Tíminn Sunnudagsblað - 24.12.1967, Blaðsíða 19

Þorrinn af fólki þessu er á æsku-
skeiði, ólgandi af ævintýraþrá með
auðvaktar kenndir, og þeir, sem
eldri eru, lifna og hrífast með,
lausir um stund úr fjötrum hvers-
dagsleikans.
Sjómönnunum, sem bundnir eru
starfi sínu og skyldum á skipinu
— sumum ólofuðum, öðrum stíað
frá eiginkonum og heimili um
langan eða skamman tíma — er
það kærkomin tilbreyting að
skyggnast eftir ungu og snotru
andliti meðal kvenfarþeganna og
mörg kærkomin aðstoð er með
glöðu geði veitt. Það er mjög eðii-
legt, að þreyttum manni, sem
sjálfum er full þörf á hvíld og
svefni í sinni eigin „koju“ — en
hefur af góðsemi sinni lánað
hana — sé ekki alveg sama, þegar
hann kemur hrakinn af vakt í
vondu veðri, hvort á koddanum
hans hvílir höfuð blómlegrar og
broshýrrar meyjar, þar sem björt
augu leiftra og leyna óráðnum
fyrirheitum, eða aldrað höfuð ó-
fríðrar karlskepnu með úlfgráa
hársnepla og órakað snjáldur, þar
sem dökkur tóbakslækur rennur
frá nefinu niður á drifhvítt kodda-
verið. — Já, sannarlega er eðli-
legt, að draumar sjómannsins
skynji þann mikla mun, meðan
hann byltir sér á hörðum bekkn-
um — ekki sízt ef einhver fé-
lagi hans hefir fengið að ráðstafa
hvílunni, eins og bar til í þetta
skipti. Óli stýrimaður hafði hitt
Brand vélstjóra á hraðri leið til
starfa sinna, og beðið hann bless-
aðan að lána sér kojuna í nótt
fyrir farþega frá Skálavík. Reynd-
ar höfðu orðaskipti verið eitthvað
á þessa leið, þar sem þeir mættust
á hálfgerðum hlaupum:
Óli: „Blessaður, lánaðu mér nú
kojuna þína í nótt“.
Brandur: „Fyrir karlmann eða
kvenmann?“.
Óli: „Kvenmann".
Brandur: „Ung eða gömul?“.
Óli: „Ung“.
Brandur: „Ljót eða lagleg?“.
Óli: „Skiptir ekki máli. Þarft
ekki að kveikja“.
Og þar með hlupu þeir hlæj-
andi hvor sína leið, ungir og lífs-
glaðir.
Farþeginn, sem um var rætt,
var „barnið“ Kristín. Móðir henn-
ar þekkti Óla, sem var uppalinn
í Skálavík, og hafði þótzt heppin
að rekast á hann, eftir að hafa
árangurslaust reynt að útvega
dóttur sinni koju. Óli losnaði ekki
við Árnýju, fyrr en hann hafði
lofað að sjá um „barnið". Hann
þekkti Kristínu.vel í sjón, og þegar
hann rakst á hana í yfirfullum
reykingasalnum, þegar skipið var
komið út í fjarðarmynnið, þá
bauðst hann til þess að vísa henni
á klefann, sem hann hefði útveg-
að henni. Hún þáði það með þökk-
um, því að hún var nokkuð miður
sín, þótt hún væri ekki sjóveik, i
öllu þvarginu innan um farþega-
fjöldann, þar sem æðimargir voru
undir áhrifum víns. En hún var
alveg óvön að ferðast svona ein
síns liðs.
Klefinn, sem Óli vísaði henni á,
var heldur afsíðis, lítill og þröng-
ur, en hreinlegur og auðséð á öllu,
að sá, sem þar bjó, var hið mesta
snyrtimenni. Óli sagði henni, að
hún ætti að sofa í kojunni, og
væri henni óhætt að hátta, þegar
hún vildi, þarna gengi enginn um
nema félagi sinn, sem byggi hér,
hann væri að vinna og kæmi ekki
fyrr en undir morgun og legði sig
þá á bekkinn. Síðan bauð hann
góða nótt og fór, en Kristín litað-
ist um í klefanum og afréð brátt
að hátta og láta fara vel um sig.
Hún sá, að það hafði verið sofið
við lökin, en samt voru þau snjó-
hvít og hrein, svo að hún setti það
ekki fyrir sig. Það var öllu heldur
eitthvað kitlandi við lyktina af
koddanum, og svo þessi tilfinn-
ing — að sofa þarna í rúmi ó-
kunnugs karlmanns og eiga meira
að segja von á honum sjálfum inn
í klefann einhvern tíma um nótt-
ina! Hún ákvað að slökkva ljósið,
þá var ekkert víst, að hann kveikti,
hún vonaði ekki — því að nátt-
kjóllinn hennar var dálítið fleginn
— eða að minnsta kosti ekki hár
í hálsinn og ermalaus — en það
var alltof heitt inni til að breiða
upp á höfuð.
Kristín hafði ósköp lítil kynni
haft af karlmönnum, þótt komin
væri hún á þennan aldur — fyrir
því hafði móðir hennar séð — og
svo var hún nú reyndar ekki glæsi-
leg, sízt á velli, því vöxturinn var
fremur luralegur, og sumir höfðu
orðað það svo, að hún „gengi með
lærin í skónum“. — Eins hefði
hún gjarnan mátt missa 10—15
kíló af þyngd sinni, án þess að
það hefði spillt útliti hennar, en
andlitið var snoturt og aðallýti
þess deyfðarsvipurinn, sem stafaði
af of miklu hóglífi og algerum
skorti á sjálfstæðri hugsun. Vegna
sivakandi aðhalds og umhyggju Ár
nýjar allt til þessa dags var ekki
að undra þótt Kristín væri hálf-
ringluð í kollinum og ekki ósvip-
uð því sem hefði hún fengið sér
„neðan í því“ — sem þó ekki var
— þar sem hún lá í kojunni og
naut vaggandi hreyfinga skipsins
á letilegri undiröldu, meðan hún
eins og ósjálfrátt hlustaði eftir
fótataki ókunna mannsins, sem .
hvíluna átti. Kvíðinn, sem ríkt
hafði í huga hennar vegna ábyrgð-
ar á starfi á heimili systur henn-
ar, varð að víkja fyrir æsandi á-
hrifum ferðalagsinsT
Það var nokkuð liðið á annan
mánuð, þegar Keilir flutti Krist-
ínu aftur heim til Skálavíkur, og
þó að hún hlakkaði nokkuð til
heimkomunnar, þá var ekki sami
ævintýraljóminn yfir heimferðinni
og suðurförinni, enda var veðrið
verra — og nóg pláss á faúþega-
rýrni.
Árný mætti við skipshlið til þess
að taka á móti dóttur sinni, alveg
jafnvögusíð og umsvifamikil og
áður og sannarlega fegin að heimta
dótturina heila á húfi. En hún
hafði fáa daga haft hana undir
sínu vökula augnaráði, þegar hún
var orðin viss um það, að ekkert
hefði Stína sín grætt á suðurferð-
inni — að minnsta kosti ekki and-
lega. Árný sá hana stundum sitja
og stara út í bláinn með einhvern
annarlegan svip á andlitinu, sem
móðurumhyggja hennar og eftir-
grennslan fékk ekkert af ráðið, og
einnig gætti nú óþolinmæði og ó-
ánægju hjá henni, bæði gagnvart
móður sinni og öllu í þorpinu yfir-
leitt, og fannst Árnýju stúlkan
mjög ósanngjörn. Það gekk svo .
langt, að Ámý hafði orð á þessu
við beztu vinkonu sína, Sigríði, en
þá lá við, að Árný móðgaðist við
þá sómakonu, því að hún sagði
bara skýrt og skorinort:
„Ja, skyldi mig furða, þótt stúlk-
an væri leið í skapinu, nýkomin
úr allri dýrðinni í Reykjavík, þar
sem hún var líka frjáls manneskja
og hafði nóg fyrir stafni. Það er
líklega munur eða deyfðin og fá-
sinnið hérna í Skálavík, og svo hef-
ur stúlkan nú heldur lítið starf
hér — fær varla að þvo flíkurn-
ar af sjálfri sér, hefur mér sýnzt!
Þú hefur alltaf snúizt í kringum
hana eins og eggjasjúk hæna!“
„Hu, að heyra, hvernig þú tal- j
ar, manneskja“, hnussaði í Árnýju, '
T í M 1 N \N — SUNNUDAGSBLAÐ
1147