Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1971, Blaðsíða 2

frk Ef treysta má fræðum okk
ar fornum, áttu sanntrúaðir for
feður okkar sér þá dýrasta ósk
og von fyrir þúsund árum, að
þeir kæmust á ævinlega vist
með Óðni í Valhöll. Sá var tal
inn háttur vistmanna hans, að
þeir sátu að sumbli kvöld hvert,
en gengu að morgni út að berj
ast. Sakaði ekki, hver þar féll,
því að allir risu úr valnum jafn
heilir, undir það að horna-
skvaldrið hófst á ný. Þar missti
enginn neins í. Þess konar sælu
fengu þó þeir einir notið, er
vopnbitnir höfðu orðið í þeim
heimi, þar sem dauðinn er ó-
afturkallanlegur. Með gildum
rökum gátu menn samt treyst
því, að allmikið mannval yrði
á bekkjum í Valhöll, því að
talsverð brögð voru að víga
ferlum og mannhefndir tíðar
(þótt það virðist í fljótu bragði
skjóta skökku við, að menn
skyldu endilega vilja kála þeim,
er gert höfðu á hluta þeirra, úr
því það jafngilti aðgöngumiða
að sæluvistinni).
•ifk Nú á enginn sverð fram
ar, og þaðan af síður atgeir eða
krókaspjót. Við erum orðnir
fágað fólk, niðjar víkinganna,
og brúkum bara kjaft í senn
um okkar, oftast með þeirri for
sjá, að það komi okkur ekki í
koll. Þetta stafar þó ekki af
því, að okkur hrjósi hugur við
að leggja líf og limi í hættu.
Hugprýði kynstofnsins er enn
söm við sig. Ný öld hefur bara
gefið okkur nýja guði og nýja
dýrð. Við herjum hvorki á
Vinda né Skota né liggjum í
mannskæðum ættarerjum. Aft
ur á móti ökum við bílum af
því geigleysi, að talsvert mann
fall fylgir, auk á að gizka tvö
hundruð milljóna króna tilkostn
aðar í sködduðum eða ónýtum
ökutækjum á ári hverju. Hvert
bæjarfélag landsins, er ein-
hverja sjálfsvirðingu hefur,
lumar á dálitlu sýnishomi því
líkra gripa — ef ekki á almanna
færi, þá að minnsta kosti á ein-
hverjum afviknum stað.
☆☆ Til uppörvunar þessari
hugprýði, sem iðkuð er á göt
um og þjóðvegum landsins, sýn
ir sjónvarpið okkar alltaf annað
veifið, hvernig þvílíkur garp-
skapur er stundaður í útlandinu,
þar sem allt er til fyrirmyndar.
Viðlíka títt og nýtt tungl kvikn
ar er brugðið upp lærdómsrík
um myndum: Bílar geysast
áfram á tvö eða þrjú hundruð
kílómetra hraða á klukkustund,
fara í loftköstum fram af mis
hæðum og leggjast nálega á
hliðina í beygjum. Þetta er
afskaplega tilkomumikið, í senn
snilli og hetjudáð og raunar
eins konar guðsþjónusta, sem
sízt af öllu má spotta eða fara
um gálausum orðum. Því þaraa
birtist nútímaafbrigði hinnar
gömlu og góðu trúar, sem ge-'ði
skeggjaða víkingana svo ó-
trauða með sverðið. Þessir pilt-
ar, sem við sjáum á sjónvarps
feldinum, sitjandi svona líka
kampakátir við stýri, hljóta að
vera haldnir logandi löngun til
þess að hreppa eilífa gistingu
hjá einhverjum himna-Fordi í
hundrað strokka dýrðarríki,
og forsenda þeirrar dásemdar
er líklega að drepa sig á hjóla
tík. Svoleiðis trú þarf auðvitað
á trúboði að halda eins og önn
ur mikils háttar trúarbrögð:
Veltið bílum og gerið allar þjóð
ir að mínum lærisveinum.
Öðrum guði mun nú ekki
dyggilegar þjónað hér en þeim
hinum mikla Ford fyrir hand-
an, sem heimtar sem hemjulaus
astan akstur. Þá mætu íþrótt
iðka menn hér alla daga af
sannri trú og dyggð, og mesta
kappi og staðfestu. Núna um
páskana enduðu til dæmis tveir
fræknir kappar langa þeysi
ferð í loðnubing suður með
sjó, og höfðu áður ekið á hundr
að og fjörutíu kílómetra hraða
gegnum þéttbýlið milli Reykja
víkur og Keflavíkur, stundum
vitandi vits og fyrir hreysti sak
ir og hugrekkis á öfugum veg
arkanti, svo að aðrir vegfarend
ur mættu skynja, að þar voru
ekki neinir aukvisar að bregða
sér bæjarleið. Það tilheyrir að
sjálfsögðu einnig þessum mann
flokki að aka á hvað sem fyrir
er: Djöflast yfir hvern skógar
runna, sem í námunda er, ef
vikið er út af vegi í sveit, rista
sundur brekkur og grundir og
tæta allt niður í svörð, er und
an getur látið. Umfram allt verð
ur að sigra hvern hól og hverja
strýtu á þann hátt, að þess sjá
ist glögg og ótvíræð merki.
Kögunarhóll og Meyjarsæti eru
búin að fá á baukinn hjá þess
um framtakssömu snarförum,
sem setja metnað sinn í að eira
engu. Má merkilegt heita, að
enginn skuli hafa freistað þess
að aka upp á Lögberg og dregst
varla öllu lengur, að einhverjir
loðnubingshetjur leggi þar til
atlögu.
J. H.
4 ir
T t M I N N
SUNNUDAG8BLAÐ
/