Tíminn Sunnudagsblað - 24.12.1967, Blaðsíða 22

inn leiddi það nú líklega í ljós, og
. . . , Jóhanna skrifaði ýmislegt
annað, því að hún var næstum því
eins viljug með pennann og að nota
talfærin — og hafði þó löngum
þótt skara fram úr fjöldanum á
því sviði. En þegar frá leið gerði
þetta bréf þó Árnýju enn þá ó-
þolinmóðari að bíða eftir barnsfæð
ingunni. Og þegar Kristín var bú-
in að vera tvo daga í viðbót við
sæmilegustu heilsu, labbaði Árný
heim til Margrétar Ijósmóður til að
ræða „ástand og horfur“ í vanda-
málinu: Kristín og fæðingin.
I^jósmóðirin var orðvör kona, lét
nægja að minna Árnýju á það. að
ekkert vissi hún — Margrét — um
þetta ástand Kristínar umfram það,
sem allir sæju, að hún hefði gildn-
að á vöxt, og virtist sér það nú
stafa meðfram af fitusöfnun. Og
hún vildi endurtaka þau tilmæli
sín, að stúlká færi til læknis, því
að hugsazt gæti, að þarna væri
um annað að ræða en þær byggj-
ust við. Árný varð fá við þessum
ummælum, sem hún botnaði reynd
ar ekkert í, en lét sér þó að kenn-
ingu verða og fylgdi Stínu til lækn
isins.
Afleiðing þeirrar rannsóknar
varð sú, að Stina var send með
fyrstu ferð á sjúkrahús í Reykja-
vík, og næsta bróf frá Jóhönnu
flutti Árnýju þær fréttir, að Krist-
ín hefði aldrei ófrísk verið en búið
væri að skera hana upp við inn-
vortis æxli, og væri hún nú á góð-
um batavegi eftir þá aðgerð. Tónn-
inn i bréfi Jóhönnu var allnapur
og auðfundið, að hún þóttist hafa
verið göbbuð illilega og iðraðist
sárlega hinnar skeleggu ba'áttu
sinnar í barnsfaðernismálinu En
hún hafði ekki farið mjög dult með
það og gat því búizt við háðglósum
frá vinkonum sínum og fleiri.
Hún fór hörðum orðum um
„heimska sveitalækna" og t'rum-
hlaup einfeldninga — þótt skyldir
sér væru — sem gæti haft ískyggi-
legar afleiðingar fyrir sig i félags-
lífi borgarinnar. Hitt virtist snerta
hana minna, að auk þess sem
„frumhlaupið“ hafði' ýkzt og marg-
faldazt i meðförum hennar, hafði
hamingjusamt heimili splundrazt
af þessum sökum — og það bein
línis vegna aðgerða hennar. Ung
ur maður hafði misst fóffestu
í lífinu fyrir augnabliks yfirsjón
og gengið vínguðnum á hönd,
ung kona, sem ekki hafði enn
þroskað nægjanlega með sér þann
eiginleika, er umburðarlyndi nefn-
ist, hafði, vonsvikin ofan af fyrir
sér og börnunum, og tvö ung börn
höfðu glatað einu veigamesta at-
riðinu 1 heilbrigðu uppeldi — ör-
yggi því, sem einungis hamingju-
samt heimili beggja foreldranna
getur veitt þeim.
Árný lagði frá sér bréf Jóliönnu
að loknum lestri þess og andvarp
aði þreytulega. Hún hagræddi sér
í stólnum sínum úti við gluggann
og horfði út í rökkrið, sem byrjað
var að hjúpa byggð og bæ. í þetta
skipti langaði hana lítið til þess að
leita á fund grannkvennanna til
þess að ræða eigin hag og annarra,
eins og hún átti vanda til í ljósa-
skiptunum. Henni var órótt innan
brjósts og var ekki fyllilega búin
að átta sig á þessum ósköpum. 1
hennar huga togaðist á sársaukinn
út af ásökunum Jóhönnu, ánægjan
yfir því að fá Stínu bráðlega
hrausta heim, kvíðinn yfir kjafta-
slúðrinu í þorpinu — og svo varð
henni litið á kommóðuna við vegg
inn á móti. Hún var hálffull af
barnafatnaði sem til einskis hafði
verið aflað. Og þá kom það upp í
huga Árnýjar, sem raunverulega
var þar ríkast, vonbrigðin og tóm
leikinn. Litli, hlýi barnskroppur-
inn, sem hún hafði hlakkað til að
vefja að hjarta sér, hafði verið
hugarburður einn. Dagarnir fram
undan hurfu út í grátt tilbreyt-
ingarleysið — grárra og ömur-
legra en sjálft rökkrið fyrir utan
rúðuna hennar. Ljósið í herberginu
sínu gat hún tendrað að vild til
þess að bægja rökkrinu burt, en
um bjarmann af eldi ástar og um-
hyggju til handa litla barnabarn-
inu var henni neitað, — og nú
varð það þyngst á metunum.
Varö drottning
Framhald af 1139. síðu.
kát og góðviljuð og elskuleg í um-
gengni, treysti sér ekki til að horf-
ast í augu við þá eymd, sem hún
fékk ekki bætt. Hún hætti að sjá
nema það, sem hún vildi sjá. Vin-
ir hennar gættu þess að segja
Lausn
47. krossgátu
ekki nema það, sem hún vildi
heyra. Frægasta dæmið er ferð
hennar til Svartahafs að skoða
landsvæðin, sem hershöfðingjar
höfðu unnið handa henni. Einn
þeirra var Potemkin, eldheitur að-
dáandi og um tíma elskhugi henn-
ar. Hann þaut á undan skipalest
fyrirfólksins, og eins og gamli,
góði, stígvélaði kötturinn sagði
hann við bændurna á árbakkanum:
„Þykizt vera hamingjusamir,
annars drep ég ykkur“.
Ljótustu húsin voru rifin, önnur
máluð, og þegar skip Katrínar kom
í augsýn, sá hún fólkið dansa
sveitadansa af miklu fjöri, blóm-
um skreytt. Ó, hvað það er ham-
ingjusamt, hugsaði hún, og
gleymdi því, að nærri allir þegn-
ar hennar voru ánauðugir og
gengu kaupum og sölum lágu
verði. Fjórir eða fimm nýir þjón-
ar kostuðu minna en neftóbaksdós
ir eins og þær, sem hún sendi er-
lendum vinum sínum, baráttu-
mönnum mannúðarstefnunnar i
Evrópu.
Guð er of hátt uppi, drottning-
in of langt í burtu, stundi sárpínd
alþýðan og fyrirgaf báðum. Og
Katrín lifði siðustu ævidagana í
sátt við sjálfa sig og tilveruna. Um-
kringd glaðværri hirð fann hún
sér margt til dundurs. Hún skrif-
aði leikrit, sem leikin voru. Hún
hélt glæsilegar veizlur. Og hún
valdi sér hvern fríðan yngispiltinn
af öðrum til fylgilags og lét þá
gleðja sinn gamla líkama. Eftir
eitt ár eða tvö leysti hún þá út
með dýrum gjöfum og bað þá
koma aldrei framar sér fyrir augu.
Og hún stjórnaði fyrsta bókmennta
tímaritinu í Rússlandi.
1150
T I M i IV N — SUNMUDAGSBLAÐ