Tíminn Sunnudagsblað - 22.10.1967, Blaðsíða 13

nefndist síðar íslendingafljót.
Á þessum slóðum leizt þeim sem
landkostir myndu allsæmilegir,
engjadrög falleg og skógur álitleg-
ur til húsagerðar. Ekki sáust þess
nein merki, að plágan .mikla, engi-
sprettan, hefði spillt þar gróðri.
Aftur á móti var þeim tjáð, að
fiskgengd myndi vera í vatninu,
og má nærri geta, að hafizt hef-
ur brún á Sigurði Kristóferssyni
frá Neslöndum, sem kunni að
meta þau gæði. Loks var á það að
líta, að þarna var „mátulega af-
skekkt“ til þess, að íslendingar
gætu haldið siðum sínum og venj-
um og umfflúið aðkast fólks af
þjóðflokkum, sem taldi sig betur
til manns komið en álappalega
eyjarskeggja úr norðri. Þeir helg-
uðu sér því í skyndi allvæna land-
spildu, strandlengjuna frá mörk-
um Manitóbafylkis og svo langt til
norðurs sem góður göngumaður
mátti komast á fæti á greiðfærri
leið á íslandi á einu dægri. Fékkst
á þvi staðfesting stjórnarvalda,
að þarna skyldi íslendingum ein-
um heimilt landnám.
II.
Fólk það, sem ætlað var heim-
kynni á strönd Winnipegvatns,
hafði hafzt við nokkur misseri í
Ontario, pinkum í þorpi því, sem
Kimmouth hét. Hafði það flest far-
ið frá íslandi þjóðhátíðarárið 1874,
lent í miklum hrakningum og bjó
nú við illan kost í litlum og lé-
legum bjálkakofum. Einn sendi-
manna, Sigtryggur Jónasson frá
Bakka í Öxnadal, sem raunar hafði
átt talsverðan þátt í því, að þetta
fóik settist upphaflega að í Ontario,
hóf þegar að smala þeim saman,
sem halda vildu lengra vestur á
bóginn. Var hinum nýja boðskap
hans tekið af miklum fögnuði, því
að vistin í Kinmouth og þar um
slóðir var ærið ill, og var sumum
jafnvel svo brátt að komast brott,
að þeir gengu frá fullsprottnum
akurblettum, er þeir höfðu sáð, og
þeir ríkismenn, sem eignazt höfðu
kú, hikuðu ekki við að selja hana
fyrir há'lft verð. Er talið, að það
hafi verið áttatíu og fimm fjöl-
skyldur, alls tæplega þrjú hundr-
uð manns, sem hélt af stað frá
Torontó 25. september um haust-
ið.
Þetta varð langt ferðalag og all-
strembið, farkostir margir ógóðir
og fólkinu tiðum búin vist með
svinum, nautum og hænsnum.
Yfir Huronvatn fór fólkið á gufu-
skipinu Ontario, engri • lysti-
snekkju, og hreppti á þeirri leið
storm og krappar öldur. Var það
í frásögur fært, að á skipi þessu
voru hásetar í linnulausum fang-
brögðum við sandtunnur tvær, sem
þeir veltu í sífellu borðstokka á
milli til þess að taka slagsíðu af
kugginum. John Taylor, sem var
mikill biblíutrúarmaður, var með í
förinni. Brá hann sér í
gervi patríarkans og talaði
hughreystingarorð til lýðsins
að dæmi Mósesar, enda lét
hann þess getið í ræðu
sinni, að hann tryði því, að guð
hefði útvalið sig leiðtoga íslend-
inga í förinni til hins óþekkta
lands. Ritningargreinina, sem
hann lagði út af, sótti hann líka
í Mósebók: „Sjá, ég sendi engil á
undan þér til að varðveita þig á
ferðinni og leiða þig til þess stað-
ar, sem ég hef fyrirbúið". Nokk-
uð ber á milli um það, hvar Tay-
lor karlinn haff flutt þessa predik-
un sína, og segir í sumum heim-
ildum, að það hafi verið í ostagerð-
arhúsi í Dakóta.
Svo stóð á, að þorpi einu við
Rauðá, skammt sunnan við Grand
Forks, var gufubátur einn firna-
gamall, með aflhjóli miklu í stafni,
og átti að fara til Winnipeg til
niðurrifs. Hann var fenginn til
þess að flytja íslendingana norð-
ur þangað og flatbytnur tvær fest-
ar á síður hans, svo að öllum yrði
einhvers^staðar drepið niður. Áttu
þá marglr svalar nætur undir be-
um himni, því að hjólaskip þetta
festist víða á grynningum og var
marga daga á leiðinni til Winni-
peg. Þangað náði það loks nokkru
fyrir dægramótin 11 dag október-
mánaðar.
Sumt af þessu fólki hafði verið
dável efnum búið, er það tók sig
upp og fluttist brott af íslandi.
Nú voru efnin mjög til þurrðar
gengin. Þó áttu sumir litið af pen-
ingum, og þar við bættist dálítil
stjórnarhjálp, og hafði verið fyrir-
hugað að kaupa kýr fyrir þá pen-
inga. En nú fyrst vitnaðist, er
til Winnipeg kom, að ekkert hafði
verið heyjað í framtíðarlandinu um
sumarið, þvert ofan í það, er
menn væntu. Þurrabúðarvetur
blasti við.
Þó að illgerlegt væri að fá hús-
næði í Winnipeg, varð þar eftir
um fimmtíu manns eða ríflega það.
Handbærum skildingum var varið
til þess að kaupa eldstór og garn
í net, verkfæri og iítið eitt af mat-
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
925