Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 19

n
Daginn etfitir voru alliir komnir
uim bortS í Axctuims, og við lögð-
um upp í íslandsferðina. Áður en
komið var út á rúmsjó, var siglt
undir sæbörðum hömrum, og í
sumum þeima eru dimmir og djúp
ir hellar, sem sjórinn fossar inn í
með miMum gný. Þama halda sig
hópar af öndum, óhultar fyrir
áreitni manna.
Sjógangurinn óx þvi meir sem
við fjarlægðumst Færeyjar. Eftir
tveggja stuinda siglingu hurfu síð-
ustu fjaHstindarnir í dimma þoku,
sem grúfði sig yfir hafflötinn. AUt
varð grátt nema hvítt löðrið á
ölduföldunum og þúsundir máfa,
sem þyrluðust um í sortanum eins
og pappírssneplar, sem vindur-
inn feykir.
Það ©r erfitt að gera sér í hug-
arlund bamfarir Norðurhafsins,
þegar norðanvindurinn reitir það
til reiði. Allt er ein grá mugga,
þar sem fjallliáar öldur rísa og
falla, dökkar eins og himininn
uppi yfir þeim. Það er líkast því
sem þær gretti sig háðslega frain-
an í sjómennina, sem voga að
gefa sig þeim á vald. Til að missa
ekki af þessum stórfenglega sjón-
leik skorðaði ég mig við reykháf
skipsins. Stormurinn óx, Arcturus
stak'k sér í öldumar eins og höfr-
ungur og von bráðar neyddist ég
til að hörfa niður í káetuna mtna,
þar sem ég barðist eins og rotta
í gildru næstu þrjátíu klukku-
stundirnar.
Þegar næst var stætt í brúnni,
vorum við staddir í hvalatorfu.
Veðrið hafði heldur lægt síð-
ustu dægrin, og hafrótið minnkaði
því nær sem dró landi. Allt um-
hverfis skipið þeyttust þriggja til
fjögurra metra háar vatnssúlur í
loft upp af feikna krafti, þer
hnigu í fjaðurmynduðum sveig ug
skildu eftir mjóan gufustrók. Þar
eð hvalurinn verður að koma upp
á yfirborðið til að anda, er hægt
að fylgjast með ferðum hans af
blæstrinum. Stöku sólargeisli
gægðist út úr skýjarofi og glamp-
aði á baffletinum. Hvalirnir halda
sig líka helzt á þessum slfurrák-
um, og stundum má sjá regnboga
í aílri sinni dýrð speglast í þess-
um vatnssúlum, svo að Parísarbúa
finnst liann vera staddur í Versöl-
um einn daginn, þegar alllr gos-
brunnar eru í gangi.
Þegar við höfðum verið samflota
þessum kynlegu fierðafélögum
í tvo daga, sáum við að kvöldi síð-
ari dagsins rísa beint fyrir fram-
an okkur volduga snjóhvelfingu,
sem sýndist vega salt á skýjunum.
Þetta var Öræfajökul, hæsta fjall
á íslandi. Hann vísax sjómönnun-
um veginn að suðausturströnd eyj-
arinnar langt úr fjarska.
AUa nóttina sigldum við með-
fram strandiengjunni í kyrrð, sem
ekkert rauf nema skröltið í skips-
vélinni. Hafið lá eins og spegill,
Ikt og það hvíldist uppgefið eftir
undangengnar hamfiarir. Á hægri
hönd blasa viö kulnaðir eldgígir
og lengra upp í landinu sjáura við
snæviþakinn tind Heklu, en Vest-
mannaeyjar eru á vinstri hönd. . .
(Hér er sleppt úr sögunni um Ing-
ólf og Hjörleif og hugleiðingum
um landnám íslands).
Við komum í höfn um hádegis-
bil daginn eftir, og ég 'verð að
játa, að það var hrífandi s]ón að
sjá hið glæsilega firanska varðskip
Pandora skarta með rám og reiða
á öldum Faxaflóa. M.Favin-Lévéque
ekipstjóri og yfirnTaður íslands-
flotans, tók á móti mér og Kynnti
mig fyrir yfirmönnum, sem virtust
steinhissa á því að hitta landa sinn
á þessari breiddairgráðu. Það vai
eins o,g ég hefði dottið niður úr
tunglinu. Skipanir voru gefnar, og
að stundu liðinni var einn háset-
inn búinn að koma bókum míum
fyrir í skáp í káetunni og fötun-
um miður í kommóðu, i stuttu
máli: ég var kominn til Frakk-
lands.
Áður en við snúum okkur að
fólki, skulum við athuga hlutina
ofurlítið og landið, sem við vorum
að fcoma til. Fyrst varð ég fyrir
vonbrigðum. Hingað til hafði ég
gert mér dapurlegax og ömurlegax
hugmyndir um fsland, en nú
fiannst mér það næstum hýriegt
ásýndar. Þegar maður rennir aug-
unum yfir jökla og gróðurlaus
fjöll, opnast grösugir dalir upp af
láglendimu, þafcitir sóleyjum og
baldursbram. Þar sem ég bjóst við
óræktu? i landi, blöstu við mér
Mómle;. r sveitir. Að vísu kom
ég á b' i tíma ársins, og í þessu
eldfjalhi ;idi nægir hálfur mánuð-
ur til þ 3 að klæða jörðina, hún
kemur s;o tl græn undan snjón-
um.
Favafjörður eða filóinn fyrir ut-
an R 'ykjavík er mjög fagur. Innst
í honum liggja nokkrar eyjar, secn
mynia höfnima í Reykj ivík -- ein-
kennilegur bær, þar sem hús og
sMp reona saman í eiau hræri-
graut. Á skjólsælu skipalaginu
ber mest á damska og spænska fán-
anum. f norðri rís Esja, sem Frakk
aæ nefna tinnunfjallið (la montagne
des agates), vegna þess að mikið
er af kvars og feldspat í fjallinu.
Sums staðar ná snjóskriður alveg
niður í sjó og sæbarðir bamrar
snúa í mann gljáfægðum, brúnum
bökum: manni detta í hug sofandi
hvalir. Þegar komið er inn fyrir
eyjarnar, kemur Reykjavik i Ijós
milli tveggja hæða, sem báðar eru
krýndar vindmylum. Kirkjan í
miðbænum og amtmannssetrið
uppi í hlíðinni að austanverðu eru
einu steinhúsin í bænum. Hin
eru öll einlyft, svört eða grámáluð.
Þökin úr timbri, klædd þykku ni
tjörustriga. íslendingar halda þvi
firam, að íbúar höfuðstaðarins séu
um ellefu hundruð, en ég held að
það séu ýkjur. (íbúar Reykjavíkur
voru 1461 við árslok 1866Í.
Ég skyggndist árangurslaust eft-
ir torfbæjunum, sem ég bjóst við
að finna þurna, en ég sá ekki ann-
að en verzlunarhús og faktorshús,
Reykjavík er ekki heldur alt ís-
land, og gefur litla hugmynd um
landið sjálft. Að loknum kvöld-
verði, bauð Lévéque skipherra mér
að koma með sér í land til að
heilsa upp á fyrirfólkið í bænum.
Þar hitti ég firúr og firökenar á
frönskum búning, scm töluðu
firönsku eins og Parísardömur.
Meginið af íbúum Reykjavíkur eru
kaupmenn, embættismenn, kennar
ar og einstöku Danir. ef ekki að
uppruna, þá að meinntun. Þetta
fólk eyðir fimrn mánuðum ársins,
eina tímanum, sem það lifir —
með liðsforingjum úr franska flot-
anum, í elífar skemmtanir, dans-
leiki, veizlur og beimsóknir. Á
kvöldin er drukkið te og spilað og
sungið, því að það eru 15 slag-
hörpur í Reykjavík, eða réttaea
sextán, síðan nýi landfógetinn kom,
því að hann var með eina í far-
angri sínum. Enginn þessara borg-
ara þekkir ísland firemur en mað-
ur frá Asnióres, og þið samnið til,
að þegar ég kem úr ferðalaginu,
spyrja þeir mig fulir fomtni,
hvers ég hafi orðið vísari.
Daginn eftir að óg ko>m tl
Reykjavíkur ríkti þar sorg. Ég
kom métulega tl að vera við m-
för konu sýslumanns nokkurs, er
var í mikiu áliti þar um slóðir.
Þennan dag eru engar heimoóknir.
Alir vínir hinnar látnu höföu
TlMIN N - SUNNUDAGSBLAÐ
499