Tíminn Sunnudagsblað - 03.03.1968, Side 6

— Og áhoríendunum enn
íiminm, kannski?
—Það hugsa ég. Það, bum er
akemmtilegt, er að hafa einhverja
Ihugmynd og vinna hana upp þann-
ig, að hun komist til skiia. Og
£tjörnuleikur er alveg kominn úr
tízku í Evrópu. Það er af, sem áð-
ur var, þegar Sara Bernard lyfti
fingiri oig tugir áhorfenda hnigu 1
ómiegin. Nú getur sýning þótt lé-
(Leig, þótt einhver einn leiki mjög
vei.
Það, sem nú skiptir máli, eru
eikfei persónutöfrar leikarans, held
ur inntak verbsins.
LeiMliokkurinn sameinast um á-
fcveöna túikun á leikritinu, og reyn
ir að tjá hana áhorfendum á sem
'áhrifamestan hátt. Auðvitað er þá
mik'ið undir ieikstjóranum komið.
H.ann hefur sína frumhugmynd,
þcgar hann byrjar að æfa, en kann
ske hafa leiikararnir aðrar hug-
imyndir og þá er það hann, sem
samræmir skilndng alira í sameig-
'iniegt átak.
Vitaskiuld gengur honum betur,
ef ieikaramÍT eru góðir. Hann er
haki, ieifcarinn náma, ýmist rýr eða
aiuöug.
Það er stundum eins Oig leik-
'húsgestir hériendis átti sig ekki al-
veg á þessu. í gaignrýni hér mætti
ræða meira, hvernig leikrit eru
túOikuð, og hvað leiks'tdómin segir
áhorfendum, og hvaða leiiðir leik-
ararndr hafi vaiið og hveirnág það
hafi tekizt, en ekíki bara, að þessi
hafi leikið vél, en hinn illa. Og
úr þvi óg er farin að segja sfcoð-
anir mínar, þá finnst mér, að ieik-
stjórar þyrftu að eiga kost á betri
imienntun. Leilkhúsin gætu haft sam
vinnu um að styrkja þá utan, og
þau ættu líka að reka einn leik-
sfeóla saman í staðinn fyrir að vera
með sinn hvori. Kennslan yrði
betri.
Kristbjörg getur geri nokkurn
samanbuirð, því hún hefur farið
með manni sínum, Guðmundi
Steinsisyni rithöfundi, í námsreis-
ur tii Breitlands, Póliands og Aust-
ur-Berlínar, og svo tii Danmerkur.
Þá fékk sionurinn, Jens (þrettán
ára), að fara með. Hann er alinn
upp við að fara mikið í leik'hús,
og var ek'ki hár í loftinu, þegaæ
orðaforði hans tók aö bera þess
merki. „Friðarspillir“ sagði hann
grátandi, þegar hann var lítiH, en
nú er eftirlætisorðtaikið: „frá rauðu
rassbeind11 (frá blautu bams-
beini). Það er úr sýningu Grímu,
Jakob eða uppeldið, sem mörgum
fultorðnum þótti torsfcálin. En böm
eru fordómalauisir áhorfendur.
Það er gott að eiga skilningsríka
fjötekyJidu, því að „ég get orðið dá-
Mtið erfið mjeðan á æfingatíman-
um stendur. Stundum reynir mað-
ur og reynir, grefur inn í sjálfan
sig eftir einhverj u leiðarljósi, en
elkkert ’gengur. Maður er kannsbe
búinn að gefa upp ala von um
að ná valdi á verkefninu, þegar á
síðustu stundu eitthvað opnast, ein
hver glæta brýzt fram.
Ég hield, að hiver einasta
mannes'kja búi ytfir mikilu meirl
hæfileikum en hún nokkum
tíma uppgötvar. Maður, sem vinn-
ur alia ævi við að höggva grjót,
í honum blundar kannske vísinda-
maður, siem áldrei kemst upp á
ytfiirborðið, því það er aldrei spurt
um bann. Hann er eikki beðinn um
annað en steina.
En leikari verður að reyna að
magna hvert brot af sínum eðiiis-
þáttum, ýkja stundum þetta, stund
um hitt, til að geta ævimlega verið
ný persóna í kastljósinu. Um leið
og maður gerir sig ánægðan með
að vera eins og seinast, þá getur
miaður hætt. Þá er þetta ekki leng-
ur skemmtiieigt. Þaö er baráttan,
sem gefur Mfamu tilgang, og vefcur
hjá manni áhuga fyrir svo fjö'lda
mörgu“.
— En hjálpa efcki verndargrip-
ir sumum leiikurum, til dæmis
slitnir skór?
Kristbjörg hristir höfuðið og
broisir, eins og hún viildi meina:
Ást á verkinu er bezti gæfuskór-
inn.
En hún segir það ekki.
lnga.
I apríl næstkomandi sýnir Þjóðleikhúsið leikritið „Vér morSingjar“ eftlr Guðmund Kamban, og eru Krlstbjörg Kjeld og
Gunnar Eyjólfsson nú aS æfa aSalhlutverkin. ÞaS eru hjón, sem í fyrstu unnast heitt, en ólík lífsviShorf grafa meS tíman-
um undan hamingju ástarinnar og óbærileg spenna leiSir tll morSs annars þeirra . . .
174
T í M 1 N N — SÚNNUDAGSBLAÐ