Tíminn Sunnudagsblað - 24.12.1967, Blaðsíða 21

Á eftir fylgdu fleiri vandlætingar
og heilræði, sem Árný hefði tekið
illa upp fyrir öllum nema þessari
röggsömu dóttur sinni. Henni var
líka mikill léttir að þessu bréfi og
ákvað strax að láta í það skína við
grannkonurnar, að ástand Stínu
væri svo sem engum vesaling að
kenna, en gefa þeim svo ekki fleiri
upplýsingar — í bráð. Láta bara
sem hún væri vel ánægð með
þetta, og vera nógu drjúg með
sig — þá væri nú ekki víst, að
þetta yrði þeim mæðgum til mik-
illar hneisu.
Árnýju hafði reyndar hingað til
legið nokkuð hátt rómur út af laus
læti og lausaleikskrógum hjá ná-
unganum, en það vill nú stundum
verða svo, að það er sitthvað að
grína á hlutina með fjarsýnum
gleraugum hnýsni og hleypidóma
eða finna nána snertingu þessara
fyrirbrigða við sitt eigið hjarta.
Og Árný fór fljótlega að hlakka
til þeirrar stundar, þegar lítið
barnabarn yrði lagt í útréttar hend
ur hennar. Hún hætti alveg að við-
urkenna það fyrir sjálfri sér, að
hún hefði í fyrstu litið þetta mál
öðrum augum, og svo hafði hún nú
líka kærkomið tilefni til þess að
vaka yfir Stínu og skyggnast eftir
hverju hennar skrefi. Kristín tók
þessu sjálf með mestu résemi —
enda vönust því að varpa öllum
áhyggjum á herðar móður sinni.
Hún var vel hraust og bætti held-
ur holdin — auk þess sem þykktin
gerðj hana nú æ þunglamalegri.
Árnýju reiknaðist svo til, áð
barnið myndi fæðast fyrri partinn
í ágúst, og enginn efaði reiknings-
list hennar þegar líða tók á vorið
og Stína vagaði um „plássið" og
virtist litlu fyrirferðarmeiri á
lengd en breidd. Raddir heyrðust
jafnvel um það, að stúlkan hlyti
að ganga með tvíbura. En Árný
taldi það staðleysu og sagðist sjálf
hafa verið svipuð þessu á vöxt, er
hún gekk með fyrsta barnið —
cnda „sætu dj'engir alltaf meira
framan á“, og sennilega væri þetta
stærðarstrákur. Og Árný þurrkaði
tár úr auga sér, þar sem hún stóð
úti á götu í samræðum við eina
kunningjakonuna. „Þú mátt trúa
þvi, blessuð mln“, sagði hún, „að
ég hlakka nú til, ef þetta verður
drengur. Þá látum við hann heita
Garðar, eftir elsku fallega drengn-
um, sem ég missti. Ég veit, að barn
ið hennar Stínu minnar gerir nafn
inu aldrei skömm. Svo vel mun
það kynjað hjá henni — í föðurætt
ina“, bætti hún við um leið og
íbyggið bros læddist fram á varir
hennar. Og hún fiýtti sér að
kveðja, áður en grannkonan gæti
notað tækifærið til þesis að spyrja
einhvers.
Ekki taldi Árný þörf á því að
Stína færi aftur til læknis eða
hefði tal af ljósmóðurinni, fyrr en
á henni þyrfti að halda, sagði, að
slíkt hefði ekki tíðkazt í sínu ung-
dæmi og þó oftast allt farið vel —
enda þyrfti ekki nema að líta á
manneskjuna til þess að sjá, að
allt væri i lagi!
Samt fór þó Árnýju að verða
órótt, þegar ágústmánuði lauk, svo,
að ekki fjölgaði hjá Stinu. En hún
taldi það þó minnkaadi tungli og
straum að kenna og sagðist alltaf
hafa vitað það, að þessum fornu
fræðum skeikaði ekki, þótt yngri
kynslóðin nefndi það flest bábilj-
ur, sem afar þeirra og ömmur i
ótal ættliði hefðu margsannað. Svo
leið fyrsta og önnur vika septem-
bermánaðar — og nokkuð fram á
þá þriðju, að engin breyting varð
á hjá Stínu. En þá var það eina
nóttina, að Árný brá blundi við
það, að Stína fékk uppköst. Hún
flýtti sér til aðstoðar og kvað nú
mál til komið að klæða sig og
undirbúa það, sem þyrfti, þvi að
enginn vafi léki á því, að nú væri
stundin komin. Stína sagðist ekki
vera viss um það, því að hún fyndi
hvergi til, og þessi uppköst gætu
nú kannski stafað af því, að hún
hefði borðað heldur mikið af nýja
kjötinu í gærkvéldi.
„0, sussu nei, barn“ sagði Ár-
ný og brá nú fyrir sig gamla gælu-
nafninu, „þetta er léttasóttin, láttu
mig þekkja það. Svona byrjar
hún einmitt, þegar bezt gengur —
alveg var það svona, þegar ég átti
hana Jóhönnu mína, og þá var ég
nú fljót . . . “ Árný þagnaði i bili,
af því að Stína tók að kúgast á
ný, en þegar því linnti hélt hún
áfram: „Uppköst af kjötáti! Sér er
nú hver vitleysan, Stína mín, —
og svo var nú þetta svo sem ekkert,
sem þú borðaðir — einir tveir eða
þrír spaðbitar, ég dreg það
ekki lengur að senda eftir henni
Margréti ljósmóður“.
Að stuttri stundu liðinni stóð
Margrét í dyrunum með tösku
sína í hendinni og skipaði Árnýju
að hita vatn — mikið vatn. Margrét
ljósmóðir var alltaf virðuleg og
valdsmannleg í fasi, enda var hún
vinsæl í starfi og vön því að láta
hlýða sér. Hún hafði þá nýlega átt
fjörutíu ára starfsafmæli, og
henni hafði ávallt farnazt vel, svo
að allir báru fyllsta traust til
hennar. — En nokkuð þótti Ár-
nýju hún orðfá í þetta sinn. Er
hún hafði lokið sínum undirbún-
ingi og athugað sængurkonuna,
mátti sjá, að hún var mjög hugsi.
Árný vappaði í kringum hana með
miklu fumi og vildi margt vita —
hvernig þetta gengi og hvenær
barnið mundi fæðast. Lengi fyrst
svaraði Margrét fáu, unz hún anz-
aði, og það nokkuð þurrlega, að
Árnýju myndi óhætt að anda ró-
lega, engin merki sæi hún þess að
stúlkan hefði tekið léttasótt, enn
sem komið væri, og skyldu þær nú
allar leggja sig og bíða átekta til
morguns.
Að morgni var Kristín orðin jafn
hress og hún átti vanda til, og tók
þá Margrét ljósmóðir saman áhöld
sín og sagðist ekkert hafa hér að
gera, en gat þess, að ekki myndi
saka, þótt stúlkan léti lækninn
líta á sig. Síðan kvaddi hún og
fór. Eftir sátu þær mæðgurnar
illa vonsviknar og virtist nú biðin
ætla að verða ærið löng. Það stytti
þeim þó stundir þennan daginn,
að bréf barst frá Jóhönnu ásamt
nokkurri peningaupphæð, sem hún
kvaðst hafa haft út úr Brandi upp
í væntanlegan fæðingarkostnað.
Hún sagðist reyndar vera alveg
hissa á móður sinni að láta ekkert
frá sér heyra, því að nú hlyti barn-
ið þó að vera löngu fætt, og ekki
gæti hún verið að gera þeim það
til gamans, skrafskjóðunum í Skála
vík, að hringja og ræða þetta mál
í síma. En vonandi hefðu þær þó
fengið bréfið, sem hún skrifaði, eft
ir að hún átti fyrst tal við Brand
um þetta, svo að þær vissu, að
hann hefði þó meðgengið. Annars
gæti hún nú sagt þeim það í frétt-
um, að þetta víxlspor Brands hefði
haft fleira í för með sér, þvi að
konan væri bara farin frá honum
og suður á Nes til foreldra smna
og væri alveg ákveðin í þ\ó að
heimta skilnað. Brandur sæi víst
heilmikil eftir henni og væri far-
inn að „hella í sig“ til muna, og
sér hefði heyrzt Óli hafa áhyggjur
út af hnnum — Óli hefði jafnvel
verið svo ósvífinn að hreyta til sín
dylgjum um kjafthátt og kvcnna-
slúður — eins og það væri ein-
hver uppspuni úr sér, að Stína
væri ólétt eftir Brand! „Jæja, tím-
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAB
1149