Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 17

veðruö segl þjóta yfir hafflötinn
Qg sæg af fuglum, sem garga i
Sífeliu yfir Arcturusi.
Þegar innar dregur, fcem ég loks
auga á timiburhjal með dansfca
fánann við hún uppi á hól til hægri
við ofckur. Á vinstri hönd sóst ali
vegleg bygging og uppi á henni
kross: það er kaþólska kirkjan.
Þegar betur er að gáð, sjást nokkr-
ar grasigrónar hrúbur, sem kúra
hver upp að annarri eins og til
skjóls, og bláleitur reykur stígur
upp úr jörðinni. Það er ekki leng-
ur um að villast, þetta er Þórs-
höfn. Svona lítur höfuðborg Fær-
eyja út landfræðilega séð, bætið
síðan við stækri fisklykt, sem loð-
ir vikulangt í nefi manns, og þá
hafið þið þversummuna af þeim
áhrifum, er ég varð fyrir.
Við höfðum naumast varpað
akkerum, er bátur, skreyttur
dönsku fánalitunum, stefndi til
ofckar. Á honum var amt-
maðurinn í Færeyjum kom-
inn til að heilsa upp á
starfsbróður sinn frá íslandi. Þessi
virðulegi embættismaður var í
fylgd með átta tollheimtu mönnu m,
líklega skjátlast mér i bessu: hin-
ir átta menn voru víst ræðarar.
Jafnskjótt og þeir komu að skips-
hliðinni, lögðu þeir upp árar og
drógu sverð úr slíðrum til að gefa
fundi dönsku embættísmannanna
hátíðlegan blæ. Um miðnæturskeið
sáum við þá ganga með bvssu um
öxl í eyðilegum húsasuncium inni
í Þórshöfn. Engu að síður hittum
við þá daginn eftir í opin-
berri veizlu, sem amtmaður efndi
til, og gengu þeir þar urn beina.
í stuttu máli, þessir átta menn eru
alur færeyski herinn, frekara liðs-
styrks er ekki þörf. Færeyingar
en'u friðsamt fólfc og hvalurinn
gefur þeim engan tíma til að hugsa
um byltingu gegn stjórn, sem ónáð-
ar þá á engan hátt. Þegar maður
kynnist húsakosti þessarar sárfá-
tæku þjóðar, sannfærist maður um,
að Danir hefðu alltaf lifað í sáti og
samlyndi við Prússa, ættu þeir
efcki giirnilegd eignir en þessar.
Mér þykir garnan að ferðast á
sjó, en undir eins og ég eygi jörð.
heillar hún mig til sín, og ég verð
að leggja land undir fót. Þegar
amtmaðU'rinn kom um borð í Arct-
urus, hafði é.g tygjað mig með
nesti og nýja skó og byssuhólkinn
um öxl. Áð loknum fcveðjum og
kurieisi'Slátum lét ég setja mig
upp á fyrstu bryggjuna, sem lagt
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
var að. í fyrstu var ég hálfátta-
villtur og réðst til inngöngu um
opnar dyr, sem virtust liggja inn
í port. Fyirir innan það tók við
annar ranghald og þannig koll af
kolli. Kofarnir standa svo þétt, að
það er ailtaf eins og maður sé að
vaða inn á einhvern. Ég var góða
stund að komast út úr þessu völ-
undarhúsi, gangandi á húsþökum,
ef efcki vildi betur. En þegar ég
var kominn út úr borginni, ef
hægt er að kalla slíka jarðhiisa-
þyrpingu því nafni, urðu nýjar
torfærur á leið minni, allt óbyggt
svæði var þakið stórum og smá-
um þorskum, sem voru breiddir
tfl þerris á jörðina. í fljótu bragði
lítur þessi fistobreiða út eins og
lök, rétt eins og aflir bæjarbúar
hefðu tekið sig saman um að
þurrka þvottinn sinn allan í einu.
Eftir klukkutíma gang stóð ég á
fjaflinu fyrir ofan Þórshöfn, og úr
þessari hæð var auðvelt að sjá,
hvernig landið lá. Færeyjar eru
tuttugu og fimm að tölu, og af
þeim eru aðeins seytján byggðar.
Loftslag er tiltölulega milt, jafnvel
á vetrum, sökum Gofstraumsins,
er umlyfcur strendurnar. Þarna er
stunduð mifcil sauðfjárrækt og
bygg nær að þroskast þriðja hvert
ár, en það er fyrst og fremst s.jó-
sókn, sem fólfcið lifir á. Flestar
eyjarnar eru einn samhangandi
klasi, ogl iggja þær frá norð-austri
til suð-vesturs. Bilin á milli þeirra
eru venj'iflega þröng sund, þangað
hrefcja sjómenn marsvínatorfur,.
sem þeir sækja á haf út. Þeir um-
bringja hvalina og gera atlögu frá
tveim hliðum a.f mikifli harðfylgi.
Það er ægilegt augnablik, þeg-
ar hvalurinn berst um í örvilnan
og rótar upp sjónum. Sumir bátarn
ir brotna upp við klettana, og aðra
malar brimaldan í spón á milli sín.
En toraftur og baráttuhugur skepn
unnar stenzt efcki til lengdar djörf
ung og leikni hvalveiðaranna. Skut-
ullinn særir til ólífis, sjórinn litast
rauður, og nu er aðeins eftir að
gera að aflanum.
Þegar ég hélt niður af fjallinu,
lenti ég ofan í djúpan dal, og nú
skildi ég, hvers vegna þessi eyj-
klasi hét Fuglaeyjar. Ég var stadd-
ur í stóru fuglabúri. Vesalingarn-
ir áttu sér einskis flls von, en jafn-
skjótt og ég hleypti af skoti, kváðu
við þórdunur í eyðilegu gljúfrinu,
og þúsundir fugla flugu upp með
æðisgengnum hávaða. Fuglar ótal
tegunda strufeust rétt við mig á
/.
fluginu, eins og þeir væru að fer-
vitnast um, hvers konar furðu-
skepna væri hér á ferð.
Á tæpum fclufckutíma hafði ég
lagt að velli fjölsfcrúðugt fugaval:
heiðlóur, spóa, kriur og endur. Ég
tróð þessari hljóðu hjörð niður i
veiðipokann minn, sem reyndist of
lítill, svo að ég bjó mér til knýti
úr klútnum mínum.
Þreyttur á þessum sláturstörí-
um, sem oflu mér þó nokkru sam-
vizkubiti, hélt ég til Þórshafn-
ar hlaðinn herfangi eins og róm-
verskur sigurvegari. Ég hafði lít-
inn hug á því að gista þröngan
skipsklefa og sagði við sjálfan mig,
að í framandi landi er kross og
fáni eitt og hið sama. í þessum
hugleiðingum drap ég á dyr hjá
kaþólsku trúboðsstöðinni, og herra
Bauher, einn af prestunum, bauð
mér inn fyrir. Auðvitað rakst ég
þar á Englendingana þrjá, sem ætl
uðu til íslands að veiða, og kom
það mér ekki á óvart. Siðareglur
mótmælenda brjóta ekki í bág við
notalegan næturstað, hverrar trú-
ar sem gestgjafinn kann að vera,
sem sagt, þeir höfðu lagt undir
sig trúboðsstöðina. „Það er rúm eit
ir handa yður“, sagði blessaður
presturinn, og þótt ég væri þess
fuviss, að það væri rúmið hans
sjálfs, lét ég það gott heita, því
að svo sannariega fyllist maður
sjálfselsku á ferðalöguni.
Ég afhenti ráðskonunni fugia-
kippu mína, og á meðan við biðum
eftir kvöldverði, fór séra Bauher
með ofckur til að horfa á bjóð-
dansa í húsi einu í Þórshöfn. Ásamt
Englendingunum gengum við eft-
ir þröngum götum, en í saman-
burði við þær urðu smugurnar i
Mik'lagarði hreinustu breiðstræti.
Húsin eru hlaðin úr grjóti og vall-
gróin, en sóleyjar vagga sér á þekj
unum. Þiljurnar úr óheíluðum
viði, hverfa á bak við raðir af alls
kyns fiskum, sem hanga þarna til
þerris yfir sumarið, og eru hafðar
til manneldis á vetrum.
Það er ennþá bjart, þótt liðið sé
að miðnætti, svo að við getum virt
fyrir ofcfcur nofcfcra bæjarbúa, sem
enn eru á ferii. Þetta eru meðal-
menn á hæð, korpnir og kyrkings-
497