Tíminn Sunnudagsblað - 16.02.1969, Qupperneq 3

ifftMV m&ff*
Þegar vorir heyrast ýms kynjahljóð í skógum
Norðurlanda. Þaðan berast meðal annars tíð
högg. Þar eru spætur að verki að höggva sig
inn í trjástofna. Svartspætan heggur 44 högg
á þrem sekúndum og tekur fimm eða sex hundr-
uð lotur á dag. Ekki ber samt á, að hún fái
höfuðverk.
Svartspætan þrífst bezt í hávöxnum skógi. Hún gerir sér
hreiður inni í stofnum aspa og eika, oft mjög rúmgott.
Iðulega er hreiðrið metri á dýpt. Venjulega gerir hún sér
nýtt hreiður á hverju ári, og jafnaðariega er hún mánaðar-
tíma að því. Henni yex ekki í augum þó að þetta sé nokkuð
fyrirhafnarsamt.
Hún byrjar á því að höggva sundur
börkinn með hvössu nefinu og styð
ur sig á meðan með stélfjöðrunum,
því að vinnuaðstaða er frekar örðug
fyrst í stað.
Þegar inn í trjástofninn kemur, verð
ur hún að höggva niður fyrir sig.
Við og við sópar hún 'burt spónun-
um, sem hún fleygar úr viðnum og
geta verið aillangir.
Að lokum stendur hún þarna á .
höfði, snýr sér í sífellu í hring
og heggur allt hvað af tekur. í
þessari stöðu gefur hún líka ungum
sínum, þegar að því kemur.
Stundum gerist hún líka nokkuð
aðgangsfrek við simastaura. Þá er
hún að leita að lirfum, sem hafast
við í trénu. Maurar eru annars
helzta fæða hennar, jafnvel allt að
n/u tíundu hlutum.
Einkum er það maurategund, sem
hefst við í trjárótum og gömlum
grenitrjám, sem hún fíkist eftir.
Finni hún slíkt maurabú, heggur
hún holu t tréð og sleikir síðan
maurana upp með rakri tungu sinni.
Engin hætta er á, að fuglinn lasnist
í höfði af þessu öllu. Milli nefs og
höfuðbeina eru eins konar högg-
deyfar. Eigi að síður getur hann
orðið eins og dálitið þreyttur, ef
. hann heggur of lengi.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
123