Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1968, Blaðsíða 10

að þeim, sem fíknir séu í rang-
feniginn gróða, verði ágirnd að f jör-
lesti og þar fram eftir götunum.
Mörg eiztu varðgæzluskipanna
eru nú horfin af höfunum. Vest-
mannaeyia I>ór strandaði við
S’kagaströnd, Mið-Þór sökk við
Skotiand, Gamli-Óðinn var seldur
til Svíþjó'ðar.
En sagníræðingar og fornleifa-
fræðingar framtíðarinnar munu
samt ekki þurfa að ganga að því
gruflandi, hvernig þessi seinni
tíma víkingaskip litu út. Landþelg-
isgæzlan hefur látið gera af þeim
eftirlíkingar. Mátti sjá þær á sýn-
ingunni „ísrendingar og hafið“ fyr-
ir skemmstu.
Þessar cítirlíkingar eru listileg-
ustu gripir. Þær eru þetta frá 35
sentimetrum upp í rúman metra
á lengd. A þilfari eru björgunar-
bátar, þeir minnstu á stærð við
eldspýtnastokk, pínulitlar fallbyss-
ur og s’kipsklukkur úr kopar,
björgunajiiringir á borð við 25-
eyring, loftnet úr fínum vír eða
tvinna, einangrað með örsmá-
um perlum. Landkrabba virðist
engu gleymt, ekki lensporti, ekki
stigarim, ekki f jöl i þilfarinu.
Og auðsjáanlega hefur þurft að
nota liprar lengur við vinnuna, því
mangt af þessu er of smágert til að
hægt sé að festa það með fingur-
gómunum.
Sá, sem á heiðurinn af þessari
fíngerðu smið, er Sigurður Jóns-
son, módelsmiður í Landssmiðj-
unni.
Hann býr suður í Skerjafirði
með fconu sinni, Matthildi Matthías
dóttur, í húsi, sem glampar af
snyrtimennsku. En hann er fædd-
ur austur í Landeyjum, í Hall-
geirsey, laust eftir aldámót.
Hugurinn dróst fljótt að skip-
um. Ekki skútunum við sjóndeild-
arhringinn. Þær voru of langt í
burtu, næstum eins og fjarlæg
ský. En Ve^tmannaeyjabátarnir
komu með vörur upp að sandin-
um. Sigurður sleppti engu tæki-
færi til þcss að fá að skreppa í
rannsóknaiferðir um borð. Og
hann var ekki hár í loftinu, þegar
hann fór sjálfur að tálga báta,
fyrst eintrjáninga, síðan súðbyrð-
inga. Þeir flutu á tjörninni neðan
við túnið og sjálfur kaupfélags-
stjórinn kom með Ijósmyndavélina
sína til að taka mynd af þeim.
Sigurður var af hagleiksfóiki
kominn. Faðir hans Jón Guðnason,
hans með úr og klukkur, sem
bilað höfðu. Jónas er nú löngu
iátinn, en kistill eftir hann er
vel geymdur á heimili Sigurðar í
Skerjafirði. Á honum eru útskorn-
ar dýramyndir, ljón og hreindýr,
hestur og giraffi, hvalur og dúfa,
fálki og fiikur.
— Þú hefur kannski ekki farið
• til sjós?
Nei, en hann fór fjórum sinn-
um í röð á vetrarvertíð til Vest-
mannaeyja sem aðgerðarmaður og
netamaður. Að því búnu brá hann
sér til Rsykjavíkur að læra smíði.
Meistarinn var Árni Jónsson,
Nýlendugötu 21, og útskrifaði
hann jöfnum höndum húsasmiði
sem húsgagnasmiði. Eftir því gat
sveinsstykkið ýmist verið skrif-
borð eða stofuhurð með karmi.
Það sem freistaði Sigurðar var
módelsmíði, en Árni var beztur í
þeirri grein af öllum smiðum bæj-
arins.
— Hvað er módelsmíði?
Sigurður segir hana standa í
sambandi við járnsteypu. Fyrst er
smíðaði marga báta og bæinn sinn, /gerður hiutur úr tré, síðan gert
auk smærri hluta. Hann batt um
beinbrot, eí enginn var læknirinn.
Móðir Sigurðar, Elín Magnúsdóttir
var hög saumakona, og bróð-
ir hennar, Jónas, var listasmiður.
Hann var bæklaður, og gat ekki
gengið, en Landeyingar komu til
sandmót eftir honum og loks er
bráðnum rnálmi hellt í sandinn.
Þetta er vandaverk, þvi oft eru
steyptir vá'ahlutar, sem verða að
falla nákvæmlega á sinn stað.
Ekiki nóg með það, heldur þenst
málmurinn út, þegar hann er
Vörður frá Grenivík. Frú MatthHdur saumaði seglin.
538
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ