Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1970, Qupperneq 17

Þórir Friðgeirsson: 2.
NoregsferS árií 1961
Dagbókarbrot úr skógræktarför með nýju ivafi
2. júní: Dagurinn heilsaði okk-
ur með hlýrri golu, sem greiddi
vel úr íslenaka íánanum, er hlakti
við hún við hlið norska þjóðfán-
ans úti fyrir skólabyggingunni,
okkur til heiðurs. Var það svo,
hvar sem við komuni og dvöld-
umst, að fáni okkar blakti við hún.
Þegar okkur varð litið til skógar-
hlíðarinnar, þar sem við áttum að
vinna, var hún hulin brúnleitri
móðu. Vissum við óge'.'la, hverju
þetta sætti, en fengum þá skýr-
ingu, að þarna væri frjóduft karl-
reklanna á furunni að fjúka. Hans
Berg, skógarbóndinn, sem við átt-
''m að vinna hjá þennan morgun,
g.'kk fyrir flokfenum upp í all-
bratta fjallshlíð, sem á köflum var
vaxin furu og greni, en sums stað
ar birki og einikjarri. Ógreitt var
þarna yfirferðar, en bóndi var
sýnilega landinu vanur, hljóp við
fót eins og kiðlingur, svo við, sem
yngri vorum, áttum erfitt með áð
fylgja honurn eftir, en hann mun
Við l'átum hér staðar numið, þótt
margt sé eftir að skoða.
Grímur M. Helgason veittí mér
þetta blaðaviðtal með því skilyrði,
að hér yrði einungis fjallað um
störf hans en ekki hann sjálfan
persónulega. Það samkomulag vil
ég ekki brjóta, þótt vissulega gæti
það verið forvitnilegt að heyra,
hversu honum fellur meðal hand-
ritanna.
Það er sannarlega ekki ofmælt,
sem á var drepið í upphafi þessa
máls, að fyrsta tilfinning, sem leik-
maður finnur til, þegar hann stíg-
ur inn fyrir þröskuld handrita-
deildar Landsbókasafns, er lotn-
ing: Drag skó þína af fótum þér —
og hafðu lágt! Hitt skyldi þó eng-
inn ætla, að þessi staður sé slíkur,
að hættulegt sé venjulegu fólki að
stíga þangað fæti. Þvert á móti.
Hér er einkar gott að koma fyrir
þá, sem þreyttir eru af þeim skark-
ala og hraða, sem leggjast á eitt
hafa verið kominn yfir sjötugt.
Berg sagði okkur, að í þessari hlíð
hefði hann fyrir fimmtíu árum
plantað skógi, en úr þeim skógi
hefði hann fyrir ári fellt tré og
byggt úr því timbri hús handa
dóttur sinni. Víða varð að ryðja
burtu birki og einikjarri, svo að
hægt væri að planta rauðgreni, er
þarna skyldi mynda nytjaskóg í
framtíðinfni. Einirinn óx þarna sem
tré, en ekki runni, og varð allvíða
yfir þrjá metra á hæð.
Kaflfi hitaði bóndi handa okkur
við lind í skógarrjóðri, útbjó hann
þrífót úr trjágreinum og hékk ket-
illinn á honum í lióbandi, svo sem
gerðist í sumum gömlu, íslenzfeu
eldhúsunum. Meðan við sátum
þarna á lindarbakkanum og nut-
um kaffisins, skauzt lítill froskur
undan bakkamum. Benti ég fólk-
inu á dýrið, en hlaut óþökk kven-
fólksins fyrir, sem sagðist missa
alveg lyst á kaffinu. En ég renndi
í bollann minin á ný.
að slíta kröftum okkar, nútíma-
manna. Ég vil ennfremur Ieyfa
mér að árétta það, sem fyrr hefur
komið fram, að menn ættu ekki að
láta það undir höfuð leggjast að
senda handritadeildinni skrifuð
gögn, sem þeir kunna að luma á,
einkum ef þau eru komin til ára
sinna. Það þarf enginn að vera við-
kvæmur fyrir slíku, vegna þess að
mönnurn er í sjálfsvald sett,
hversu lengi slík gögn eru innsigl-
uð og engum til afnota. Vel má
vera, að okkur finnist gömul dag-
bókarbrot, sendibréf eða annað
slíkt, sem við kunnum að eiga í
pokahorninu, sé ekki þess virði að
geymast, en við vitum bara ekkert
nema sagnfræðingur eða annars
konar fræðimaður finni þar einmitt
þann hlut, sem hann er að leita
að, og geti þannig fyllt í skarð,
sem að öðrum kosti stæði autt —
löngu eftir að við erum komin
undir græna torfu.
VS.
Þegar við komum heim i skól-
ann, hittum við þar fyrir Jóhann
Vogt, skipstjóra minn frá þvi
kvöldinu áður. Sýndi hann okkur
blað með fréttum af ferð Ólafs
konungs til íslands og myndum af
hátigninni. Ljómaði andlit gamla
mannsins af gleði og stolti, þegar
hann fekk okkur blaðið. Við leit-
uðum hins vegar í blaðinu að frétt-
um af því árvissa verkfalli, sem á
var að skella, þegar við fórum að
heiman. Þær fundust engar, og
fengum við engar fréttir af þvl
þann tíma, sem við dvöldumst I
Noregi.
Um kvöldið sáturn við veizlu í
skólanum. Til hennar var boðið
fólki úr nágrenninu, meðal aiin-
arra Quale lénsmanni, sem bauðst
til þess að sýna okkur skóglendi
sitt morguninn eftir. Á borðum
þarna í veizlunni voru meðal ann-
ars þjóðréttir Norðmanna: Rjóma-
grautur (römmegröd) og „spege-
kjött“. Sannast að segja fannst mér
dálítið einkennilegt að borða
rjómagrautinn með bræddu
smjöri út á, og minnti það mig
á þá rausnarírami’eiðslu, er ég
hafði heyirt um á bæ einum i Þing-
eyjarsýslu, þar sem óblönduð saft
var höfð út á sveskjugrautinn. En
nóg um það: Þetta er siður Norð-
manna. „spegekjött" er þannig bú-
ið til, að kindakjöt er saltað að
hausti, látið hanga úti i hjalli yfir
veturinn og síðan borðað hrátt,
þegar það hefur hangið nógu lengi.
Sögðu Norðmenn otokur, að hæíi-
legt væri að byrja að borða „spege*
kjötið“ um það bil, sem gaukur-
inn byrjaði að gala á vorin.
Til skemmtunar þetta kvöld
voru ræður, fjöldasöngur, sjón-
hverfingar, fiðluleikur og fletra.
Lék fiðlungur dillandi danslög og
seiddi fram hina ljúfustu og feg*
urstu tóna úr hljóðfæri sínu.
Leikni hans var furðuleg, þvi að
hann lék á fiðluna jafnt aftan við
bakið og uppi á höfðinu sem í
venjulegri leikstöðu. Sá hinn sami
T í M 1 N N — SUNNUÐAGSBLAÐ
425