Tíminn Sunnudagsblað - 22.10.1967, Blaðsíða 7

hafið sýnt einstakan þegnskap, mann
kosti og þroska. Með þvf hafið þér
orðið landi yðar til mikils sóma. Enn
fremur hafið þér borið kennurum
yðar fagurt vitni. Þér hafið líka ver
ið foreldrum yðar til heiðurs og
sæmdar með ágætri framkomu í hví
vetna. Síðast, en ekki síat, hafið
þér orðið sjálfum yður til mikils
heiðurs frá upphafi til enda ferðar
innar. Hafið öll mína innilegustu
þökk.
Að lokum flutti sá, er þetta ritar,
ofurlitla hugleiðingu um Eyna
grænu, land og þjóð, örstutt yfirlit
um sögu hvors tveggja, gerði grein
fyrir skyldleika írsku þjóðarinnar og
íslendinga og því, hvað væri líkt
með þeim á ýmsan hátt, í útliti og
andlega séð.
Evöldverður beið alls ferðamanna
flokksins á veitingastað við Jarls
torg í Dyflinni, þegar þangað kom,
fyrsta sameiginlega kvöldmáltíð hans
é írskri grund. Að aftoknum máls
verði fékk ég, fyrir vinsamlega milli
göngu Jakobs, náð símasambandi við
gamlan vin minn í höfuðborg írska
lýðveldisins, Seamus 0‘Duilearga pró
fessor, einn mesta öðling, sem ég
hef kynnzt í lífinu. Hann bauð mér
að koma til fundar við sig í þjóð '
minjastofn'in sinni við Stefánsgarð
(Stephens Green) klukkan 12 daginn
eftir. Litto síðar sama kvöld fékk all
ur hópurinn að sjé lítil börn dansa
írskan þjóðdans í húshiu, þar seæ
borðað var. En að þeirri sýningu
lokinni var ekið suður til Glendaloch
og Aughavanagh, því að gisting
fékkst þá engin á farfuglaheimilinu
1 Dyflinni fyrir þetta fólk.
Vagnstjóramir Jakob og Jón
höfðu sagt, að þeir mættu ekki, sam
kvæmt lögum og reglugerðum, aka
lengri leið en þeir þfegar höfðu gert
samdægurs, en daginn eftir yrðu þeir,
hvor um sig, að gegna öðru starfi
í þarfir fyrirtækis þess, er þeir unnu
hjá. Bjóst því enginn við að sjá þá
framar í þessari ferð i landi þeirra.
Pögnuði blandin undrun greip fólk
ið í vagni okkar Egils, þegar Jakob
settist þar enn við stýrið og ók I
suðurátt. Þeir félagar Mutu að hafa
fengið undanþágiu stjórnarvalda frá
hámarksvegalengd í akstri þennan
dag.
HáMrökkrið hjúpaði vagn Jakobs á
suðurleið, svo að héraðið fékk i sig
dularfulian ævintýrablæ. Komið var
til Aiughavanagh mjög seint, klukk
an að ganga tólf, að mig minnir.
Glaðir eldar loguðu þar á hiverjum
arni þetta síðkvöld, Líkt og þeir byðu
gestí velkomna. Og aldna húsmóðir
ln fagnaði öllum fölskvalaust ekki
síður en logarnir, sem hún auðvitað
sjálf hafði tendrað. eins og hún
hefði endurheimt horfna vtoi úr
hetyu.
Þegar búið var að rita í gestabók
ina og bera dótið inn, bauð gamla
konan ókkur Agli og Jakobi, ásamt
tveim eða þrem stúlkum úr hópnum,
inn i eldhús til tedrykkju. Mér
fannst það einkennileg vistarvera. Á
einmm veggnum sáust bogagtogg
ar, sem múrað hafði verið upp í.
Spurði ég húsmóðurina, hverju
gegndi. Hún kvað eldhúsið áður hafa
verið kapellu. „Þegar höllin var að
setur Parnels, Bedmonds eða ein
hverrar annarrar frelsishetju ír
lands,“ bætti ég við. „Jafnvel enn
þá fyrr en á þeirra dögum,“ sagði
hún og kinkaði kolli til mín. Mér
varð svara fátt, en dreymdi mig inn
í horfið tímabil drengskapar og dáða
við arineJdinn. í lengstu lög er hægt
að uppgötva eitthvað nýtt á þessum
leyndardómsfulla stað, hugsaði ég.
Snemma varð að rísa úr rekkjum
í Aughavanagh þriðjudaginn 30. maí,
því að flytja þurfti inn á farfugla
heimiilið Morehamptonhús f Dytflinni
fyrir klukkan 10 árdegis. Áður en
lagt var af stað, leytfði ég mér að
forvitnast ofurlítið um nafn, upp
runa og ævi húsmóðurinnar. Hún
hét þá hinu heilaga nafni Bridget
(Birgitta) OuUen og var ættuð frá
Wexford, en maðurinn hennar, sem
ég skipti einnig orðum við, var upp
runninn og hafði alið allan sinn ald
ur meðal hinna fögru Wicklowfjalla
og aldrei komið út fyrk það fylki.
Svo kvaddi ég þessi elskulegu, gömlu
hjón, er sami hópurinn hafði gist
hjá tivær nætur með sex daga milli
bili og höfðu sýnt honum svo mikla
umhyggju og ástúð, að allir voru sam
mála um, að hvergi uefði. verið ynd
islegra að dveljast næturlangt.
Húsfrú Birgitta gerði sér það ó
mak að ganga niður á þjóðveginn
að vagninum og veifaði til ferðafólks
Ins brosandi. þegar ekið var af stað
frá Aughavanagh áleiðis til Dyflinn
ar þennan yndisfagra vormorgun.
Ofurlítil þokuslæða hjúpaði Wicklow
hæðir á köflum, en smám saman
leystist hún upp og varð að engu,
eins og dulin hönd svipti blæju frá
andliti. En þá var sem önnur slæða,
bliáleit, þunn og gagnsæ, kæmi í ljós.
En bak við hana ljómaði fagursköp
uð ásjóna Wicklowfylkis með öllum
blætorigðum hins græna litar að uppi
stöðu í þessari glituðu voð, en ívaf
ið silfurvíravirki af lækjum og á;n,
sem kvísluðust líkt og æðar um
grunninn.
Ég sat eins og heillaður við vagn
gtogigann og horfði út: þó að ég
hefði farið þessa leið tvisvar áður,
fannst mér ég sjá allt í nýju ljósi
og skilja það nýjum skilningi.
Ákveðið hafði verið að skoða Þjóð
minjasafn íra i Dyflinni þennan síð
asta dag, sem dvalizt var á írskri
grund, meðan tóm var til, og sneri
fólkið sér þegar að því, er það hafði
borið dót sitt inn í Morehámpton
hús. Hér verður engin tilraun gerð
til að lýsa þessu stórmerkilega safni
með öUum þess krossum og klukk
um og fleiri frægðarmunum. Skal
þess aðeins getið, að margt á því
vakti óskipta eftirtekt gestanna Is
lenzku, en enginn þeirra hafði áður
séð það, að þeim undanskildum. sem
þetta ritar. Tækifæri gafst þó ekki
til að sjá nema lítið eitt á þeim
tveim tímum, sem til ráðstöfunar
vorni.
Laust fyrir hádegi virtust flestir
hafa fengið nóg af fornminjum og
fóru út i bdlana, sem biði þeirra á
Kildarestræti. Hádegisverður beið
lika við næsta leiti. Með þvi að ég
hafði mælt mér mót við Duilearga
prófessor, hafði mér veitzt lausn frá
embætti I bráð. Gat ég því ekki
tekið þátt 1 þessum sameiginlega há
degisverði hópsins, en hafði slðar af
T f H I N N — SUNNIHÍAGSBL.VJ)
919