ðin rík; sie ðin willo, suæ is in
heofne and in eorðo, useune
oferwistlic hlaf se) us todæg aud
forgef us usra scylda, suæ and
we forgefon usum scyldgum and
ne inlæd usih in costnunge, ah
gefrig usich from yfle.
r I M 1 N N — SUNNUDAGSBl.AÐ
333