Tíminn Sunnudagsblað - 15.08.1965, Blaðsíða 21

Eem þær vildu, þó eirnari væru þær
við grængresið, sem fór þó óðum
stækkandi.
Kuldastrekkingurinn dó jafnskyndi
lega sem hann kom, og aftur gerði
hlýindatíð með sólfari og sunnan-
vindi.
Margt vorið hef ég gengið glaður
og reifur að lambfé um sauðburð,
en sjaldan sem umrætt vor. Þá sá
ég daglega blessun þá, sem yfir heim-
ili okkar vakti, þegar litið er til,
hvert ógnaráfalí það hefði verið, ef
allar þessar kindur hefðu orðið hun-g
urmorða inni í húsi að vordögum —
fyrst og fremst fyrir móður mína
fjárhagslega, svo og fyrir heimilis-
fólkið í heild. En þetta fór allt á
annan veg og betri. Lán og gæfa
vöktu í þetta skipti, sem og ávallt
síðan, yfir mér og heimili mínu.
Það var ákveðið löngu áður en
nefndur atburður gerðist, að móðir
mín brygði búi í næstu fardögum
og flytti í kaupstaðinn, sem var þó
engan veginn glæsilegt: Atvinna mjög
lítil og stopul, kaupgjald þess tíma
mjög lágt, svo að bezt er að hafa
þar um sem fæst orð, og vandséð,
hvort nokkur tryði nú, þótt nefnt
væri, aðrir en þeir, sem reyndu og
muna þá tíma. En kaupstaðurinn var
að vakna. Ný útgerðarfyrirtæki risu
hvert af öðru, kaupgjald þokaðist
upp. Þá var ekki fyrst^ og fremst
spurt um það, hvað hver og einn
fengi fyrir það að vinna fyrir sér og
sínum, heldur var höfuðspurningin
oftast þessi: „Hefur þú nokkuð handa
mér að vinna?“
Ailt fór þetta samt fram úr björt-
ustu vonum. Enda þótt ég væri ung-
ur og engan veginn fyrirferðarmikill,
gekk mér vel að fá vinnu, þegar
nokkuð var til að vinna. En allt er
það önnur saga, og mun ekki sögð
hér.
Þegar mér hefur orðið hugsað til
þessa löngu liðna atburðar, sem oft
hefur verið, nemur hugurinn ávallt
staðar við það, sem varð til þess, að
húsið var opnað þetta kvöld, og kind-
unum bjargað: Nokkrar kindur komu
heim úr haga undan kuldagjósti, sem
aðeins varaði um kvöldið og nóttina.
Eftir þá nótt leitaði engin kind húsa,
svo gott var veðrið. Enn í dag er ég
þess fullviss, að þessar innibyrgðu
kindur hefðu ekki þolað marga sól
arhringa í viðbót. Það hefðu fáar lif-
að, jafnvel engin bjargazt.
Flestir munu telja það tilviljun
eina, að kindurnar komu heim, er
svo varð til þess, að húsið var opn-
að. Um það verður hver og einn að
hafa sínar skoðun. Ég er aftur á
móti þess fullviss, að á bak við allt
það, sem við nefnum tilviljanir, stend
ur hulinn kraftur, sem svo notar ýms
meðul, dauð eða lifandi, til að fram-
kvæma þær. Þannig trúi ég, að verið
hafi í umræddu tilfelli. Þeirri til-
viljun hratt enginn mannlegur mátt-
ur af stað, og er sú meining mín,
að þannig sé þessu varið um flest
eða allt, sem við nefnum tilviljun.
Lesi einhver eða heyri sagt frá at-
burði þeim, sem ég hef fært hér í
letur, vildi hann ef til vill bera upp
spurningar: Hver lokaði kindurnar
inni? Og í öðru lagi: Af hverju leynd-
ir þú þessi fyrir móður þinni? Svar
mitt er, og hefði ávallt orðið hið
sama — þetta:
Úr því að svo einkennilega atvik-
aðist, að óhappið opinberaði sig ekki
sjálft með alvarlegri afleiðingum, sá
ég, þrátt fyrir aldur minn, að opin-
Mikil náttúra.
Una gamla var kirkjurækin og
hafði miklar mætur á sóknarpresti
sínum. Eitt sinn, er hún kom frá
jarðarför, var hún spurð, hvernig
henni hefði líkað ræða prestsins. Þá
svaraði Una: Og minnstu ekki á það,
blessuð vertu. Það er hvort um sig,
að hann hefur mikla náttúru prestur-
inn okkar, enda brúkar hann hana.
Lögfræðingurinn og
landshöfðinginn.
Magnús Arnbjarnarson var frábær
námsmaður og í miklu áliti, er hann
lauk lögfræðiprófi. En nokkuð þótti
hann stórlátur og sérsinna.
Sagt er, aðð landshöfðingi hafi
kvatt hann á sinn fund og sagt við
hann:
„Við erum að hugsa um að skipa
yður sýslumann, Magnús“.
„Að skipa mig?“ endurtók Magnús
og var undrun í rómnum.
Þá tók landshöfðingi sig á og
sagði:
„Nei, fyrirgefið, herra minn — <dð
ætluðum ekki að móðga yður.“
Eftir þetta var Magnúsi aldrei boð-
ið embætti, og aldrei sótti hann um
neina stöðu.
Þrotlaust flot.
Gömul kona heyrði talað um, að
Þjóðverjar notuðu flotbrýr í herför
sinni í Rússlandi. Þá varð henni að
orði:
„Þeir hafa nóg af flotinu.“
Beðið eftir gasi.
Vallarstræti var þéttskipað fólki
alla leið út í Pósthússtræti. í Sjálf-
stæðishúsinu var lokaður fundur, og
fór ekki dult, að sumum þeirra, sem
úti biðu, var þungt í skapi. Lék jafn-
vel grunur á, að þeir hefðu hug á
berun málsins gat ekkert gott af sér j
leitt, heldur hið gagnstæða. Þótt !
vitnazt hefði, af hverra völdum kind-
.urnar lokuðust inni, taldi ég málið
jafnleitt eigi að síður. Þess vegna
fannst mér bezt að þegja málið í
hel, úr því að það var unnt.
Enn í dag er mér það jafnhulið
eins og kvöldið fyrir sextiu og sex
árum, þegar ég rogaðist með ærnar
út úr húsinu, hver hefði lokað þær ,
inni, vitanlega í beztu meiningu, en I
gleymt, að kindurnar voru inni. Ef 1
til vill hafði ég gert þetta sjálfur,
verið svona óminnugur þá, þótt síð-
ar væri talinn allvel minnugur.
hitta fundarmenn, þegar beir gengju .
út.
Lögregla kom á vettvang og vildi ,
dreifa mannfjöldanum, en fékk engu '
áorkað. Þá kallaði lögreglustjóri í há-
talara og kvaðst mundu láta dreifa i
mannsöfnuðinum með táragasi, ef
fólk færi ekki brott sjálfviljugt. Sagð-
ist hann þó veita því fimm mínútna
frest til þess að komast brott. Sið-
an taldi hann minúturnar jafnótt og
þær liðu.
Þegar fjórar mínútur voru liðnar,
kallaði strákur í mannþrönginni:
„Hvað er þetta eiginlega? Á mað-
ur ekki að fara fá þetta gas?“
Gras í óhófi.
Sigurður Kristjánsson bóksali var
látlaus í öllum háttum og frábitinn
tilhaldi.
Eitt sinn er hann átti merkisaf-
mæli, barst honum mikið af blóm-
um, marglitum og skrautlegum. Þeg-
ar Sigurður leit yfir þetta blóma-
safn, varð honum að orði:
„Hvað á svo að gera við allt þetta
gras?“
Treysti öðrum betur.
Magnús stundaði lengi mála-
færslustörf við góðan orðstír.
Einkum þótti hann leggja sig allan
fram, er hann sá hallað rétti þeirra,
sem lítils máttu sín. Af þessu varð
hann ástsæll meðal alþýðu.
Eitt sinn kom til hans kona og
bað hann liðveizlu. Fór hún mörg-
um orðum um það, hve mikils .uin
vænti af honum og lauk ræðu sinni
með því að segja, að næst guði
treysti hún honum til þess að leysa
vandræði sín.
Þá svaraði Magnús:
„Fyrst þér treystið öðrum betur,
skuluð þér Jeita til hans.“
Og varð konan að fara við svo
búið
GLETTUR
rtniNN - SUNNUDAGSBLAÐ
74!