Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Page 20

uppdrætti höfundar.
hengt birki'greinar og einiberja-
lyng á útidyrahur'ðina hjá sér. Þetta
er gamall norrænn siður, sem tákn
ar eitthvað á þessa leið: við erum
hrygg, leyfið okkur að vera ein í
sorginni, eða með öðrum orðum:
við tökum ekki á móti gestum
Kistan hafði komið um nóttina
frá Arnarfirði (Hér er málum
blandað, því að sýslumannsfrúin
Var frá Hafnarfirði) með hvalfang-
ara og verið flutt í kirkju, en
þangað kölluðu klukkurnar að-
standendur sarnain. Himinninn var
þungbúinn, þéttur úði féll úr lofti
frá því um morguninn. Eftir guðs-
þjónustuna héit líkfylgdin af stað
upp í kirkjugarð. Á undan gengu
fjórar svartklæddar stúlkur með
fléttað hár og yfir því svartar slæð
ur, jafnsíðar pilsunum. AUar báru
þær lifclar körfur með lyngi og
baldursbrám, sem þær stráðu á
leið hinnar framliðnu. Á eftir kist-
unni, sem fjórir karimenn báru,
gekk lútherskur prestur ásamt eig
inmanni hinnar látnu í fullum
sýslumannsskrúða, og loks hinir
mörgu vinir fjölskyldunnar, dansk
ir embættismenn, franskir liðsfor-
ingjar, kennarar og kaupmenn. Á
leiðinni upp í garðinn slóst ber-
höfðaður almúgamaður í förina,
sorgbitinn á svip. Hann gekk næst-
ur kistunni og undir hendinni hélt
hann á lítilli barnskistu. Daginn
áður hafði hann igrafið dálitla gröf
við hliðina á þeirri, sem sýslu-
mannsfrúnni var ætluð. Á meðan
klerkur jarðsöng, lét maðurinn
stokkinn með jarðneskum leifum
litla barnsins á leiðið, svo að það
yrði einnig aðnjótandi hinztu ble.-s-
unar. Að því búnu jós hann það
moldu með berum höndu.n og
laugaði það tárum (Þann 4. ágúst
er jarðsungin í Reykjavík af séra
Ólafi Pálssyni frú Oline Frede-
rikke Clausen fædd Hagen, kona
Clausens sýslumanns í Gultbringu-
og Kjósasýslu, Hún lézt af barns-
burði 28. júlí 29 ára gömul. Sýslu-
mannshjónin voru búsett í Hafnar-
firði).
Þetta var heldur dapur inngang-
ur að dvöl minni, en sorgardagar
á íslandi eiga eitthvað skylt við
flugu, sem dettur í blekpoll: mað-
ur 'greinir hana naumast f>rá vökv-
anum, sem hún drukknar í.
III
(Nougaret hvílir sig nokkra daga
í höfuðstaðnum, en tekur síðan að
undirbúa ferð austur um sveitir.
Samferðamenn hans. Englending-
arnir, voru lagðír af stað austur að
Geysi á skástu hestunum, sem völ
var á í Reykjavík. Hann næ: sér
þó í tíu fclára og leggur upp einn
morgun frá Austurvelli með fylgd-
armann og nesti til 40 daga. Þeil’
hailda austur yfir Mosfellsheiði í
ausandi rigningu, hestarnir eru
óþekkir, en höfundur dáist að fót-
fimi þelrra og ratvísi. Það styttir
upp, þegar hallar niður af heiðinni
og Þingvalalvatn hirtist „sem blár
silkiklútur, og Þingvallakirkja
speglast í Öxará líkust svörtum
6van“. Leiðin niður Almannagjá
virðist höfundi liggja beint til Orfe-
usar í undirheimum). — Tjl beggja
handa risa hamraveggir allt að 140
feta háir og í þá hefur náttúran
sjálf mótað furðulegustu kynja-
myndir, bogaglugga, skrautsvalir,
tumspírur og vígskörð eins og á
miðaldakastala. Hófatak hestanna
heyrist ekki á grasigrónum gjár-
botninum, og ósjálfrátt leit ég upp
og skyggndist eftir brynjuðum
verði í einum turninum, ég hler-
aði eftir lúðurhljómunum, sem
boðaði komu mína og bjóst á
hverri stundu við að sjá hallar-
greifa birtast á svölunum. En i
turninum sátu aðeins mávar og
blökuðu stórum vængjunum, svart
ir hrafnar krúnkuðu saman á svöl-
unum, og eina hljóöið, sem eyru
mín námu, voru hin raunverulegu
eólsetursljóð lóunnar, sem minntu
draumlyndan ferðalang á Angelus
heima í litlu þorpskirkjunni. —
(Þeir ríða niður að orestsetrinu,
og fyrir utan kirkjuna hitta þeir
mann með tófuskinnshúfu, sem
fer strax að hjálpa til að spretta
af hestunum). — Þetta var prest-
ur staðarins. Hann kastaði á mig
kveðju, en hélt áfram við starf
sitt og fór að öllu eins og hve'r
annar gestgjafi við framandi
mann. Eg hagaði mér og sara-
kvæmt því, enda var mér kunnugt
um, að á Þingvöllum væri seldur
greiði fyrir spesíu (6 franka) á dag,
þar með talinn silungur, mjólk og
kaffi, auk beitar fyrir hestana og
kirkjugólf til að sofa á.
Þegar ég svipaðist um eftir bú-
stað prestsins, sá ég fyrst kirkju-
garð þakinn grænum þúfum, sem
sýna, hve margir hvíla á þessum
friðsæla sbað. Skammt þaðan eru
stærri þúfur, en þær eru ekki lciði,
heldur niannabústaður Bænnn og
grafreiturinn eru með sama svip,
eini munurinn á aðsetri lifenda og
dauðra er stærðin á þúfunum og
móreykur, sem stígur upp úr igras-
sverðinum.
500
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ