Tíminn Sunnudagsblað - 22.10.1967, Blaðsíða 19

ekkert stórhýsi, en hann var okk-
ur skjól I regni og stormi.
Það var ekki Iaust við, að við
systurnar álitum okkur ekki
svo mjög litlar, þegar við, að
loknum mjöltum, lögðum af stað
til fjals með ærhópinn og mal-
poka okkar á baki. Við vorum
Hka oft dálítið spenntar, þegar
við komum í hjásetukofann, að
opna nestispokann og vita, hvað
mamima hefði nú ætlað litlu hjá-
setustúlkunum sínum. Þeir voru
aldrei skornir við nögl, bitarnir
%kar frá mömmu.
Ég skal uú, ró'ft :il ggmaná, ge.a
þess, hvað pokinn okkar hafði
venjulega að geyma, þó að ég
búist ekki við, að það verði tald-
•'V neinar krásir nú.
Fyrst skal ég þá nefna harðfisk-
inn — mjög góðan, kominn und-
an Jökli. Þá voru næst glóðarbak-
aðar flatkökur úr rúgmjöli og
stundum líka hlóðarbakað rúg-
brauð. Með þessu öllu var ríf
legur smjörskammtur og oftast
kjúkubiti og mysuostur. Þá var
nýmjólkurflaska alltaf með í pok
anum og oftast allstór moli af
kandíssykri. Þkð þótti nú ekkert
smáræði að fá kandismola á þeim
árum, enda var þá lítið um öll
sætindi, bæði í kökum og mat.
Það var steinn inni í kofanum
okkar og ofan í þenna stein var
hola eða skál, sem var eins og
hún hefði verið greypt í hann. Við
tókum sneið af smjörinu okkar
og létum inn í roðið af fiskinum
og gáfum hundinum okkar, sem
hét Tryggur. Svo helltum við
mjólkursopa í steinskálina handa
Trygg, því að ekki mátti setja
hann hjá. Svona var nú búskapur-
inn hjá okkur við fjöllin.
Heima var hleypt skyr, strokk-
að smjör og gerðir ostar úr sauða-
mjólkinni. Ég man eftir því, að
engin skilvinda var til hjá foreldr-
um mínum, og var þá mjólkin lát-
in standa f trogum og byttum á
hilium í útihúsi allt upp i tvö og
þrjú dægur, áður en rennt var
undan og rjóminn skilinn þannig
frá.
Ég sfkal segja ykkur, að ég mun
þá hafa gætt þess vel að fylgja
mömmu eftir, þegar hún fór út
að renna undan. Þá fékk ég að
sleikja með fingri hliðar og gafla
mjólkurtroganna. Þetta, þótti okk-
ur börnunum sælgæti — og vel
gæti ég trúað því, að á þessum
Steinahlíb
Þú kæra hlíð, sem ann ég enn,
nú aftur heilsa eg þér.
Hver brekka, Iaut og blómin smá
svo broshýr fagna mér.
Um vanga leikur léttur blær
og lindin suðar tær,
en lækurinn með ljúfum nið
við ljósi sólar hlær.
Hér átti eg marga yndisstund
á æskuvorsins tíð,
er sat ég hér í Ijúfri laut
og lék við blómin fríð.
Ég gættl ánna, glöð i lund,
er grund sér dreifðu á
og hlýddi á fugla svásan söng,
er svlfu um Ioftin blá.
Þá var það allt svo yndislcgt
æskuþrek og fjör
Ég söng og kvað svo létt í lund,
að léku bros urn vör.
En undir bergmál umdi blítt,
það álfa hugði eg smá,
er kvæðu jnni í Klettaborg,
sfn kæru Ijóðin þá.
Hjá þér er allt svo óbreytt enn,
mín yndislega hlíð:
Birkið, víðir, blágresið
og burnirótin fríð.
Það þroskast eins og áður fyrr
og llmar sólu mót.
Þó árln líði ótal mörg
það > kk! breytist hót.
En sjálf mjög breytt ég orðin er,
og æsku er liðið vor.
Nú finn ég dvína þor og þrótt
og þyngjast taka spor.
Nú lengur ei um f jöllin fríð
ég feta smalaslóð
sem áður fyrr, er hljóp ég hér
um hlíðar æskurjóð.
Það er svo frjálst á fjöllum há
um fagra sumartíð,
er sólin gyllir land og lá
og ljómar grund og hlíð,
í heiðu skyggni, af háum tind,
að horfa yfir sveit,
á býli, engi og blómleg tún,
ei betra yndi eg veit.
Þar birtist ailt svo hreint og hátt
og heimsins laust við prjál.
í fögrum línum litað allt
það lotning fyllir sál.
Hver fær þá efast, góði guð,
um gæzku þína og mátt.
um vlsdóm þinn og veldistign
allt vitnar, stórt og smátt.
Mér finnst ég ung í annað shm,
er aftur sit ég hér.
Við þig er bundin minning mörg,
sem mér svo hugþekk er.
Að dvelja hjá þér stutta stund
ég stærstan unað finn.
Guð blessi þig um öll þín ár
og efli gróður þinn.
Ragnheiður Kristjánsdóttir
frá Lágafelli ytra.
tímum þroska og allsnægta mætti
finna litla munna, sem þætti gott
að fá rjómasleikju af fingri eins
og mér þá
Fyrst eftir fráfærurnar vom
oft strokkaðir tveir strokkar á
dag, annar að morgni, en. hinn
að kveldi, og hefur smjörið þá
eftir daginn líklega verið rúmlega
fjögur pund.
Það skyr, sem ekki fór til dag-
legrar neyzlu, var sett í tunnur.
Var því safnað þar saman tll vetr
arins og þá borðað með grautum.
Sauðaskyr var talið mikil kjarna-
fæða, sém engan sviki. Á haustin
var brætt nokkuð þykkt tólgar-
lag yfir skyrtunnurnar til þess að
verja skyrið skemmdum og farða.
Ég gæti margt fleira sagt frá
þessum gömlu dögum, en læt hér
staðar numið. Þessa grein hef ég
hugsað mér að senda Sunnudags-
blaði Tímans til birtingar, ef
heiðraðir útgefendur vilja birta
hana. Og með þessum minningum
mínum þykir mér rétt að láta
fylgja kvæði eftir Ragnheiði, syst-
ur mína, sem hún gerði seint á
ævinni um.Steinahlíðina, er hún
eitt sinn heimsótti þennan kæra
stað okkar. Við áttum þar svo
margar áægjustundir saman, og
hugsunarháttur okkar var svo lík-
ur, en hún færði sínar hugs-
anir í ljóð. Nú er Ragnheiður dá-
in, en mér þykir hlýða, að ljóðið
hennar fylgi þessu rabbi minu,
eins og við fylgdumst svo oft
að við störf og leiki.
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
931