Tíminn Sunnudagsblað - 21.06.1970, Blaðsíða 10

KRISTBJÖRG ÁSGEIRSDÓTTIR:
SJÓMANNSKONA
í SIGUNGU
Þiað vair í júlímánuði á því herr-
ams ári 1964, að lagt var upp frá
Vestmaunaeyjum í ferð' þá, er ég
m«un í pistli þessum firá greina í
stórum diráttum. Farkosturinn var
eitt af kaupskipum Jökla, nánar
tiltekið LangjökuU. En svo ég geri
grein fyirir veru minni um borð,
skai þess getið, að ég er ein af
þeim aumkunarverðu kvenpersón-
um, seom bundið hafa trúss við
sjómenn. Sem sagt: Bóndi minn
var vélstjóri á skipinu.
Förinni var heitið vestur yíir
Atlantsála til Cambridge í Mary-
land í Bandarík' :num með frystan
fisk. S-egir fátt af ferðum fyrstu
fimm sólahringana, er við vorum á
siglingu, þar eð ég lá í fleti mínu
og lyfti vart höfði frá kodda, ut-
an það bráðnauðsynlegasta, sökum
sjóveiki. Á sjötta degi herti ég mig
loks upp, kom í hádegismat og
dreif mig síðan út í góða veðrið.
Og þar með rauk sjóveikin úr mér
og gerði ekki vart við sig eftir það.
Tvær konur aðrar voru á skipinu
á vegum skipverja og nokkrir far-
þegar að auki. Minnisstæðast er
mér par nokkurt frá Kanada á
heimleið úr reisu til íriands, en
frúin var írsk, en hann vestur-
heimskur íslendingur. Ham var
IítiU og þrekinn með eilífðarbros
á vör, en hún lágvaxin og Ijós-
hærð. Drukku þau stinnt meirt
hluta leiðarinnar, en er ganga fór
á birgðirnar, tóku þau það til
bragðs að fela hvort fyrir öðru þaö,
sem eftir var, og urðu hinir ókk-
legustu staðir fyrir valinu. Mátti
ósjaldan sjá þau sitt í hvoru lagi,
hálf ofan í kössum þeim, er gúm-
björgunarbátar skipsins eru
geymdir í. Skömmu áður en við
tókum land vestra, tapaði hinn
vesturheimski ferðalangur skón-
um sínum og leitaði þeirra lengi
án þess að finna, og komst hann
um síðir að þeirri niðurstöðu, að
konan hans myndi hafa heint þeim
útbyrðis og lofaði guð hástöfum
fyrir að hafa þó ekki verið í þeim
við það tækifæri, þar eð hann taldi
víst, að hann myndi þá sjálfur hafa
farið sömu leið.
Að morgni hins ellefta dags far-
arinnar tókum við land í Cam-
bridge. Á hafnarbakkanum voru
tollverðir, menn f-rá útlendingaeft-
irlitinu og tveir lö-gregluþjónar.
Vegabréfin voru vandlega rannsök
uð í bak og fyrir, og menn fengu
landgönguleyfi eimn af öðrum. En
þegar röðin kom að okknr konun-
um, kom babb í bátinn. Viö vorum
sfcráðar þernur á skipið, og vir
það gert í þeim tilgangi að við
Langjökuli viS bryggje ( Reykjavfk.
4W
slyppum með skemmri tima í vega-
bréfaskoðun og þess háttar. En
eitt hafði okkar ágæta kapteini
sézt yfir, er hann lét skrá okkur,
og það var að, Ameríkuáritanirn-
ar í vegabréfunum okkar voru stíl-
aðar á ferðafólk en ekki farmenn,
og það vair nú einmitt það, sem
geirði okkur tortryggilegar í aug-
um hinna bandarísku lagavarða.
Var nú skotið á ráðsteínu, um
hvað til bragðs skyldi taka, og eft-
ir nokkrar vangaveltur varð að
ráði að afskrá okkur hið skjótasta.
Var það tekið gott og gilt, og virt-
ist þá í fljótu bragði allt í lagi og
ekkert því til fyrirstöðu að ganga
á land. En það kom þó fljótlega
í Ijós, að svo einfalt var málið ekki,
því að andartaki síðar voru látin
þau boð út ganga. að menn ættu
að skila bólusetningarvottorðum.
Kom þá á daginn að aðeins tveir
menn af allri áhófninni gátu stát-
af slíku plaggi. Urðum við að bíða
IlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ