Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Qupperneq 10

nefnduim Færeyjabainka, vestur af
eyjiuinum. Þó voru þeir svo mann-
ú'cSLeigLr þá, að safma álhöfnunum af
skipunum saman í eitt þeirra og
sOieppa því. Mig rninnir, að skipin
væru tólf, sem þeir sökktu þarna
1 einu.
IV
Fyirstu þrjá daga flerðarimmar
gerðist elkkert tiðinda. Strax í
byrjun var stefnan sett miklu
norðar en venjulegt var í Eng-
lainidsferðuim. Við höfðum ekki
orðið varir við eifct einasta skip
þessa daga, en hélduim okkur einu
sinni sjá kafbát. Kanmsiki befuir
það bara ver-ið skipsfliak, sem marr
aði í sjótokunum. Við fórurn þó
aflldirei úr fötum þessa daga. Það
var yfMeitt ekki gert á siglingu
uim Norðursjó á þeim áruim.
Við höfðuim landkeniniingu af
Noregi og hóldnm okkur nú vera
slloppnia íramihjá ensku snuðrur-
unum. En það var nú eitthvað
amnað, því að morgni fjórða dags
uirðuui við varir við togara, sem
stefndi beinit á okkur og hafði
mierlkjiaflögg uppi. Englendingar
ihöfðú á þeim árum aragrúa af
islilikum skipuim mieð stlröndum
fmam og í Norðursjó. Þau voru
náttúrlega vopniuð, en sjálfsagt
MÖfá.
Fyrst í sfcað skeytti skipstjóri
ekíki mierkjaflöggumuim, lét sem
hamm sæi þau ekki. En það beið
ekiki lengi, að okkur væri send
loveðja, sam elklki varð misskilin,
og það voru emgin púðurskot, því
iað þriðja skeytíð fór rétt fyrir of-
an hausana á Okbur gegnum stór-
seglið. Skipaði skipstjóri þá að
draga niður franiseglin og stöðva
vélina.
Veður var algott, en töluverð
yfligja i sjóinn, og valt skipið mik-
ið, þegar það lá flatt fyrir bár-
unni. Skipstjóri kaillaði okkur nú
saman á Skutþiljur og sagði ökk-
ur að við mættum búast við ,að
skipinu yrði sökkt eða að minnsta
kiosti farið mie® það til Emiglands,
því að við værum með „kontra-
band“, sem þeir rnyndu fljótt finna,
sem sé lýsistunnurnar.
Togaramenn gáfu nú merki um,
að þeir ætíluðu að leggja borð við
borð hjá ökkur, oig skylduim við
vera viðbúnir. Þetta var þó fyrir-
srjáanleguir óvilfcaskapur svona úti
á opnu hafi í jafnmiklli yflgju oig
nú var.
Skípin voru svo sam ©iims oig fær-
feilemgd hvont firá öðru og togar-
inn kiullborðsmiegin við okikur og
valt mikið. Við náðum í öll þau
„flríhoIt“, sem við fundum, því að
enski skipstjórinn kom út á brúar-
vænginn og kalflaði til okkar, að
hiainn myndi renna skipinu kul-
borðsmegin að okkur, og skyldum
við vera viðbúnir og taka á móti
mönnumum, sem hann l'éti stökkva
yfir til oklkar, um leið og' hann
renndi fram með.
Við biðum í mikilli eftirvænt-
imgu, en við þurftum ekki flengi
að bíða. Togarinn kom aftan að
okkur, og við sáum tvo menn, sem
biðu á brúarvænignium, tlbúnir að
stökkva yfir. En það varð minna
úr þessu en ætflað var, því að um
leið og togarinn renndi fram með,
braut hann ljósker og ljóskers-
syfllu okkar stjórnborðsmegin, og
beyglaði slkjóflborðið, sem var úr
jármi, miflli aftursigflu og miðsiglu,
svo að það lagðist nærri flatt. Það
var þvi elkkiert annað að gera en
bakka togaranum frá aftur, svo að
Skipin sökfcbu ekki hvort öðru þeg
ar í sfcað.
Togarinn kom næst frám með
skútunni í nöklkurri fjarlægð, og
kvaðst ■ skipstjórinn myndi kasta
til oklkar linu. Á hana skyildum
vilð binda skipsskjölin. (Þetta var
alvanaflegt á þeim árum, ef hlut-
aðeigendur höfðu ékki áður gerzt
grunsamilegir).
Þetta voru vitanlega æskileg
málaflok fyrir oktour, því sð lýsið
var ekki á skipsskjölunum — að-
eins fiskurinn, en hann töldu Eng-
lendingarnir sig ókki þurfa neitt
að athuiga, því að hann átti að fara
tiil viniveitifcs landis, Danmerkur. í
gfleði sinni yfir þessum máflatok-
um gaf skipstj óri okkur rífiega í
staupinu og lók vdð hvern sinn
finguir.
V
Efcki bar ne-itt anrnað söguiegt
við á leiðinn.i til Kaupmannahafn-
ar. Ég hafði afldrei áður komið til
Danimerkur, og eintoenniflegt fannst
mér að sjá viifcaturninn á Skaiga
lörngu áður en miaður sá landið
sjáflft. Ég ætfla ektoi að flýsa siigling-
unni inn dönsfcu sundin með Sví-
þjöð á aðra hlið, en Danmörk á
hina. Þetóia var seint í apríl, og
skóigariflmuirínn barst að vitum
mianns lamigt úti á sqó. Aflflt vnar orð-
ið síkrúðgrænt, hvert sem Iitið var.
Við komum sniemma morguns
að ísflandsbryggjunni, sem svo er
nefnd. Mun nafniið stafa frá dög-
um konunigsveralunarininar. Kring
um höfnina vair mókilll fjöldi stórra
geymisluhúsa, og srjáflf höfnin var
afigiirt, og hélt varðmaður til við
hfliðið með two geysistóra hunda,
sem þó voru hflekfcjiaðiir. En þeir
geltu eins og fjiandinn væri að
klípa í sfcottið á þeim, þegar mað-
ur gekk hjá. Etoki þurfti að sýna
.skillríki þama við landgöngu eins
og aflils staðar í ensfcum höfnurn á
þessum árum, enda áttu Danir ekki
í ófriði eins o,g þeir. Mér þótti
Kaupmiannahöfn faEeg borg, og
þessa þrjá daga, sem við vorum
þarna, fór éig þó nokkuð viða um
borgina. Ég var nú það betur sett-
ur en í Grímsby forðuim, að éig gat
talað danska tungu sætmilega og
skildi hiana vefl, svo að ég þurfti
ekki að óttast, þótt ég váMtist nokk-
uð af réttri fleið, að ég kæmist efcki
till sfcips míns aftur.
Hið merkiilegasta, sem ég sá í
Kaupmaminahöfm að þessu sinni,
að mér þótti þá og þyfcir enn, var
Skip, sem íslendingar voru að fá
nýtt úr skipaisimíðastöðinni. Það íá
þar við bryggju og átti að taka við
fyrsta fa.rmi sinum tifl íslands. Það
var rétt af hendingu að ég fékk að
sjá það.
Við ætfluðum að sigla rnorgun-
inn effcir yfir til Rönnehy í Sví-
þjóð, til að talka þar tiimburfarm.
Ég var að komia ofan úr borginni
og ætiaöi að kaupa mér eitthvað
smáveigis í verzlun, sem var rétt
við höfniiina þar sem við lágum.
Fyrir innan afigreiðsluborðið í búð
inni stóð miðaldra maöur prúðbú-
inn. Ég spurðd eftir þessum nlut,
sem ég æfclaöi að fá, en hann var
þá ekki fcl þar. Þá seigir maður-
inn:
„Ert þú NoTömaðuir, mér heyr-
ist það á mæli þínu?“
„Nei,“ segi ég, „ég er íslending-
ur.“
Það birfci yfir honum. Iflann tók
aMölega i hönd mína og sagöi:
„Komdu sæll og blessaður og vel-
boiminn til Köbenhavn."
Ég varð hiáflfiundrandi, og vissi
efcki hvaðan á mig stóð veðrið og
sagði:
„Ert þú kunnnigur ísfleoding-
uim?“
„Já,“ seigir hann, „ég hef haft
miitoifl skipti við þá. Anmains beiti
ég Vafldimiair Fetersien — hefurðu
afldrei heyrt neifndan Kínalífsefldx-
ir?“
Jú, hvotrt ég hafði. Ég held
nú það. Hann var eiigdnlega til söflu
1 flieisfcum kaupsfcööum, sem ég
682
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ