Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Qupperneq 12

VS ber að dyrum
a^cu
cr þdb
cf‘>t
i iyuaci -
smiður frá ísafirði, og tel ég það
eitt af okkar miklu höppum, að
hann skyldi veljast til þess
að halda þessu verki áfram. Það
var ekki nóg með, að hann væri
bæði afkastamikill og vandvirkur
smiður, heldur var hann líka ein-
hver ágætasti maður, sem nokkru
sinni var á okkar heimili. Hann
var einstaklega glaðvær maður, fé-
lagslyndur og söngmaður góð-
ur. Það var tæpt ár, sem hann var
hjá okkur, og það var sannarlega
ánægjulegur tími.
Þetta vor, 1913, vildi til hjá
okkur óhapp svo alvarlegt, að litlu
munaði, að af því hlytist dauðsfall,
og er raunar óskiljanlegt, að svo
skyldi ekki verða. Þegar móðir
mín var að koma heim frá Árnes-
kirkju, eftir að hafa verið við ferm-
— Hvers vegna fór hún ekki
með ykkur sjóveg heim?
— Það hafði versnað veður
á meðan við vorum í Árnesi, og
þess vegna vildi hún síður fara
sjóleiðina.
Við ruddum í bátinn hólrni, pok-
um og seglum og fimm eða sex
menn voru tiltækir að fara á slys-
staðinn. En þar var afarslæm að-
staða. Móðir mín lá að vísu niðri
í fjöru, en það þýddi ekki, að við
kæmumst á bátnum alla leið til
hennar. Á milli voru tuttugu til
þrjátíu metra langar flúðir (sem á
Ströndum heita fúrur), og nú
flæddi sjór yfir þær, og þurfti á
öllum mannskapnum að halda til
þess að verja bátinn broti. En nú
gerðist það, sem ég hef ekki skilið
enn í dag — nema ef þarna hefur
,Jg hét því þá, ai ég skyldi aldrei
framar leggja hönd ai slíku morii"
Við skildum síðast við Eirík Guð-
mundsson fimmtán ára gamlan.
Þá var faðir hans nýlátinn, en
hafði fyrir dauða sinn lagt svo fyr-
ir, að byggja skyldi steinhús á
Dröngum. Og hafði ekki Iátið sig
muna um að fylgja því eftir. —
Eftir dauða sinn.
Eiríkur frá Dröngum heldur nú
frásögn sinni áfram.
Árið 1912 var nýja húsið steypt
í! i þeim stað, sem faðir minn hafði
sagt fyrir um. Vorið 1913 var svo
húsbyggingunni haldið áfram, því
ekki varð henni lokið í einum
ófanga, eins og auðskilið er. Þá
kom til okkar Ingólfur Ketilsson,
SÍÐARI HLUTI
ingu Hallgrims fósturbSðður míns*
vildi það óhapp til, að gjörð slitn-
aði frá söðíi hennar á þeim stað
leiðarinnar, sem einna hættulegast-
ur var. Þetta gerðist þar, sem heit
ir Stóra-Kleif. Hafði verið hlaðinn
þar hár kantur, víst um tvær
mannhæðir, en neðan við var grýtt
fjara. Hún steyptist nú aftur yfir
sig og niður í fjörugrjótið.
■ — Hún hefur auðvitað slasazt
mikið við svo hátt fall?
— Já, hún slasaðist mikið. Hún
skarst miMð á höfði og sprunga
kom í höfuðkúpuna og auk þess
brotnuðu í henni nokkur rif. Það
var sendur hraðboði til okkar,
karlmannanna, þar sem við vorum
að búast til heimferðar á bátnum,
en annar fór eftir lækni til Hólma-
víkur.
það gerzt, sem menn kalla krafta-
verk. Ég stökk í sjóinn og hljóp
þangað sem móðir mín lá og tók
hana í fangið, blóðuga og meðvit-
undarlausa, og bar hana út í bát-
inn. Öldurnar skullu á mér og
náðu mér í mitt læri, og flúrurn-
ar voru flughálar. Aldrei skrikaði
mér þó fótur (enda hefði þá verið
voðinn vís), og ekki fann ég til
þess, að mamma væri þung. Þó
var hún í hærra lagi á vöxt, mjög
þrekin og auk þess farin að fitna,
þegar þetta var, enda var hún full
níutíu kíló, i tæp tvö hundruð
pund.
Ég var átján ára þegar þetta
gerðist. Það kom oft fyrir seinna,
að ég bar mömmu yfir ár eða út
í bát, og alltaf fannst mér hún
þung — nema í þetta eina sinn.
Það var líka næsta algengt, að ég
492
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ