Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 22

um, orsakað af hennar eigin hreyf-
ingu. Önnur bjalla, sem lifir í
vatni notar svipaða aðferð við veið-
ar. Hún hangir með höfuðið niður
frá yfirborðinu, en á fótum henn-
ar eru hár, sem eru sérstaklega
næm á hreyfingar minni skordýra,
sem lifa í vatni, eða hafa fallið í
það.
Bjöllur geta verið mestu skað-
valdar. Þær geta skemmt kjöt, ull,
skinn, teppi, bækur. korn, blóm,
kartöflur baunir eða sykurreyr,
svo fátt eitt sé nefnt.
Ein stærsta bjallan er nashyrn-
ingsbjallan, sem hefur horn ekki
ósvipað og er á nashyrning. Hún
er mikill skaðvaldur í kókospálm-
um. Svo eru aðrar tegundir af
bjöllum, sem eru gagnlegar, þar
sem þær eta önnur skordýr, sem
eru skaðleg. Tegundir, sem lifa í
trjám, bera stundum sjúkdóma,
eins og til dæmis skaðlegan sveppa
gróður, milli trjáa. Bjalla ein, sem
lifir í Asíu, er i laginu eins og
fiðla og mjög flöt, en það gerir
henni auðvelt að fela sig í þröng-
um rifum undir berki trjáa, bar
sem hún finnur einnig fæðu sína.
Margar bjöllur eru fallegar og
sumar lýsa í myrkri. Ein hin fall-
egasta er í Asíu. Hún er gyllt og
græn og oft notuð í skrautmuni og
jafnvel höfð fyrir eyrnalokka hjá
frumstæðum fjallabúum. Ein teg-
undin hefur sterkgula bletti á grá-
um vængjum, og ef hún er ?nert,
i gefur hún frá sér smell. Einna
einkennilegust er skjaldbökubjall-
an, en á henni vex skelin fram yf-
ir höfuðið, svo að aðeins fálmar-
arnir og framfætumir sjást. Þær
eru mjög skrautlegar, sumar gular
með svörtum eða gylltum blettum.
En þegar þær deyja, hvdffa þessir
litir.
. Ein bjöllutegundin læzt vera
: dauð, ef hún flýgur á ljós að nóttu
: til. Hún liggur hreyfingarlaus á
| bakimu augnablik, en skyndilega
hendist hún í loft upp með smelli,
og kemur þá oftast niður á fæt-
urna. Sexton-bjallan er stór, nærri
fjórir sentimetrar á lengd. Hún
lifir á dauðum smádýrum, sem
hún finnur á lyktinni. Nokkrar af
bjöllunum grafa sig undir dýrið,
og á tveim til þrem tímum eru
þær búnar að hylja það. Síðan
verpa þær eggjum sínum í skrokk-
inn. f Afríku er bjalla, sem er það
nauðsyn að lifa í samfélagi við
grasætur. Hún hnóðar tað f kúlur
með fTamfótunum, og þessar kúl-
502
ur notar hún svo til ætis, auk þess
sem hún verpir í þær, einu eggi
í hverja kúlu, sem hún grefur síð-
an í jörðina. Þessar kúlur, sem eru
sex til sjö sentimetrar í þvermál,
eru harðar að utan, svo að þær
haldist rakar að innan, og á nær-
ingarríku taðinu lifir svo lirfan í
nokkrar vikur.
Sumar bjöllur lýsa_ í myrkri,
eins og áður er sagt. Á þeim eru
tveir blettir, sinn á hvorri hlið, sem
lýsa eins og bílljós í fjarlægð.
Ætir, þrátt fyrir geymslustaðinn.
Steingrímur gaimiM á Sifrastöð-
um gerði sér ekki mikinn manna-
miun, enda þurfti hanrn ekiki nein-
um að lúta.
Einhverju sinni kom biskup að
Silfrasitöðum í yfirreið um Skaga-
fjörð. Hann skoðaði kirkjuna eins
og lög gera ráð fyrir og rak þá
auga í herta þorskhausa á kiirkju-
lofti. Alsiða var viða um land, að
sitthvað væri geymit á krikjuloft-
um. En fljótt fiann'Sft á, að biskupi
þótti miður að sjá harðmetið i
Siilfrastaðaikirkju.
„Það er ekki gott að geyma
þorskhausa á þessum sitað“, sagðl
hann.
„Þeir étast samt“, svaraði Steiin-
grímiur.
Févana í bfli.
Séra Jón Halldórsson var prest-
ur í Sauðanesi um daga Bóna
prins. Taldi hann til skuldar hjá
Bóna og vék að því við hanm, að
harnn greiddi skuTdma. Bóni svair-
aði:
„Það er Mtið um penitnga sem
stendur. Ég er nefniega nýbúinn
að lána Hedlga Englandskionuingi
þrjátíu og sjö milljónir handa Ósk-
ari Svíakonungi“.
Varúðin sPÍHti ekki.
Svo ar sagt um Þorleif á Háeyri,
f'......
Lausn
20. krossgátu
Birtan er svo skær, að bjalla, sena
höfð er í krukku, lýsir herbergi
svo vel, að hægt er að sjá á úr,
Jafnvel lirfur sumra bjallna lýsa í
myirkri.
Aðeins örfáax bjölur hafa verið
nefndar hér. Fylla mætti margar
bækur, ef reynt væri að lýsa ölÞ
um þeim bjöllum, sem þekktar
eru. En eins og sjá má á þessari
stuttu lýsingu, eru þær bæðl
skemmtilegt og fjölbreytt rann-
sóknarefni.
að hann blótaði aiidrei. Einhver
varð til þess að spyrja hann að því,
hvers vegna hann forðaðislt svo
vondan miunmsöfmuð — flestum
væri þó tarnt að krydda ræðu sma
blótsyrðum.
„Mér þykir það vissara", svaraðl
Þodleifur.
Þeir sem senda Sunnu
dagsblaðinu efni til
birtingar, eru vinsam-
lega beðnir að vanda
til handrita eftir föng-
um og helzt að láta vél-
rita þau, ef kostur er.
Ekki má þó vélrita
þéttar en í aðra hverja
línu.
£K l i>
K fl i T e
U N H Ö <J
fl fi Kfl NN
* fl ÖNGU
I C, fí U N
MíTíífl N fí G N *
K U K U tA T Ö NN UN 3
Ú9 H P S ( fí * fí L fi s T
I N N Ö7i N i £ TYO
N fl « l £> u Nl l I L fl f'
4 N fl 6 W R ‘fl S £ F & U
G K fi S t fiT fl K fi Y
t-b yi OK 3 K 6
5 S S S « K fi F S T fl Ct
y K K fl fi fU U L L Oft
M 'Q t fl K S N ý '0 S I
5 fl L / '0/? fl S S fl N
t S I N N Y'/l T I & fi N \
ii A iLtLfl fl L ÍLLJ._Lk_
HÉÐAN OG ÞAÐAN
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ