Tíminn Sunnudagsblað - 06.08.1967, Page 10

PÉTUR
GUNNARSSON
ÞAÐ
VAR
VOR
Það var vor og fugl í trénu. Það
var vor og himinn og fjall í spegil-
sléttum sjónum. Það var vor og
lykt af malbikinu. Það var vor.
Ungi ástfangni maðurinn skellti
á eftir sér hurðinni og gekk hröð-
um skrefum út í vorið. Hann var
hamingjusamur á leið til elskunn-
ar sinnar. Hann gekk fram hjá
húsi gömlu konunnar. Hún stóð í
dyrunum og dustaði mottur.
Fyrir mörgum, mörgum árum voru
hann og gamla konan mjög góðir
vinir. Hún bakaði gómsætar smá-
kökur. Hann heimsótti hana daglega
og hún teygði sig eftir smákökustamp
inum rósrauða og hún var lítil og
það gekk alltaf erfiðlega að ná stamp
inum ofan af hillunni. Það voru
'spennuþrungin augnablik frá því
hún seildist í stampinn og þar til
hún rétti hann opinn að honum.
Fyrst tók hann eina, svo sagði hún
viltu ekki fá þér aðra. Síðan fóru
þau inn í stofu og hann settist í
ruggustólinn. Hún kom til hans, með
skál, fulla af samanrúlluðum smámið
um. Hann valdi sér einn, slétti úr hon
um og las upphátt það sem á honum
og las upphátt það sem á honum
stóð. Það var úr biflíunni. M talaði
hún við Ihann um Guð. Honum fannst
það leiðinlegt. Samt hlustaði hann
alltaf kurteis og hljóður. Þegar hiún
hafði talað við hann um Guð, fór
hann aítur út að leika sér. Hann
fór þó aldrei alveg strax, því stund
um . . . . stundum gekk hún að
Teikning: Þórarinn Þórarinsson
TlMJNN - sunnudagsblað
58