Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Side 16

VerplS á Dröngum — hér var svo sannarlega setlnn bekkurinn á vorln.
fyrir. En hvað um það. Hann var
góður félagi, kátur og vingjarnleg-
ur, svo við vorum eftir allt saman
harðánægðir með félagsskapinn.
Við höfðum séð mjög mikið af
tófuslóðum og biðum kvöldsins
með eftirvæntingu. Þó olli það
nokkrum áhyggjum, að víndstaðan
var mjög óhagstæð og útlit fyrir
versnandi veður, þótt ennþá birti
upp á milli éljanna. Við bjuggum
um okkur í litlu herbergi, sem var
líklega um það bil tveir metrar á
hvorn veg. Þiljað var það allt um
kring, en illa einangrað. svo alls
staðar var dragsúgur. Við böfðum
náð í spónarusl og dreift því á
freðið gólfið. Á því ætluðum við
að liggja, ef til þess kæmi, að við
gætum lagt okkur eitthvað. Fyrir
herbergiskytrunni var lítil, ólæst
hurð, og opnaðist hún inn. Við
fundum okkur kassa til þess að
Sitja á, og sat ég við hurðina 'og
hélt henni að stöfum með herðun-
um.
í Ijósaskiptunum skall á ofsarok
af austrl með svo mikilli fann-
komu, að ekki sá út úr augum. Við
reyndum allt hvað við gátum að
hlúa að dyrum, en víða leyndust
smugur, sem vindurinn og snjór-
inn áttu auðvelt með að finna, þótt
okkur hefði sýnzt allt heilt og þétt.
Kerti höfðum við og olíulampa
líka, en það Iogaði illa vegna drag-
súgs. Þá tókum við upp spil og
ætluðum að stytta okkur stundir
við þau, en brátt varð okkur svo
kalt á höndunum, að við urðum að
hætta. Settum við þá upp vettlinga
okkar og tókum tal saman. Veðrið
•var alltaf að versna. Það hrikti og
marraði í bænum.
Allt í einu heyrðum við ekki
betur, en sroellt væri saman skíð-
um frammi í bæjardyrunum. Við
höfðum sett rammlega loku fyrir
bæjarhurðina að innanverðu, svo
þarna gat enginn maður verið
kominn, án þess honum væri
hleypt inn, og enda engra manna
von á þessum slóðum, sízt um
þetta leyti árs. í sama bili heyrð-
um við þungt fótatak inn eftir
göngunum og að kompunni okkar
eða stiganum, sem lá upp á loft-
ið, rétt framan við herbergisdyrn-
ar. Þegar ég fann þannig gengið
aftan að mér, varð mér það ósjálf-
rátt fyrir að þrýsta herðunum að
hurðinni, um leið og ég sagði upp-
hátt við félaga mína: „Hvað er
þetta?“ Við heyrðum allir, að geng
ið var upp stigann og brakaði í
höftunum við hvert spor. í sama
bili hófst samtal uppi á loftinu, og
var engu líkara en baðstofan uppi
yfir okkur væri allt í einu orðin
full af fólki. Voru þar bæði karla-
og kvennaraddir, svo og barna.
Enginn okkar gat greint orðaskil
og undruðumst við það mjög, þar
sem fólkið virtist svo hávært. Oft
var komið niður stigann og gengið
fram í bæinn og oft var líka geng-
ið að hurðinni okkar og staðnæmzt
þar eins og verið væri að hlusta
eftir okkur. En svo alltaf gengið
upp á loftið aft.ur. Samtalið uppi
hélzt óslitið og virtust okkur radd-
ir fólksins fremur glaðlegar.
Ég hef aldrei á ævi minni hlust-
að á samræður af annarri eins
forvitni. né haft sterkari löngun til
þess að vita og heyra, um hvað
væri verið að tala, og hið sama
mátti víst segja um félaga mína.
En það kom fyrir ekki, hversu
mjög sem við reyndum að hlusta.
Og öllum fannst okkur, sem þetta
mvndi allt þagna, ef við létum til
okkar hevra. Þetta stóð vfir í hálf-
an þriðia klukkutíma Þá var það
vinur okkar, sá er ætlað hafði að
skjóta í mark fyrr um kvöldið,
r ■ ■■■■■ —
Þeir, sem hugsa sér
ið halda Sunnudags
Mnðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta
hvort eitthvað vantar
; hiá þeim og ráða bói
á því.
496
T 1 M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ