Tíminn Sunnudagsblað - 15.08.1965, Blaðsíða 18

kvöidið, hann sal á stólnum sírium
og grét. og tárin runnu ofan í skegg-
ið. En ég — veiztu hvað ég gerði:
ég stakk svipunni í vasann, svipunni
sem ég hafði útvegað mér fyrir hrúð-
kaupið, og ákvað að rétta hlut minn
gagnvart Akúlku svo rækilega að hun
færi ekki i grafgötur um, hvað það
hefði í för með sér að ná iér í
mann með svona vélabrögðum. Mean
skyldtt þó komast að raun um, að
ég hafði ekki gift mig sem algert
fífl
— Já, náttúrlega! Þú ætlaðir að
gefa henni forsmekk svo hún hefði
sig hæga í framtíðinni . .
— Nei, hægan góði, þegiðu nú, svo
skaltu heyra . Hjá okkur er það
venja, að brúðhjónin ganga beint frá
brúðarbekknum í svefnherbergið, en
hinir skála á meðan. Og svo vorum
við Akúlka ein í svefnherberginu.
Þarna sat hún fyrir framan mig
bliknuð í framan. Hún var hrædd,
skilurðu. Og hárið á henni var Ijós-
ieitt eins og hör, hérumbil hvítt. Aug-
un voru eins og á dýrlingamyndum,
stór og svört. Hún sat bar án þess
að æmta eða skræmta, rétt eins og
daufdumbi sem klúkir í stofuhorninu.
Svei mér þá ef ég varð ekki eitthvað
skrýtinn við að horfa á hana! En
hugsaðu þér. vinur — ég hafði svip-
una tilbúna, liggjandi við rúmstosk-
inn og svo kom í ljós að sté'ik-
an var fullkomlega ósnortin!
— Nei, hvað segirðu maður!
— Fullkomlega! Hún var eins og
hver önnur siðsöm stúlka af heið-
virðu foreldri En ert þú í standi
til að segja mér það, vinur hvers
vegna hún varð að þola allar þessar
píslir? Af hverju var Filka Morotov
að bera á hana vammir og skammir
og úthrópa hana um allar jarðír?
— Tjá af hverju
— Þá féll ég á knc við rúmstokk-
inn og spennti greipar
„Akúlína, Akúlína, elsku konan
mín, fyrirgefðu mér aumum bjálfa
að ég skyldi líka halda að þú værir
þannig! Geturðu fyrirgefið re.ér þessa
synd?
Já, þarna sat hún íyrir framan mig
á rúmstokknum. lagði hendrunar á
axlir mér og brosti, en tárin
streymdu niður kinnawiar — hún
hló og grét í senn . . Og þegar
ég kom fram til gestam«. þá sagði
ég:
„Ef ég hitti Filka Morozov, þá þarf
hann ekki að kemba hærumar, þá
eru dagar hans taldir!“
Foreldrar hennar viSsu ekki, hvern
ig þeir áttu að biðja um fyrirgefn-
ingu, móðirin féll henni til fóta með
gráti og kveinstöfum, og Ankúdim
gamii sagði:
„Ef við hefðum haft nokkurn grun
um þetta, þá hefðum við ekki feng-
ið ástkæra dóttur okkar í hendur
slíkurn manni.“
Sunnudáginn næsta eftir fórum við
í kirkju — ég i víðum flaueisbux
um, skikkju úr fínasta efni og með
lambskinnshúíu, hún í héraskinnpels
með silkisjal. Ég var henni samboð
inn, og hún var mér samboðin, skil
urðu, og fólkinu fannst alveg unun
af horfa á okkur á leiðinni um bæ-
inn. Sjálfur var ég nú ekki til að
fussa að, skaltu vita, og það verð
ég að segja um Akúlínu litlu, þó mað
ur eigi víst ekki að gorta svo aðrir
heyri, að það var ekki ein af hverj-
um tíu, sem jafnaðist á við hana.
■ — Nú, og svo féll allt í ljúfa löð .
— Þegiðu nú og hlustaðu! . . Strax.
daginn eftir brúðkaupið, sleit ég mig
frá gestunum. augafullur hljóp ég út
og kallaði:
„Hingað með ódráttinn hann Filka
Morozov, hvar er þrælmennið? Kom-
ið með hann!“
Þetta var ég að æpa á torginu —
ég var svo fullur, sjáðu. Loksins
tókst þeim að bukka mig, þeir voru
þrír um að tosa mér heim. En nú
var hitt farlð að kvisast í bænum,
stúlkurnar hvisluðust á á torginu:
„Hafiði heyrt það? Hvað finnst
ykkur nú, stelpur — Akúlka var alveg
blásaklaus!“
En Filka var fljótur að rekast á
mig og sagði við mig svo margir
heyrðu:
„Seldu mér konuna þína — svo
geturðu drukkið þlg ærlega fullan!
Heima hjá okkur er hermaður, Jasjka
heitir hann, og hann gifti sig bara
í þessum tilgangi. Hann hefur ekkert
sofið hjá konunni sinni, en í stað-
inn hefur hann verið fullur i þrjú
ár samfleytt.“
„Þú ert skíthæll, sagði ég.
„Og þú ert naut, sagði hann. „Þú
lézt gifta þig í fylliríi. Hvað held-
urðu, að þú sjáir eða finnir í því
ástandi?"
Þá fór ég heim og öskraði um
allt hús:
„Þið hafið gift mig fullan!"
Mamma varð uppvæg og fór að
munnhöggvast, en ég lét hana fá
pillu.
„Það var nú troðið upp í eyrun á
þér með gulli,“ sagði ég við hana.
„Hvar er Akúlka? Komdu með hana!“
Og svo barði ég Akúlku. Ég barði
hana, vinur, í fulla tvo klukkutíma,
þangað til ég riðaði á fótunum.
Þrjár vikur lá hún í rúminu eftir þá
meðferð.
— Vitaskuld, sagði Tjerevin ann-
ars hugar, ef maður danglar ekki í
þær, þá . . . Þú hafðir sem sagt stað-
ið hana að því að leggjast með ein-
hverjum hórkarli?
Sjisjkos þagði litla stund. Nei,
hreint ekki. En þú gætir kannski
ímyndað þér hvað þetta var neyðar-
legt, það var alltaf verið að gera
grín að manni! Og sá, sem reri und-
ir, var Filka og enginn annar.
„Þú hefur konuna þína bara eins
og skilti, svo fólk geti haft eitt-
hvað til að góna á.“
Einu sinni komst ég í stóra veizlu,
hann bauð mér þangað. Þá sagði
hann i áheyrn allra gestanna:
„Ja, konan hans, það er nú hrein-
hjörtuð og göfug sál, bæði falleg og
sómakær og ekkert nema brjóstgæð-
in — já, við megum sannarlega
öfunda hann. En þú ert víst búinn
að gleyma því, vinur að þú barst
tjöruna á dj’rnar hjá henni sjálfur,
ha?“
Ég sat þarna drukkinn og starði
á hann. Svo þreif hann í hárið á
mér, kippti mér fram á gó'.f og hróp-
aði:
„Dansaðu nú fyrir mig, þú maður
hennar Akúlínu! Ég held í hnakka-
drambið á þér — áfram, hopp og
hí! Dansaðu mér til skemmtunar,
bjálfinn þinn!
„Fanturinn þinn!“ hrópaði ég En
hann var ekki af baki dottinn.
„Ég skal heimsækja þig með allt
mitt dót, sagði hann,“ og konuna
þína, augasteininn þinn, hana Akúlku
skal ég hýða eins og mig lystir að
þér ásjáandi!"
Þér finnst það kannski lygilegt, en
í heiian mánuð vogaði ég mér tæp-
ast frá heimilinu. „Hann kemur einn
góðan veðurdag til að svívirða mig,"
hugsaði ég. Og þess vegna fór ég
aftur að berja Akúlku ...
— Hvað stoðar þannig áframhald?
sagði Tjerevin sljólega. — Hendurn-
ar má binda, en tunguna ekki. Það
dugir heldur ekki að berja þær of
mikið. Maður á að refsa þeim, en
líka að klappa þeim á eftir. Það er
lagið á konunni.
Sjisjkov þagði stundarkorn.
— Þessi háðung leið mér aldrei
úr minni, hélt hann svo áfram. —
Ég greip hvert tækifæri til að berja
hana, og svo varð þetta að vana hjá
mér. Það kom fyrir, já, oftar en
einu sinni, að ég barði hana allan
daginn, frá morgni til kvölds, svo
hún átti bágt með að standa upp
og gat varla dregizt úr stað. Mér
leiddist, ef ég var ekki að berja hana.
Hún sat við gluggann, blíndi þegj-
andi út um hann og grét
Alltaf grét hún, og alltaf vorkenndi
ég henni, og samt barði ég hana.
Mamma gnísti tönnum og hvæsti:
„Fanturinn þinn! Óhræsið þitt!“
En ég öskraði framan í hana:
„Ég drep hana! Enginn skal dirf-
ast að skipa sér af þessu — þið
hafið svikið mig, þið hafið narrað
mig til að gifta mig!
Ankúdim gamli kom sjálfur til að
byrja með og vildi skakka leikinn.
„Hvað það er, sem er að brjótast
í þér, það má Guð vita, en ég skal
koma lögum yfir þig, að mér heil-
um og lifandi!
Hann formælti mér, en seinna meir
hætti hann að skipta sér af þessu.
Hvað mömmu hennar — henni Mörju
738
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ