Tíminn Sunnudagsblað - 15.08.1965, Blaðsíða 17

mögur var hún orðin, rétt eins og
strá. Mamma hennar hélt vist hún
væri að flírast, því iiún horfði svona
á mig, og hún kallaði úr gáttinni:
„Flennastu nú aftur, gálan þín!“
Og hún fékk aftur að kenna á ól-
inni þann daginn. Þau börðu hana
í klukkutíma samfleytt.
„Eg geng af henni dauðri!" æpti
móðirin. „Hún er ekki dóttir mín
eftir þetta,!“
— Hún var þá eitthvað laus í rás-
inni, eða hvað?
— fíægan, góði, hægan, — svo
skaltu heyra framhaidið. Við Filka
héldum nú áfram að drekka og svalla.
. . . Einn morguninn kom mamma
inn til mín, þar sem ég lá sofandi.
„Nú, þú liggur þá hér ennþá, skit-
seiðið þitt, bölvaður þorparinn!“
Þannig rausaði hún lengi /el eu
sagði svo:
„Ef þú gætir nú bara tekið rögg
á þig og farið að gifta þig! Gifz-.u
henni Akúlku! Foreldrarnir yrðu
fegnir að losna við hana, þau mundu
ábyggilega gefa þrjú hundruð rúbiur
minnst í heimanmund!“
Ég svaraði:
„En hún hefur verið smánuð
frammi fyrir öllu þorpinu'"
„Þú ert fífl!“ sagði móðir rnn.
„Brúðarkransinn hylur allt! Það er
skárra fyrir þig, að í þinum augutn
verður það hún, sem er sek alla sína
lífstíð. Við getum spjarað okkur með
peningana frá þeim. Ég er líka búin
að tala við mömmu hennar og hún
lagði við hlustir!
Svo sagði ég:
„Tuttugif silfurrúblur á borðið —
og ég tek hana!“
Þú ræður hvort þú trúir mér —
það rann ekki af mér fyrr en k miið
var fram á brúðkaupsdaginn. Mer
vai iegið á hálsi, þar á meðal Finka
— hann spottaði mig og hótaði mér
Og sagði:
„Heyrirðu hvað ég segi, þú þarna,
maðurinn hennar Akúlínu! Ég skal
mölva í þér hvert bein og hjá kon-
unni þinni skal ég sofa hverja eina
og einustu nótt, ef ég bara kæri rnig
um það!“
„Það skai reynast lygimál, tíkarson
urinn þinn!“ svaraði ég honum. En
hann, sjáðu . . . hann byrjaði að
dengja á mig háði og spotti út á
miðri götu. Þá hljóp ég heim og
sagði:
„Ég giftist henni ekki, ef þið kom
ið ekki með fimmtíu rúblur að auki
strax á borðið!"
— Og fékkstu hana virkilega! ‘
— Fékk hana? Auðvitað fékk ég
hana! Við vorum sko ekki ærulausar
manneskjur. Foreldrar mínir voru
sko ekki ærulausar manneskjur. For-
eidrar mínir voru jafnvel betur meg-
andi en Ankúdim, áður en þau misstu
eigur sínar í eldsvoða. En Ankúdim
sagði við mig:
„Þið eruð fátæk eins og kirkju-
rottur."
„Og þú gortar af því?“ sagði hann.
Og ég svaraði:
„Og hvað þá? Þið hafið tjöru á
útidyrunum!"
„En fyrst skaltu sanna, að dóttir mín
hafi verið spjölluð, það er ekki hægt
að draga fólk á asnaeyrunum með
tómum kjafthætti. Hér er guð, og
þarna eru dyrnar — þú þarft ekki
að taka hana. En peningana, sem þú
fékkst fyrir fram sfcaltu gefa til
baka".
Svo sleit ég kunningsskap við Filka
og lét Mitrij Bykov koma því áleið-
is til hans að nú mundi ég gera
hann svívirðilegan í augum allra
þorpsbúa. Eftir það var ég á stanz-
lausu fylliríi alveg fram að brúðkaup-
inu. Það var fyrst við sjálfa vígsluna
að rann af mér. Þegar gestirnir
komu frá kirkjunni og settust til
borðs, þá sagði Mitrofan frændi henn
ar:
„Ailt sem sagt — klappað og klárt!
Sómasamlega gekk það nú ekki, víst
um það, en samt sem áður — málið
er til lykta leitt!"
Ankúdim gamli var líka fullur um
T I M I N N — SH NNUDAGSBLAÐ
737