Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1970, Qupperneq 12

I Við leggjum á ný leið okkar í
handritadeild Landsbókasafnsins
l til funda við Grím M. Helgason.
j — í spjalli okkar í síðasta
i Sunnudagsblaði minntist þú á
; lausavísnasafn Guðmundar Davíðs-
; sonar á Hraunum. Er það mikið
safn að vöxtum?
— Já, safn Guðmundar er all-
vænt. Vísuirnar eru . skrifaðar á
lausa miða og hefur verið raðað i
stafrófsröð eftir upphafi. En
anna. Þær hafa mér. löngum þótt
einhver skemmtilegasta tegund
skáldskapar.
— Jú, þulur geturðu fengið að
sjá. í þessu kveri (Lbs. 3387,8to),
sem komið er vestan um haf, eru
nokkrar þulur. Handrit þetta
ásamt mörgum fleiri er gjöf til
íslands frá Sigurði Bárðarsyni,
sem um eitt skeið var á Jörfa, en
fluttist til Vesturheims sumarið
1886. Á því eru þrjár rithéndur,
þ.e.a.s. bræðranna Helga, Jóhann-
2. þula.
Nú eru kýr karls
komnar af f jalli,
fla og hún Ála
ofan í skála,
Bróka og hún Brynja
og hún Bjarna-ÍReyður,
Lykla og hún Lána
og hún Langspena,
Dúfa og hún Dalla,
drynja þær allar,
nú eru kýr karls
komnar hér allar.
3. þula.
Sat ég undir fiskahlaða
föður míns,
menn komu að mér,
lögðu staf í hnakka mér,
'gjörðu mér þar mikinn skaða,
lögðu eld í bónda hlaða,
hlaðinn tók að brenna,
Blaðað í syrpum handrita-
deildar Landsbókasafnsins
hér má einnig geta safna Einars
Þórðarsonar frá' Skeljabrekku og
Kára Sólmundarsonar fræði-
manns.
Ég blaða í einni möppunni, sem
Grímur færir mér úr sáfni Guð-
mundar, og staðnæmist við þessa:
Á hugann stríðir ærið oft
óróleiki nægur,
siðan eg missti hann litla Loft,
er löng mér stytti dægur.
Og Guðmundur ritar á seðilinn:
„Höf.: Þormóður Eiríksson í
Gvendareyjum, kveðin þegar Loft-
ur Gunnarsson fóstursonur hans
(Galdra-Loftur) drukknaði 1719.
Heim.: Sunnanfari 3. ár, bls. 71“.
Eirihver hefur þó tregað Galdra-
Loft, enda hefur hann varla verið
sú ókind, sem þjóðsagan hefur
gert hann að.
— Úr þvi að við erum á annað
borð farnir að ræða kveðskapinn,
langár mig til að spyrja þig, hvort
ekki hafi flotið með eitthvað af
þr lum í einhverju kvæðahandrit-
4%C
esar og Lárusar, sona séra Helga
Sigurðssonar á Melum, þess sem
samdi Bragfræði íslenzkra rímna.
Helgi yngri dó aðeins 23 ára, en
bræður hans hurfu vestur um haf
1883 með móður sinni. En slepp-
um þessu, hér koma tvær þulur.
1. þula.
Táta, Táta,
teldu dætur þínar!
hægt er að telja,
tvær eru í helju,
þrjár mat reiða,
fjórar graut gjöra,
fimrn eru í búri
borð að reisa,
sex eru á sandi,
sjö á landi,
átta eru í eyjum
eld að kynda,
níu í nesi
naut að geyma,
tíu í túni,
tuttugu heima,
hundrað á húsabaki,
heiima situr Táta,
þó er ekki hálftalið
liðið hennar Táta.
eg tók að renna
út um öll löndin
og biskups ströndin,
biskup átti valið bú,
hann gaf mér uxa, kú,
uxinn tók að vaxa,
kýrin að mjólka,
sæl María gaf mér sauð,
hann varð mér að
miklum auð,
gekk eg ofan til lágar,
leysti þar allar skráar,
gott þótti mér út að líta
í kinnina hvíta,
í skikikjunni grænu,
vel sofa hjónin bæði
undir bláum vefstaðar þræði,
barnakornin leika sér,
það er þeirra æði,
þegar þau kunna að
ganga um gólf,
bera þau skarlatsklæði.
drottinn minn blessi
þau bæði,
kom diskur, sem var
á smjör og fiskur
kjarald og rætur,
fjórir sauðarfætur,
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ