Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 8

VIÐ GLUGGANN
NÝ ÁKVÆÐI REFSIiLAGA
Mengun umhverfisins er „ný
tegund afbrota, sem ógna sam-
féaginu“, segir í uppkasti
danskra íhaldsþingmanna að
nýrri stefnuskrá. Þar er upp
á því stungið, að það verði lagt
til jafns við önnur auðgunar-
brot, ef menn spilla umhverfi
sínu sér til fjárhagslegs ávinn-
ings. Þeim, sem spilla náttúru
landsins, á að refsa með fang-
elsisdómi.
Þar er einnig lagt t'l, að
öll ökutæki verði háð reglum
um hámark hávaða, er þeim
má fylgja, og slí'kt hið sama
um ailar vinnuvélar utan húss.
Nýjar reglur verði settar um
hljóðeinangrun og hljóðdeyf-
ingu í verksmiðjum. veitinga
húsum og skemmtistööum, lög
um verndun andrúmsloftsins,
meðal annars um útblásturssíur
á öll ökutæki, ný fyrirmæli um
notkun áburðar, skordýraeiturs
og illgresiseyða taki gildi,
bannað verði að grafa niður
olíugeyma og fyrirskipuð
hreinsun alls skolps, sem
hleypt er í skolpræsi.
FRANSKUR
SKÆRUHERNAÐUR
Frönsk stjórnmálmsamtök,
sem bönnuð hafa verið, Vinstri
öreigar, hafa boðað skæruhern-
að gegn forréttindum yfirstétt-
anna nú í sumar. Girðingar um
veiðilönd verða rofnar og tjald-
búðir reistar innan þeirra, efnt
til knattspyrnu á golfvöllum
auðkýfinga, innrás gerð á einka
baðstrendur og spilavíti tekin
herskildi og gerð að vöggustof-
um.
GRÍSKU KAUNIN
Danir og Norðmenn gerðu
harða hríð að grísku stjórninni
á utanríkisráðherrafundi A-
bandalagsins í Róm í maí. Við
það hitnaði sumum svo í hamsi,
að danska sendinefndin hélt
um tíma, að aðalritarinn, Man-
Iíó Brosíó, ætlaði að varna Poul
Hartling utanríkisráðherra
máls. Dönskum blöðum finnst
skörin hafa færzt upp í bekk-
inn, sér í lagi er til þess er
Iitið. að A-bandalagið hefur
verið talið eiga að vera brjóst-
vörn frelsisins.
hve stórtækur ÓG var, og orðróm-
uirinn ýkti gróða hans til muna,
þótt vissulega væri hann mikill.
Með milljónir í veltunni og banka-
lán, sem lágu á lausu, gat ÓG haft
nokkur áhrif á verðlagið á þeim
hlutabréfum, sem hann hafði hug
á. Og smám saman var farið að
líta á hann sem hinn mikla spá-
mann í kauphallarbraski. Menn
vöktu yfir öllum athöfnum hans
og gripu hverja bendingu á lofti.
En viðsjárverður spámaður var ÓG,
og fengu margÍT það að reyna- Þeg
ar hann keypti, sagði hann öðrum
að selja, og vildi hann sjálfur selja,
Iét hann þá halda, að gróðavæn-
legt væri að kaupa. Hann var rán-
fiskurinn, sem öslaði í gegn um
torfur ævintýragjarnra banka-
manna, kaupsýslumanna, verð-
bréfamiðlara, skuggalegra víx>lara.
í ágústmánuði 1917 bauð ÓG
fjórum hankastjórum í ferð norð-
ur í Lappland — einmitt banka-
stjórunum íjórum, sem farið höfðu
halloka fyrir honum, þegar þeir
m
ætluðu að knýja hann til gjaldiþrota
skipta. Hann var fyrir löngu orð-
inn einkavinur þessara manna —
öll misklíð úr sögunni. Nú
áttu þeir að fá að sjá hinar rnarg-
umtöluðu lendur hans í Lapplandi.
Kannski lék þó ÓG sjálfum mest
forvitni á að leiða þær augum. Þeir
fóru í einkalest frá Málmey, og í
henní var svefnvagn, setusalur,
veitingavagn og farangursvagn.
Þetta varð löng ferð. en menn
glöddust við frábærar dreypifórn-
ir. og hver dagurinn var fljótur
að líða. ÓG var konungur lestar-
innar — um miðjar nætur tók
hann í fárhemilinn. stöðvaði lestina
og heimtaði púns úr ísgeymslun-
um i farangursvagninr m. Allar
lífsnauðs.ynjar voru til reiðu: Dýr-
asta og bezta áfengi, kampavín,
rauðvín og hvítvín, rússnesk styrju
hrogn, réyktur lax, áll í hlaupi,
bæheimsk skógarhænsni, svínslæri
og sauðarbógar.
Járnbrautin endaðl í Efri-Þyrniá.
Ferðamennirnir stigu á bát, og
með honum fóru þeir upp i Kare-
súandó. Þar hafði verið ráð fyrir
öllu gert, og enn á ný hélt leið-
angur af slað norðvestur á öræfin.
Sýslumaðurinn var ekki með í för-
inni í þetta skipti, en landmælinga-
manm höfðu þeir fengið með steng-
ur og ails konar undratæki. Her-
skari manna annaðist vistaflutn-
inginn. Þetta varð erfið ferð, og
ilibærilegur hiti á daginn. Herra-
mennirniir fimm voru draugum
líkastir, því að yfir höfuð sér
höfðu þeir dregið mýnet, sem
vindlaglóðin brenndi þó fijótlega
á göt. Einn bankastjóranna var
tvö hundruð pund, og bilaður í fót-
unum þar ofan í kaupið. Átta Sam-
ar báru hann yifir mýrarnar í stói,
sem hékk á tveim stöngum.
Loks rann upp sá dagur, að
flokkurinn kom að bláu vatni, sem
var sjö eða átta kíiómetrar á hvorn
veg. Landmælingamaðuir fann
vörðubrot á vatnsbakkanum, og í
því hóik með stimpli jarðamatsins.
Hér var staðurinn! Samarnir
horfðu forviða í kring um sig:
Hér átti ekki að vera vatn — jafn-
vel þeir, sem elztir voru, minntust
ekki slíks. En það var hitinn þetta
sumar, sem ollu undrunum.
í fyrsta skipti f mannaminn-
um hafði ísinn þiðnað af
vatninu. Landmælingamaðurinn
mældi og miðaði og fékk
fjallstind í réttvísandi vestri
á miðunarspjaldið. Síðan reiknaði
hann og reiknaði og leit á landa-
bréf og matsgerðir. Loks baðaði
hann út höndununi alls hugar feg-
inn og benti út á vatmið- Þetta var
rétti staðmrinn, það fór ekki milli
mála. ÓG hafði helgað sér vatn.
Fyrst urðu menn kindarlegir á
svipinn, síðan greip þá ofsakæti
með hlátrasköllum, sem hljóðn-
uðu þó fljótt í þunnu fjailaloft-
inu.
— Áttatíu og tvær lendur, sagði
ÓG kainpakátur við bankastjór-
arna. Þið sjáið, að hér á ég dáíitið
upp á að hlaupa.
Ferðafélagarnir komu til Málnv
eyjar með ferðasögu, sem vakti
glau m og gleði.
□
T I M I N N — SUNNUDAGSBLA®