Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1968, Blaðsíða 16

áttdcanle-g fórn kynni að geta kom
ið í veg fyrir langvinnar þjáning-
ar margra“.
Emmelína lá rúmföst eftir síð-
ustu fangelsisvist sína, er jarðar-
för Emilíu fór fram. Eigi að síður
ætlaði hún að vera við útförina.
En varðmennirnir, sem lágu í
leyni við hús hennar, handtóku
hana jafnskjótt og hún kom út og
-fóru með hana í fangelsi.
XXII
Haustið 1913 sluppu þær Emme
lína og Sylvia báðar úr landi. Sylvía
fór fyrirlestraferð um Norðurlönd
og Þýzkaland og víðar um Evrópu,
en Emmelína hélt til Frakklands
til fundar við Kristabel og þaðan
fcil Bandarikjanna. En nú var hún
sett í varðhald á Elisey. Þegar hún
hótaði hungurverkfalli, skarst
Wilson ðandaríkjaforseti loks i
leikinn og leyfði henni landgöngu.
Heima á Englandi voru veður öll
válynd. Borgarastyrjöld vofði yfir
vegna deiínanna um sjálfstjórn íra.
Hersveitum hafði þegar verið kom-
ið á fót i Úlster og íhaldsblöðin
ensku drógu opinskátt taum upp-
reismarmanna. Ríkisstjórnin faafði
fyrirskipað á ný, að súffnagettur
í hungurverkfalli skyldu mataðar
nauðugar. Nú urðu mest fyrir þvi
ungar stúikur, sem mynduðu meg-
inkjarna upphlaupasveitanna. Þeg-
ar Sylváa kom heim úr fyrirlestra-
ferð sinni, auglýsti hún eftir mönn-
um, sem vaniizt höfðu heræfingum,
til þess að þjálfa „þjóðarher“
súffragetta. Fyrst af öiu var þó
tomið upp sveit, vopnaðri kylf-
um, er átti að verja %og vernda
Emmelínu, þegar hún kæmi heim
frá Ameríku.
Það tókst þó ekki. Skipið, sem
hún var á, átti að taka land 1
Plymouth. Ríkisstjórnin lét tvö
henskip leggjast þar á ytri höfn-
ina og banmaði návist allra ann-
arra skipi. Bátur var sendur að
farþegaskipinu, og upp á það
gengu átta menn, sem handtóku
Emmelínu umsvifalaust og höfðu
hana á brott með sér. Þeir fóru
með hana á land á afviiknum stað
og fluttu hana síðan í fangelsi 1
Exeter, þar sem hemni var haldið
í fjóra daga. Á meðan þessu fór
fram var haldin fagnaðarsamkoma,
sem henni hafði verið búin í Lund-
úmum. Þar söfnuðust fimmtán þús-
und sterldngspund. Örfáum dög-
um síðar var hún handtekin á ný
í Dover. Nálega samtímis þessum
handtökum urðu stórbrunar víða
um England. Eldur kom upp í
timburgeymslum, járnbrautar-
stöðvum og mannlausum íbúðar-
húsum. Enginn þurfti að efast um,
með hvaða atvikum hafði kviknað
í þessum húsum, því að oft fund-
ust áletraðir miðar, þar sem sagt
var berum orðum, að hér hefðu
súffragettur verið að hefna méð-
íerðarinnar á Emmelínu. Það tók
jafnvel að gerast tíðindasamt
í kirkjum landsins. í Westminsteir
Abbey risu súffragettur upp við
guðsþjónustu, er prestur hóf venju
legar fyrirbænir sínar, og þuldu í
kór: „Vernda þú, drottinn, Emme-
línu Pankhurst. Hjálpa þú oss a£
almætti gæzku þinnar til þess að
verja hana, og líknaðu þeim af
náð þinni, sem við þjáningar búa
vegna sarinfæringar sinnar . . .“
Þegar þetta spurðist, varð það
brátt alsiða, að súffragetturn-
ar færu aö láta að sér kveða við
guðsþjónustur. Langtíðast var, að
þær hæfu að lesa þessar og því-
Iíkar bænir, en stundum gripu þær
líka fram í fyrir prestinum í stóln-
um, þegar þeim þótti kenai-
mennsku hans áfátt, og áttu jafn-
vel til að minna hann á, að Krist-
ur hefði stundum beitt álíka að-
ferðu-m og súffragetturnar: Hann
hefði ekki h-eldur horft í það, þótt
eignir manna færu forgörðum.
En súffragetturnar áttu fleiri
erindd í kirkjur landsins en biðja
fyrir stallsystrum sínum og skír-
skota til athafna Krist-s í muster-
inu eða sögu-nnar um svínin, se-m
hann lét hlaupa í vatnið Um þetta
leyti gerðist það einnig, að þær
kvei-ktu í kirkju í Liverpool, og
víðar urðu áþekkir atburðir. Ef
til vill hafa það verið andsvör
þeirra við því, að sumir kirkju-
höfðin-gjar landsins fordæmdu
starfsaðferðiir þeirra um þessar
mundir, þeirra á meðal erkibiskup-
inn af Iíantaraborg og Lun-dúna-
biskup, sem lét hafa það eftir sér,
að dável væri með súffragetturnar
farið í fangelsunum.
Það offi auðvitað mikilli hneyksl-
un og vandlætingu, að þær röslc-
uðu æ ofan í æ ró og friði við
guðsþjönurtur, stundum svo frek-
544
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ