Tíminn Sunnudagsblað - 22.10.1967, Blaðsíða 21

sem Duilearg-a freistaði laxiveiða fyr-
ir fáum árum í einni diásam-
legustu á, sem hann kvaðst hafa
séð, en litið veitt sökum gróðurs,
sem vatnið var fullt af.
„Biddu bróður þínn að hafa minna
af slýi í Laxá, þegar ég kem næst,“
sagði hann með sínu góðlát-
lega brosi.
Mér þótti vænt um að geta orðið
vdð ósk h,ans um að skila kveðjun-
um, og hef ég nú gert það alveg
svikalaust.
„Ef til vill hittumst við í Fær-
eyjum næst,“ sagði hann, „ég get
ekki komið til íslands þetta sumar-
ið, en fer til Þórshafnar í Færeyj-
um 2. ágúst og dvelst þar nokkurn
tíma hjá vini minum, Christian
Matras, prófessor til skrafs og ráða-
gerða.“
Enn fannst mér hann eiga eitt-
hvað ósagt, orð, sem hann gat ekki
komið fyrir sig, en mundi, að þau
voru ort af 19. aldar skáldi íslenzku.
Htonum haíði einnig gleymzt nafn
hans, en var Ijóst, að hann hafði
venið ástmögur íslenzku þjóðarinn-
ar. Ég þóttist skilja, að hann ætti
við Jónas Hallgrímsson, nefndi það
nafn og minntist á kvæðið hans
„Ég bið að heilsa.“ Þá rankaði ís-
landisvinurinn mikli við sér og mælti
eí'ðastra orða, um l'eið og við kvödd-
umst:
„ „Ég bið að heilsa.“ “
Æskulýðurinn hafði löngum, síð-
an lagt var af stað og lengur þó,
alið draum þess efnis, að hann fengi
að dansa með jafnöldrum sínum
árskum síðasta kvöldið, áður en
heim skyldi halda. En til þess að
slíku yrði framgengt, varð að fá
frestun hjá húsmóður Morehamp-
ton-húss frá að koma heim kluikkan
há'lf-ellefu, eins og reglurnar kröfð-
uist, fram að miðnætti, en hún fékk
orð íyrir að vera ströng og ósveigj-
anleg, eins og áður var gefið í skyn.
Var nú skorað á mig a® sækja um
þessa frestun til hennar fyrir unga
fölksins hönd. Varð ég að sjálfsögðu
við þeirri ósk, gekk á vit gömlu
konunnar og gerði mig svo mjúk
málan sem mér var auðið.
Öllum til fölskvalausrar gleði,
hafði ég þær fréttir að færa, þegar
ég kom af fundi húsmóðurinnar, að
samningar hefðu tekizt með mér og
henni á þá lund, að hún hefði fram-
lengt útivistarleyfið til miðnættis,
að vísu með ákveðnum skilmálum.
meðal annars þeim, að drengirnir,
sem henni þóttu tæpast nógu háttvís
ir í klæðaburði og framkomu, skyldu
hafa hálsbindi og búast svo vel sem
kpstur væri á yfirleitt, enda sam
þykkti hún skemmtistaðinn, sem
fyrir valinu varð, og höfðu vagn
stjórar vorir mælt með honum ein-
diæigið. Fundust mér þetta ein gild-
ustu rökin, sem ég hafði fram að
Jakobína Sigurðardóttir.
Ákvæðaskáldin tvö,
færa, málaleitun minni til stuðnings.
Var auðheyrt á öllum, að ég þótti
hafa unnið mikinn sigur.
Svo bjó þá unga fólkið sig á dans-
leikinn með snyrtibrag. Ég sýndi
því fram á, að það mætti nú ekki
bregðast því trausti, sem til þess
væri borið, þar eð það fengi að fara
eftirlitslaust á dansleik í sjálfri
Dyifdinnarborg. En ég bauð leiðtog
um fararinnar með mér að sjá og
hlusta á kvikmyndina Sönghljóm eða
Trapps-fjölskylduna. Fjallar hún um
frelsis'skerðingu Austurríki á valda-
tímum nazista og lausn einnar fjöl-
skyldu undan hernámsoki Hitlers og
sigursæla framtíð í nýjum heimi með
hjádp snilliigáfu hennar og vilja-
styrks. Undrar mig sízt, að frelsis-
unnandi fólk á írlandi metur þá
mynd að verðleikum. Bar þeim, sem
fóru með mér að sjá hana saman um,
að þvilíka kvikmynd hefðu þau tæp-
ast séð, enda lék Julie Andrews að-
alhlutverkið með einstökum glæsi
brag.
Nú er að segja frá þvi, að uni
anteikningarlaust allt unga fólkið
kom heim af dansleiknum fyrir mið-
nætti, eins og um var talað, og virt-
ist það Vera mjög ánægt með hlut-
skipti sitt.
Allt var a tjá og tundri við far
fuglaheimilið Morehampton-hús um
og eftir dagmálin 31. maí 1967. Fólk-
ið. sem nú hefur verið nokkuð sagt
frá og þar hafði gist síðustu nótt-
ina, sem það dvaldist á írlandi, var
að búa sig af stað. Og sólbjarminn
vafðist um það, föggur þess og farar-
læki.
Vagnarnír, sem það hafði ekið i
viða um Suður- og Austur-írland og
höfðu alltaf reynzt því svo vel, biðu
fyrir utan dyrnar, og voru stjórn
endur þeirra að raða dótinu inn í
geymsluhólfin. En hvorki Jakob né
Kristján Bersi Ólafsson.
sem getur í greininni:
Jón voru þar að verki, heldur allt
aðrir bílstjórar, sem tóku við tösk-
um og svefnpokum og settu hvað
eina á sinn stað. Út á þessa menn
var að vísu ekkert að setja, en með
þeim og ferðamannahópnum úr
Flensborg mundi aldrei neinn kunn-
ingsskapur takast.
Fyrst skyldu þeir aka fólkinu og
farangri þess niður á Umferðamið-
stöð (Bus Station) rétt hjá Tollhús-
inu fagra (Custom House) rétt norð-
an við Liffey ósa, en þar skyldi
höfð bækistöð, unz ekið yrði með
fólk og föggur á flugvöllinn upp úr
hádeginu.
Hópurinn tvístraðist, þegar stigið
var út úr vögnunum. Sumir áttu víst
enn eftir að verzla. Eitthvað var líka
ótekið af nyndum. enda viðraði vel
til slíks, því að sólskinið flæddi um
götur, torg ug garða í stríðari straum /
um en nokkurn annan dag. sem hóp-
urinn dvaldist á írlandi.
Sá, er oetta ritar, fór einn síus
liðs um fornar slóðir. Mér varð fyrst
reikað fram og aftur um 0‘Connells-
stræti. Svo tók ég strikið norður stétt-
ir þess, unz ég kom á Parnellstorg.
Yfir það gek'k ég og að Borgarlista-
safninu (Municipal Gallery of MoJ-
ern Art), sem ég hafði oft skoðað
fyrir 18 árum. Viðstöðulaust fór ég
inn í það. En ekki varð ég alls kost-
ar hrifinn af þeim breytingum, sem
þar voru á orðnar; ýmis gamalkunn
málverk, eins og myndin af Patreki
helga, þar sem hann klífur tind síns !
guðdómlega fjalls, horfin, en komn- j
ar abstrakt-myndir í staðinn. Sum i
þau listaverk, eins og til dæmis Gam- |
anmynd af nýtízkulífi, eftir einhvern
Marino Andrew, þar sem öllu ægir
‘ saman í formlausum óskapnaði, geta
að vísu haft nokkuð til síns ágætis.
Og svo minnist ég þess, að þetta á
að vera nýtízku listasafn („Gallery
TlMlNN - SllMNUDAGSBLAt’
933