Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 18

legir með þreytusvip Flestir hafa
stutt og uppbrett nef, þeir eru veð-
urbitnir með loðnar, framstæðar
augabrjrr, og úfinn skeggkraga,
sem endar í boga undir hökunni
eins og krökur á skauta.
Föt þeirra eru öll sauðsvört eða
dökkgræn með hnöppum úr
hnrni. Þeir eru í stutttreyiu með
beinum kraga, háu vesti og bux-
um hnepptum fyrir neðan hné. Á
höfði hafa beir húfu úr brúnu,
rauðröndóttu bómullarefni, en á
fótum bera þeir íslenzka skó: það
er skinnpjatla saumuð saman á
hæi og tá og bundin udp með 61.
Konuirnar eru viðlíka háar, en
þreklegar og þéttvaxnar. Á höfð-
inu hafa þær ekki annað en hárið,
mikið og vel hirt, oftast skipt fyrir
miðju og slegið. Þær eru í skósíð-
um prjónabuxum, stuttu ullarpilsi
rétt niður fyrir hné, en tekið sam-
an með breiðu belti, svo að mót-
ar fyrir mjöðmunum. Að ofan eru
þær í ermalausri treyju, svo að
berir, stæltir og vellagaðir arm-
arnir sjást. Af nærklæðnaði þeirra
sjást aðeins stuttar skyrtuermar,
hnepptar um olmbogann, en nóg
til þess að sýna, að þær eru í drif
hvítum nærfötum. Til að lífga upp
þennan fremur fábreytra búning,
bera þær til skrauts litskæran
bómullarrenning, hnýttan framan
á brjóstinu.
Við höfðum staðnæmzt fyrir
framan timburhús, ögn reisulegra
en húsin í bri-ng. Út úr því barst
ferlegur hávaði. Við innganginn
sat kvenmaður á bekk og gætti
dyra. Hver, sem inn kom, rétti
henni einn eða tvo herta fiska, sem
hún fleygði í tunnu við hliðina á
sér. Þar eð okkur skorti þennan
þjóðlega gjaldmiðil, greiddi hver
um sig eltt danskt mark (40 sen-
tímur), en við höfnuðum sildun-
um, sem við áttum að fá til baka.
Þetta örlæti borgaði sig eins og
þið munuð fá að heyra. Inn úr
herberginu, sem fyrst var komið
í, lágu dyr inn í aðra skuggsýna
kytru, og þaðan barst allur hávað-
inn. Þótt við stæðum þarna í gætt
inni, sást ekki handaskii, en við
heyrðum karla-, kvenna- og barna-
raddir söngla í sífellu iag, sem
festist í eyrum manns eins o? slor-
þefur í nösum. Þessu fylgli mik-
ið fótaspark og minnti hrynjand-
in mig á hið vinsæla lag „Lukt-
irnar“. Hjáróma raddir kliðuðu í
eyrum okkar, pils og treyju-
löf strukust við okkur, cn ekkert
sást. Það dró niður í dansfólkinu
annað veifið, eins og það væri að
þrotum komið, en í því er maður
hélt að allt væri búið, blossaði
söngurinn og trampið upp á ný af
enn meiri ofsa, þetta var hreinasta
brjálæði. Mér lék áköf forvitni á að
sjá þátttakendur í þessum djöfla-
gangi. Vegna hims ríflega aðgangs-
eyris var danssalurinn nú lýstur
okkur til heiðurs. Sú lýsing var
raunar fólgin í því, að tveim kert-
um úr selspiki var stungið í vegg,
en það var nóg til þess að við
grilltum í það, sem fram fór.
Stofan var á að gizka þrír sinn-
um fjórir metrar, og þama voru
rúmlega fimmtíu manns á hreyf-
ingu. Dansinn hélt áfram, á með-
an verið var að kveikja. Fólkið
hélzt í hendur og myndaði hring
úr óskyldustu mannverum: konuir
leiða börn, og böm halda i hend-
ur manna, sem á morgun ráðast
á hvalinn í ríki hans. Það snýst í
kringum ósýnilegan öxul og dans-
air polka eftir gömlum þjóðlögum.
Svipur þess er raunalegur og svlt-
inn bogar af alvarlegum andlitum.
Maður gæti haldið, að bet*a væri
friðþægingarsamkoma, en ekki
skemmtun. Verði einhver dansar-
inn þess var, að hamn hafi liægt
á sór eða dregið hafi niðri í hon-
um, stekkur hann skyndilega upp
í loftið, stappar síðan í gólfið eins
og hann ætli að brjóta það og rek-
ur upp rokna öskur, en lognast út
af aftur eftir nokkrar mínútur.
Þetta minnti helzt á hinar hátt-
bundnu óveðurshrinur jafndægra-.
stormsms.
Þrátt fyrir þrengslin gátum við
troðið okkur út í eitt hornið á
þessu greni, og störðum gagntekn-
ir á það, sem fram fór. Aður en
varði, hafði hljóðfallið og lögin
náð tökum á mér. Öðru hveriu
bættust nýir i hópinn, og ég vifsi
ekki fyrr en ég gekk eins og heiU-
aður inn í bringinn, greip um
höndina á tíu ára telpu eða dreng,
ég gat ekki greint hvort heldur
var, og rétti risavöxnum sjómanni
hina. Ég ætlaði aðeins að fara einn
hring, og eins og ég sagði, var
þetta enginn salur, en nú var ég
kominn í krappan dans, og það
tók mig stundarfjórðung að" kom-
ast alla leið með viðeigandi hlykkj-
um og rykkjum. Meun fullyrtu, að
þeir innfæddu gætu haldið svona
áfram í tvo Mukkutíma samfieytt!
Þegar við komum heirn til
prestsins, var setzt að fjölskrúð-
ugu matborði. Þarna voru fram-
reiddir, auk fuglanna minna, sem
höfðu tekið mjög ánægjulesum
stakkaskiptum, ótal fisk- og kjöt-
réttir auk sætabrauðs og öllu
þessu drekkt í portvíni og sherry.
Það mætti ætla, að trúboðarnir
væru mestu sællífisseggir, en því
fer fjairri. Þegar maður kynnist lífi
fólksins þarna norður frá, verður
hann snortinn við tilhugsunina um
það. að á bak við rausnarlegar veit-
ingar leynist oft margra mánaða,
já, jafnvel margra ára sjálfsfneit-
un og spameytni. Gestrisnin er
þeim heilög skylda. Þegar gest ber
að garði, og það er ekki fátítt,
mætir augum hans hlaðið borð,
en að loknum málsverði skvldi
gesturinn hugleiða, að begar hann
er fairinn, þá á gestgjafinn iðu-
lega ekkert eftir nema vitnerkiu
um að hafa gert skyldu sína og
minningu um ánægjulega sam-
fundl við mann, sem borgar stund-
um með gleymskunni einni saman.
498
T I M I N N — SUNWJDAGSBLAÐ