Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1970, Síða 20

un, og fátt var þar gesta nema við.
Er þar skemmst af að segja, að
við settumst þarna í yinnuklæðum
okkar að dýrlegum krásum í hin-
um glæsilegu salarkynnum og
neyttum matar með beztu lyst. Að
því loknu tóku ungmennafélagar
staðarins við okkur og fylgdu okk-
ur í samkomuhús sitt, sem stóð
kippkorn ofan við þorpið. Þar voru
sýndir þjóðdansar, og var allt dans
fólk klætt þjóðbúningum. Okkur
virtist unga fólkið þarna glæsilegt
og óþvingað í framgöngu og horfð-
um á danssýninguna með óbland-
inni ánægju. Þegar þjóðdansasýn-
ingunni lauk, hófst almennur dans
leikur. Leikið var fyrir dansinum á
fiðlu og söng þjóðdansafólkið und-
ir af miklu fjöri. Fljótlega eftir að
þjóðdönsunum lauk, hurfum við
Haukur félagi minn heim í gisti-
húsið. Svefnherbergi okkar, og
raunar allra, sem þarna gistu,
fylgdi sérstakt baðherbergi og for-
stofa með tveimur klæðaskápum,
en í þeim voru burstar til fata- og
skósnyrtingar. Ennfremur voru
þar nálar og tvinni af ýmsum lit-
um. Sími var einnig í herberginu.
Gott var að fá sér bað og skola
af sér ryk og svita áður en til
hvíldar var gengið.
4. júní: Síminn í herberginu
okkar vakti okkur með hringingu
af værum svefni um morguninn.
Þegar svarað var í símann, var til-
kynnt, að nú væri hæfilegt að
klæðast og koma til morgunverð-
ar, en hann beið okkar í matsaln
iwn, rausnarlega framreiddur, svo
sem verið hafði kvöldverðurinn
daginn áður.
Tímann fram að hádegi notuð-
um við til þess að skoða umhverfi
Geirangurs og kaupa minjagripl í
smáverzlun, er þarna var opin,
þótt sunnudagur væri.
Á leiðinni frá Geirangri ókum
við Arnarveginn upp úr firðinum.
Þótt sumum yrði svimagjarnt og
sigi ef til vill hjarta i brjóstl á
þeirri leið, hlutu allir að’ dást að
þessu mikla mannvirki, sem þarna
hafði verið gert við hinar erfið-
ustu aðstæður. Og þrátt fyrir
hengifiug, sem viða gein við. er
litið var út um bílgluggana. var
ljóst, að vegurinn var öruggur.
Þegar upp kom úr Geirangurs-
firði, lá leið okkar um sveit, sem
Eiðsdalur heitir. Er þar komið all-
hátt yfir sjó, og var landslag og
gróður með líkum svip og gerist
heima á íslandi. Skógargróður
horfinn að mestu, og ásar og hjall-
ar með íslenzkum svip. í húsi ung-
mennafélagsins í Eiðsdal var okk-
ur búin síðdegisveizla með rjóma-
graut og fleira góðgæti. Þegar við
stóðum upp frá borðum, var okkur
boðið að velja um að fara í veiði-
för út á siiungsvatn, er þarna var
skammt frá, eða að skoða geita-
hjörð, sem var á beit í fjallshlíð
hinum me,gin í dalnum Kusu flest
ir að ganga á vit geitanna, en
nokkrir bjuggust til veiða. Stutt
varð i báðum ferðunum. Þegar
geiturnar sáu til okkar, kom öll
hjörðin þjótandi á móti okkur og
sparaði okkur gönguna. Geiturnar
mum? hsfr verið um eitt hundrað
að tölu Mér virtust geitur þessar
smærri en þær íslenzku geitur,
sem ég hef séð. Geitur þessar voru
að sjálfsögðu aldar til mjólkur-
framleiðslu, en mjólkln er not.uð i
geitaost, sem mjög er eftirsóttur í
veitingahúsum. Norðmenn sögðu
okknr að vísu, að enginn ostur
mundi vera búinn til úr geita-
mjólk eingöngu, og væri sönnu
nær. að henni væri hlandað í kúa-
mjólk að svo sem tíu hundraðs-
hlutum og úr þeirri blöndu væri
gerður ostur sá, er gengi undir
nafninu geitaostur. Þeir. sem lagt
höfðu á djúpið til veiða, sneru
brátt til lands með öngla sína á
fremur óvirðulegum stað.
í Stórdal komum við að áliðnu
kvöldi eftir að hafa farið á ferju
yfir mjóan fjörð, sem ég kann
ekki að nefna, en síðan ekið ail-
langan veg í bíl. Á móti okkur
tóku tveir ungir bændur, Ottó
Storheim, formaður ungmennafé-
lags sveitarinnar, og Árni Kleif-
stad, foranaður skógræktarfélags
þeirra Stórdæla, báðir hinir prýði-
legustu ménn. Okkur karimönnun-
um var fenginn svefnstaður í sveit-
arstjórnarsalnum ;i_ efri hæð í ný-
byggðu steinhúsi. Á neðri hæðinni
var banki héraðsins, og mátti því
segja, að við legðumst þarna á gull
ið. Kvenfólkinu var fengin vist hjá
hjónum, sem bjuggu í þvottahúsi
þorpsins, og sögðum við því, að
þær hefðu -gát í vasken“. En sem
betur fór reyndist það ekki sann-
mæli. Mat fengum við mikinn og
góðan í veitingahúsi staðarins,
fremur var það smátt í sniðum,
en hét þó Grand Caffe.
5. júní: Unnum að plöntun i
Stórdal. Ottó Storheim og Árni
Kleifstad stjórnuðu ferð og vinnu.
Landið, sem plantað var í, var all-
vaxið birki, sem fellt var miskunn-
arlaust með vélsög. Bar sögunar-
maður vélina á bakinu og virtist
okkur verk hans harla erfitt. Jarð-
vegur var þarna meiri en við höfð-
um áður plantað í undanfarna
daga, og var gróðursett með pál-
um, en ekki hökum. Þegar vinnu
lauk, sem ekki stóð nema í röskar
þrjár klukkustundir, voru okkur
sý.ndir selkofar inni í dalnum. Á
ieiðinni þangað þurftum við að fara
yfir Stórelfi, sem fellur til sævar
í fjarðarbotni'num, örstutt frá þorp
Inu. Áin er vatnsmikil og straum-
hörð, enda fellur hún um brat.t-
lendi. Brúin, sem við fórum á yflr
ána, var merkilegt mannvirki og
ekki fær nema gangandi mönn-
um. Áin var þarna breiðari en svo,
að nógu löng tré til að leggja yfir
hana bakka á niilii, væru iiltæk.
Var þá það ráð tekitS, að ofan á
ibrúarstólpana beggja megin árinn-
»r voru lagðir trjábolir, sem náðu
nokkurn spöl út yfir ána, og bor-
ið firn af stórgrýti á þá endana,
sem hvíldu á brúarstólpunum. Síð-
an, er búið var þannig að stytta
hafið yfir ána, voru yfir það lögð
brúartrén, Víst mun þessi brú
hafa verið orðin gömul. Næfrar
höfðu verið lagðar ofan á trén und-
ir palli til þess að verja þau fúa.
Það tóku þeir fram við okkur,
Árni og Ottó, að ekki mættum
við hlaupa yfir brúna — treystu
henni auðsjáanlega ekki til að
þola mikinn hristing eða sveiflur.
Viðvörun þeirra tókum við að sjálf
sögðu til greina og gengum brúna
hægt og rólega, eins og við værum
að feta upp að altari til áð met-
taka sakramenti. Fýsti víst engan
að falla í kaststreng elfurinnar,
enda hverjum bani búinn, er slíkt
hefði hent.
Selin, sem okkur voru sýnd,
heita Langsetrane. Stóðu þarna
margir selkofar allþétt. Niðurnídd-
ir voru þeir, enda fyrir löngu hætt
að nota þá. Gáfu þó allglögga hug-
mynd um, hvernig þar mundi hafa
verið að búa. Og þrátt fyrir forn
leik þeirra, sveif þó í hugum okk-
ar talsverð seljarómantík.
Þennan dag var okkur sýndur
gamall bóndabær þarna í dalnum,
hét sá Jössvold og var fornt stór-
býli. Á veðraða framhlið timbur-
hússins voru festar upp tvær bjarn
dýrshauskúpur, sem -sigurtákn frá
þeim liðnu dögum, er skógarbirn-
ir gerðu sig heimakomna í byggð-
inni. Á torfþaki bæjarins greru
428
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ