Tíminn Sunnudagsblað - 22.10.1967, Blaðsíða 20

Hafnfirðingar á ferð
Framhald af 921. síðu.
urðardóttur og Kristján Bersa Ólafs
son. Og ég hef sterkan grun, sem
stappar nærri fullri vissu, um að bú
sért kraftaskáld.“
„Hver hefur frætt þig um það?“
spurði ég undrandi, en mér hló þó
hugur við beirri frægð, sem ég var
ef til vill þann veginn að öðlast.
í stað bess að svara þeirri spurn
ingu beiniínis, bar hann fram aðra
við mig svo ákveðið, að í henni fólst
krafa um svar
„Hefurðu ekki læknað merkan
fræðimann, sem lá sjúkur, með krafta
kvæði, er bú ortir um hann?“
Margur fær af litlu lof, hugsaði
ég, en gat ekki neitað því að hafa
reynt þetta, spurði þó samvizku mína
í einlægni, hvort það væri nú reynd
ar lítils vert að inna lækningu af
höndum á þennan hátt — eða önn
ur kraftaverk. Og mér fór að stíga
heiðurinn til höfuðs. En þar eð til
raun hafði þó að minnsta kosti ver
ið gerð af minni hálfu og ég gat
því ekki neitað spurningu Búa, tók
hann þögn mína sem jákvæði.
„Þú sendir mér nú kraftakvæði
með pósti. annað hvort hingað eða
til Uppsala,1' sagði hann og lét mig
fá heimilisfang sitt þar. Ég lofaði
því.
Bo Almqvist hafði mælt við mig
hvert orð á hreinni íslenzku, með
sænskum hreim að vísu, en beygði
allt rétt, svo að mér fannst yndi
að hlýða á fagurt og þróttmikið
tungutak hans.
Prófessorinn virtist fylgjast vel
með orðaskiptum okkar, þó að við
Búi töluðum báðir íslenzku. En þegar
þeim var 'okið í bráð. leit hann á
klufcku sína og mælti:
„Davíð hefur tafizt. Skyldi eitthvað
hafa komið fyrir hann?“
Naumast hafði prófessorinn sleppt
orðinu, þegar ungan mann bar að
garði. Sá reyndist vera Davíð Erlings
son, cand. mag. frá Akureyri, sem
stundað hefur framhaldsnám í keltn
eskum fræðum á írlandi. Kom nú í
ljós að Duilearge prófessor hafði
stefnt að sér tveim lærdómsmöinnum
til heiðurs við mig, og bauð öllum
þrem að snæða með sér miðdegis
verð á matsölu. Gengum því næst
út fjórir saman og síðan gegnum
Stefánsgarð í sólskininu og til á
fangastaðar.
Yfir borðum leið tíminn við ýms
ar samræður í gamni og alvöru, að
sjálfsögðu á ensku í virðingarskyni
við veitandann, sem ekki var leik
inn í að tala móðurmál hinna. Yrði
of langt mál að endursegja þær.
Drepið skal þvi aðeins á fátt af því.
sem bar á góma.
„Eftir aldalanga einangrun eða
sambandsleysi, er nú aiftur hafin
innrás á írland úr norðurátt,“
mælti prófessorinn og leit á mig og
lærdómsmennina ungu til sklptis,
glaðvær og vingjarnlegur að vanda.
Hann tók alltaf létt á hlutunum,
hvergi broddur í neinu, sem haon
sagði, en sá ætíð broslegu hliðina við
aUt í skæru Ijósi. Búi og Davíð litu
hvor á annan, en síðan til mín
spurnaraugum.
„Attu þar við andlega víking
menntamanna?" spurði óg prófessor
inn, en leiddi hjá mér að svara augna
tillitum hinna.
„Nei, ég hef einkum í huga ferða-
fólkið, sem flykkist hingað til að sjá
sig um og verzla," sagði prófessor-
inn. „íslenzk frú kvað hafa keypt
kvenskó fyrir 60 pund í Cork,“ bætti
hann við, algerlega græskulaust.
„Voru það einir skór?“ spurði
Davíð. Og við Búi hlustuðum ldka á
væntanlega skýringu með athygli.
„Það fylgdi með sögunni," sagði
prófessorinn: „Það er dálítið annað
en þegar norrænir vikingar, ósjaldan
frá íslandi, réðust til uppgöngu á
Ey dýrlinganna og rændu þar fólki
og fé. Tímarnir hafa breytzt.
„Blessuð konan, vonandi hefur hún
eignazt góða skó til frambúðar,"
sögðu íslendingarnir og Svíinn ein-
um rómi.
Úr matsolunni var gengið til Graf-
tonstrætis og inn í bókaverzlun við
það, undir forystu prófessorsins, en
þar keypti hann þrjár merkar fræði-
bækur írskar, nýútkomnar, og gaf
þeim, er þetta ritar, með áletrun.
Fjórðu bókina, frægt smásagnasafn
eftir írskan höfund, keypti hann og
til að senda með mér vini sínum á
íslandi að gjöf. Frá bókaverzlun
þessari lá vegurinn inn á ölhús. í
nánd. Þar varð ég enn þiggjanrii
hins mikla öðlings og naut ánægj-
unnar af samvistum við hann, Búa
og Davíð langa stund.
Tvennt varð mér einkum minnis-
stætt frá þessum síðasta dvalarstað
með þeim félögum, og sýnir hvort
tveggja vinsemd þeirra og óverð-
skuldaða virðingu í minn garð:
AJcveðið hafði verið, að áður nefnd
bók, sem óg var beðinn fyrir til vin
ar þjóðsagnafræðingsins irska — og
vor allra, Einars Ólafs Sveinssonar
prófessors, skyldi vera frá þeim öll-
um og mér, árituð. Nú bönnuðu
þessir þrir heiðursmenn þeim, or
þetta ritar, að taka venjulegan þátt
í kostnaðinum, en kröfðust þess, að
mitt framlag skyldi vera ein vísa,
ort á stundinni, og ekkert annað
Þessari kröfu. sem reyndar mátti
virðast al'lt annað en sanngjörn, varð
ég að fullnægja, skilyrðislaust, sam-
kvæmt ákvörðun meiri hluta valds,
hvernig sem til tækist, og lét ég því
slag standa, eins og stundum er kall-
að. En með því að vísan var síður
en svo nógu góð handa Einari, skaí
hún ekki birt hér.
Kvöldið, sem nú var fram undan,
hugðist ég far.a í Abbey-leiklhúsið og
bjóða með mér leiðbeinendum farar-
innar, ef sæti fengjust. Barst þetta
í orð, og bauð Davíð, sem er mjög
vel máli farinn á ensku, að hringja
í leibhúsið fyrir mig og forvitnast
um þetta. Þá ég það, og hafði hann
mikið ómak, sem engan árangur bar.
AILt reyndist vera uppselt.
',,Þú ættir að fara með þau og
sjá Sönghljóm (Sound of Music),
öðru nafni Trappfjölskylduna,“ sagðl
prófessorinn, þegar Davíð færði
mér þá frétt, að ekki fengjust að-
göngumiðar að sjónleik Abbeydeik-
hússins, „það er sú bezta kvikmynd,
sem hér hefur verið sýnd í mörg
ár.“
Svo fóru leiðir að skiijast. Gert
var upp við þjóninn og gengið út.
Búi og Davíð kvöddu mig utan við
ölhúsið. Ég stóð í óbættri þakkar-
skuld við Davíð sérstafclega sökum
fyrirhafnar hans mín vegna, tuldr-
aði eitthvað þa-r að lútandi og bauðst
til að gera honum greiða í staðinn.
„Við sjáumst ef til vill seinna,"
mælti hann, en eyddi hinu.
„Ætlarðu að vera svo vænn að
muna eftir mér?“ mæltist Búi til
við mig öðru sinni. „Þú hefur utan-
áskrift mína í Uppsölum."
„Ef þú átt við ruglið, sem ég
setti í letur og við minntumst á fyrir
stundu, þá er það guðvelkomið, og
skal ekki bregðast," sagði ég að
skilnaði.
Seamus íylgdi mér að biðstöð
strætisvagna. Hann virtist enn eiga
sitt af hverju vantalað við mig.
„Hvað hyggstu fyrir í sumar?“
spurði hann, „ætlarðu að vera heima
ellegar býstu við að ferðast eitt-
hvað meira?"
Ég sagði honum, að mig hefði i
mörg ár langað til að heimsækja
Færeyjar og dveljast þar um tíma.
„Þú ættir að gera a-lvöru úr því,“
sagði hann. Færeyingar eru. enn
■sem komið er, sjálfum sér samkv-æm-
ari en íslendingar, búa meir að
sínu, rækta betur sinn reit.“
Hann sagði þetta ekki með öllu
sársaukalaust vegna íslands og ís-
lendinga, sem hann metur harla mik
ils, svo að ekki sé kveðið sterkar
að orði. Meðan enn var setið yfir
ölkrúsunum, reit hann á lítið fer-
kantað pappaspjald nöfn eitthvað
tíu íslendinga, sem flestir eru framá-
menn í menningarlífi og stjórnmál-
um þjóðarinnar, og bað mdg að
hringja til þeirra, þegar ég kæmi
heim, og skila kveðjum frá sér. Var
einn þessi maður bróðir minn, sem
býr norður við Laxá í Aðaldal, þar
932
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ