Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 11

enn æMímo eftir Tæikni, sem þó
um síSir heiðraði okkur með nær-
veru sinini og bólusetti hópinn. Var
þar með úr vegi rutt hinni síð-
ustu hindrun, og fórum við fljót-
lega að tygja okkur til landgöngu.
En sá var þó einn, sem ekkert
landigönguleyfið fékk, nefnilega
okkar ágæti eiturhrasari, brvtinn.
Honum hafði sem sé láðst, áður
en haldið var að heiman, að fá
framlengt vegabréf sitt og varð nú
að súpa af því seyðið. Var honum
stranglega forboðið að stíga fæti á
bandaríska grund, og varðaði brot
á þessu banni búsund dala sekt.
Oambridge er lítill, vinalegur
bær með uim það oii tólf þúsund
íbúa, og er um sjötiu af hundraði
blö'kkufólk . Bærinn stendur við
Cheaspeakflóa austanverðan. Lág-
um við í fimm daga í Cambridge,
og var að sjálfsögðu byrjað á að
skoða það, sem þar var að sjá, og
daginn áður en haldið var á haf-
ið aftur, fórum við nokkur saman
til Washington, en þangað er um
hálfs annars klukkutíma akstur frá
Cambridge. Skoðuðum við þar
ýmsar þekktar byggingar og staði.
Mér er sérstaklega minnisstæð
kirkja ein, kaþólsk, sökum fegurð-
ar. svo og garðurinn umhverfis
sem er sannkallað listaverk og
verður vart með orðum lýst, svo
að nokkru gagni komi. Að lokum
fórum við í Arlington-kirkiugarð-
inn og skoðuðum grafreit Kenne-
dys fyrrverandi forseta. Þess má
og geta, að við vorum um þrjár
klukkustundir frá því að við kom-
um í garðinn, að komast að leið-
inu, svo mikiM fjöldi var þama
samankominn í sömu erindum og
við.
Prá Cambridge var íarið árla
morguns til Baltimore og tekin
þar olía og þaðan síðan haldið
norður á bóginn, áleiðis til Cart-
writp " T abrador. Ekki minnist ég
þe=c 'aitt gerðist frásagnarvert
á þe: 1 nð, né heldur. rð nokkuð
gerðist á þeim stað. Við urðum
líka að láta okkur lynda að virða
haon fyrir okkur úr fjarska, þar eð
engin brvggja var þar, sem skipið
-gæti lagzt við, og var farminum
skipað út á bátum.
Frá Cartwrite var förinni síðan
heitið til Nýfundnalands. Fyrsti
viðkomustaður þar var þorp, sem
ber hið virðulega nafn St Antony.
Minnti það einna mest á íslenzkt
sjávarpláss eins og ég hef hugsað
mér þau um aldamótin síðustu.
Þaðain viair farið til ötaðar, sem
nefnist Angly, og var hann í flestu
líkur St. Antony, og ?nn var áfram
haldið og þriðii siaðurinn. sem
við komum til á Nýfundnalandi,
var Oataline og var það þorp tals-
vert stærra en hin fyrri og bar það
meiri keim aif meinningu tuttug-
ust-u aldar. Þar voru til dæmis tvær
sjoppur, bió og nokkrar verzlanir.
í Cataline eru fimm þúsund íbú-
ar. Bærinn stendu-r fyrir botni
fjarðar og er byggðin dreifð yfir
stórt svæði. Önnur sjoppan, sem
getið var um, átti ef-tir að verða
æði eftirsótt, ei-nkum pó af hinum
yngri meðat áhafnarinnar, var þar
slegið upp danslei-k fyrra kvöldið,
sem við vorum þarna. En ekki var
ég þó svo fræg að vera á honum,
aðallega vegn-a þess að veður var
sérdeilis gott þetta kvöld o? freist-
aði okkar meira að skoða bæinn,
þó ekki væri svo sem ýkjama-rgt
merkilegt að sjá, utan fagurt lands
lag.
Ekki held ég, að híbýli manna
vestra þar myndu freista neins
hér heima. Ekki minnist ég þess
að hafa séð eitt einasta steinhús.
Þarna voru eingöngu timhurhús,
og myndum við trúlega kalla þau
hálfgerða hjalla langflest. Sex
kirkjur taldi ég í Cataline, og dró
ég eðlilega af því þá áyktun, að
þeir Cataline-búar væru sérdeilis
trúrækið fólk.
íbúar Nýfuindnaliands virðast
hafa miklar mætur á hundum. Ef
til vill gera þeir eitthvert sagn. en
það verð ég þó að láta mér fróð-
ari mönnum eða konum eftir að
dæma, því að ekki hirti ég um að
afla mér vitneskju um hagnýta
þýðingu hundahailds á Nýfundna-
lan-di. En alls staðar voru sem sa-gt
hunda-r, stórir og smáir, með alls
kon-ar sköpulagi. Jafnvel inni í
verzlunum gat maður átt von á,
að hundur Legði framl aonirna'- ut-
an um hátsinn á manni. ág var
satt að segja ekkert afskapLesa
hrifin af þessu, því að fátt er það
í heimi hér, sem ég hræðist meira
en skordýr, hverju nafni sem nefn-
ast, og hundar.
Einn hundur er mér þó öðrum
minnisstæðari úr þessum leið-
angri. Þannig var, að maðurinn
minn þurfti að Láta klippa sig, og
einu sinini sem oftar, er við vor-
um á rölti í landi, ráku-mst við af
h-reinni tilviljun á rakarastofu. Fór-
um við inn, og fékk bóndi minn
klippingu, en ég beið efti-r honum
inni -á meðan, því að þar taldi ég
mig óh'ulta fyrir hundum. En varla
var ég búin að koma mór þægi-
lega fyrir á s-tóLkríli úti i hor
þegar Lágfætt, kafloðið kvikindi
kemur veiltandi in-n úr dyrunum
og rakleitt til mín. Lagðist seppi
á gólfið við fætu-r mína og lét
ófriðlega að mér fan-nst og gaf frá
sér ógnvekjandi óhljóð. Fór þá
h-eLdur að fara um mig ónotafiðr-
inigur. Rakarinn gerði h-lé á vinnu
sinni, og hélt ég í einfeldni rnitini,
að h-ann hygðist fj-arlægja hin
óboðna gest. En þar Skjátlaðist
mér þó hrapallega, bví að hann
virti skepnun-a fyrir sér með sýni-
legri velþóknun, Lagðist síðan á
fjóra fætur á gólfið og fór að
klóra honum í bak og fvrir, kiassa
hann og kvss-a, os k'Uin-ni sá loðni
þessu atferli sýnilega hið bezta.
Se-faðist héppi nokkuð í bili en
um leið og maðurinn tók aftur til
við kHDnineuna. byrj-aði loðkroup-
ur að djöflast utan í mér. Ætla
ég ekki að revna að lýsa sálar-
ástandi mínu. Mín einasta bjarg-ar-
■ von, úr því sem komið var, virt-
ist mér eiginmaður minn. En þó
að ée sendj honum hiálparbeiðni,
stóð ég, að mér fannst, ein uppi
bjálparvaina andspænis bossarl
hræðilegu ófreskiu, bví að ekki
gat ég betur séð en bóndi minn
skemmti sér vel við vandræði
mín. Sá ég, að e-kki mátti
við svo búið standa, og úr þvi
ekki var aðstoðar að vænta varð
ég að bjarga mér á eigin spýtur.
Þrátt fyrir megna andúð mína á
hundkvikindinu, sá ég mér ekki
annað fært til að ha'Id-a honunr í
skefjum, en reyaa að klóra hon-
um eins og ég hafði séð rakarann
gera. í tæpan stundarfjórðung
klóraði ég og klóraði linnulaust,
og m.átti vart á milli s.já, hvor var
ánægðari, hundurinn eða hársker-
inn. Og þó klóraði ég aðei-ns hinum
fyrrnefnda. En fegin var ég, s-vo
ekki sé sterkar til orða tekið, þeg-
ar þessu ævintýri var lokið og ég
komin h-eil og ósködd-uð á skips-
fjöl.
□
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
491