Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1969, Síða 7

vegi. Vörubílsfcjórarnir urðu eftir í
Reykjavík, en skyldu koma aust-
ur að Jökulsá daginn eftir.
Eftir nokkuð ævintýralega ferð
náðum við í áfanga í rökkurbyrj-
un. Upphaflega var meiningin að
tjalda á sandinum, en úa’ varð
samt að leita eftir húsaskjóli á
Ytri-Skógum og reyndist það auð-
fengið. Vildu húsráðendur láta
okkur fá stofu til umráða, en við
mæltumst til þess að mega nátta
okkur í áhaldageymslu, og 'þar gist
um við næstu tvær nætur. Rennd-
um um kvöldið austur að brúnni
og hjuggum þá hnoð úr einum
samskeytum, en alís þurftum við
að höggva sundur 104 hnoð. Á
þriðjudag byrjuðum við svo verk-
ið með birtu, og er vörubílarmr
komu um klukkan 2, átfcum við að-
eins eftir sex hnoð. Hófum þá þeg-
ar að hlaða bílana, og var því lok-
ið ktukkan 9 um kvöldið. Má
skjóta því hér inn í, að okfcur til
ráðuneytis um hleðslu bílanna var
máður frá Áhaldahúsinu í Reykja
vik. Einnig hafði verið um það
samið við lögregluna á Selfossi, að
hún „tæki út“ útbúnaðinn á bíl-
nnum, hvað hún og gerði, og
sfcyldu þeir góðu menn ekki við
obkur fyrr en undiir Ingólfsfjaili.
Klukkan rúml'ega níu á miðviku-
dagsmorgunn yfirgáfum við
Jökulsá á Sólheimasandi og kom-
um til Reykjavíkur klukfcan 3.
Gekk sá áfangi framúrsfcarandi
vel. Steinunn Hafstað, sá góði Skag
firðingur, sem nú annast veitinga-
húsarekstur á Selfossi, bauð okfc-
ur öllum í hádegismat, auk þess
sem við borðuðum fjórir hjá henni
á austurleið — og sagði það satt
framlag tii brúargerðarinnar.
Nú, nú, á fimmtudagsmorgun-
inn klukkan 10 var svo farið frá
Áhaldahúsi vegagerðarinnar við
Grafarvog. Engir örðugleikar
reyndust á því að komast yfir Hvít-
árbrúna. Dálítil hálka var í Norð-
urárdal og á Holtavörðuheiði, en
keðjur þurftum við ekki að setja
á bílana fyrr en við Staðarskála í
Brútafirði. Planka urðum við að
setja undir einn bílinn til þess að
komast yfir Gljúfurárbrú, en að
öðru leyti reyndist það fyrirhafn-
arlaust. Á Miðfjarðarhálsi hittuip
við Hjálmar lögregluþjón á
Blönduósi og ók hann á undan
lestinni allt til Varmahlíðar. Þang-
að komum við klukkan 9 um kvöld
ið.
í upph-afi var áformað að fara
aðeins með brúna fram á eyrarn-
ar hjá Giljum í Vesturdal og láfca
þar staðar mumið að sinni. En á
suðurleiðinni barst það í tal að
freista þess að koma henmi strax
á leiðarenda, og þegar við upp-
haf heimferðarinnar var ákveðið
að istefna að því. Og kJukkan rúm-
lega níu á föstudagsmorgunn lögð-
um við svo upp í síðasta áfangann.
Bættust nú ýmsir í hópinn til þess
bæði að fylgjast með síðasta spöl-
inn og, — að því er vænta mátti, —
þann/torsóttasta, og veita aðstoð,
ef með þyrfti. Þa-r á meðal voru
Gísli Felixson verkstjóri og Bald-
ur, mjólkurbílstjóri þeirra Lýt-
inga, sem við mættum á leiðinni.
Var hann á leið til Sauðárkróks á
mjólkurflutningabifreið sinni, en
hljóp þar fyrir borð, setti annan
undir stýri og fy-lgdist með okfcur
fram eftir. En ekki nóg m-eð það.,
heldur tók hann með sér dráttar-
vél með ámoksturstækjum til þess
að auðvelda okkur áð lagfæra veg-
inn, ef á þyrfti að halda. Einnig
slógust í förina Sigurður Hansen í
Djúpadal, Stefán Pedersen ljós-
myndari og fleiri. Örðugust brúa
varð okkur brúin á Vestari-Jök-
ulsá, eins og við mátti búast. Gólf
hennar urðum við að hækka um
tæpt fet. Við því vorurn við bún-
-ir, svo að það tafði okkur ekki
verulega. í svonefndu Klifi í Vest-
urdalnum var vegurinn of nijór á
kafla og varð að sprengja þar nið-
ur dálítið klapparnef, en því verki
var lokið af öðrum, þegar okkur
bar þar að. Dálítið snúningsamt
reyndist að finna götuna frammi á
fjöllunum, eftir að auðum vegi
sleppti, en Finnbogi á Þorsteins-
stöðum, sem auðvifcað var þarna
kominn, bjargaði því við. Klukkan
rúmlega níu um kvöldið komum
við svo í áfangastað við Vestari-
Bug, og að klukkutíma liðnum
höfðum við losað bílana og búið
um farangurinn undir veturinn.
Var förinni þar með í rauninni lok-
ið.
— Ég hef heyrt að á stöku
manni, Ingólfur, að þeir furða sig
á, að þú skulir vera að brjótast í
þessu, og reikna þér það jafnvel
til einhvers konar sérvizku.
— Það get ég ósköp vel skilið,
og það er efcki nema von. En hvað
e'r sérvizba og hvað ekki? Ég býst
við, að öll séum við meira og
minna sérvitur, sem svo er kallað,
ef grannt er að gáð. Ástæðan til
þess, að ég hvatti nú til þessa brú-
arfJutnings er nú samt fyrst og
fremst sú, að ég vildi sýna það 1
venki, að mér væri það mikil al-
vara með að fá þessu máii, þessari
umbót, sem ég vil kalla, hrundið
í framkvæmd, að ég vldi eitthvað
á mig leggja til þess að fá það
gert. Hið sama býst ég við að segja
megi um ofckur alla, sem í leið-
angrinum áttum einhvern þátt.
Svo má það vef vera sémzka, en
vegna þessa eiginleika okkar er þá
brúin líka komin sunnan af Sól-
heimasandi og fram að Vestari-
Bug.
— Hver er svo helzti ávinning-
urinn við þessa brúargerð, Ingólf-
ur?
— Nágrannasýslur okkar Skag-
firðinga til beggja handa eru nú
búnar í heilan áratug að vera í
beinu sambandi við fjallvegi milli
landsfjórðunga. Húnvetningar
hafa Kjalveg upp úr Blöndudal,
Eyfirðingar og Þingeyingar kom-
ast á Sprengisandsleið upp úr Eyja
firði og Bárðardal. Við Skagfirð-
ingar höfum hingað til ekkert gert
til þess að öðlast sömu aðstöðu,
nema hvað Finnbogi á Þorsteins-
stöðum og félagar hans hafa geng-
izit fyrir því, að ruddur var vegur
upp úr Vesturdalnum, og er það
framtak stór þakkarvert. En þá
vantaði brúna á Jökulsá til þess,
að þeir, sem komast vilja austur á
Sprengisandsveg, geti það. Hafa
ýmsiir, sem fjallaleiðir fara og
fjöllum unna, orðið að snúa von-
sviknir frá þeim fararfcálma. Brú-
in opnar Skagfirðingum þessa leið,
og er þá hægt að fara hvort held-
ur sem er niður í Rangárvallasýslu
eða Vestur-Skaftafellssýslu, austuir
um Nýjadal, Dyngjufjöll og Öskju,
niður í Eyjafjörð, Bárðardal og
svo framvegis. Fyrir Eyfirðinga og
Þingeyinga og fleiri opnar brúin
öræfaleiðina vestur Kjöl, og
þannig mætti halda áfram að
rekja. Benda má á, áð fyrir Reyk-
víkinga til dæmis skapast mögu-
léikair til tveggja daga ferðar norð
ur Sprengisand, vestur heiðarnar
norðan jökla og suður Kjöl eða
öfugt. Ef slys ber að höndum
þarna uppi aúðveldar opnun þess-
arar leiðar mjög alia aðstoð úr
byggð, og ailt bendir til þess, að
vegur upp úr Vesturdal sé snjó-
léttari en aðiir, sem um er að
velja upp á öræfin norðan verðu
frá. Geta mætti sér til, að þessi
samgöngubót auðveldaði ýmsar vis
indarannsóknir á öræfunum, svo
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
55