Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Page 20

honum. Hún gæiii að, hvort hann
væri ekki á leið að framkvæma
svo gott og göfugt verk, að nafn
híns æðsta heigaðut meðal fjöld-
ans. Á nóttuir. sá hún stundum
brenna ljós á skarj bak við lukta
hlera. Þangað flaug hún og gætti
að, hvort væri ekki unnið þar góð-
verk í kyrrþey. En, því miður. At-
hafnir flestra voru í sjálfu sér
hvorki góðar né illar, en enginn
tók sér það fyrir hendur, sem gæti
talizt göfugt og • guði þóknanlegt-
Mánuðir liðu, og sálin kom aldrei
auga á neitt. sem henni þótti svo
fágætt, fagurt og gott, að mætti
færa það hinum frómhjörtuðu að
gjöf. Nótt eina tautaði sálin með
sjálfri sér: „Veröldin er snauðari
en nokkru sinni fyrr. Fólkið er
sljótt. og hugsanir þess eru einsk-
is virði. Athafnir þess eru einskis
Virði. Hvar finn ég það, sem er
einhvers virði? Ég er dæmd til að
fiögra án afláts og ná aldrei í
áfangastað." En þá sá hún loga
týru í myrkrinu, og glætan kom úr
glugga á stóru husi.
Ræningjar höfðu ráðizt inn á
ríkmenni, er bjó i húsi þessu. Einn
ræningjanna hélt á kvndli og lýsti
hinum. og annar stóð andspænis
auðmanninum. mundaði oddhvöss-
um rýtíngi og þrumaði í sífellu:
„Dirfist þú að hreyfa þig. eru dag-
ar þínir taldir. Ég rek þig sam-
stundis I gegn.“ Og rænincíarnir
brutu upp skápa og dragkistur og
hirtu allt dýrmæti. Hinn ríki var
Júði. og hann horfði stillilega á
hnífsblaðið. Augu hans voru enn
Þá skær. 02 í hvítu skegginu l>ærð-
ist ekkj hár. Hann skipti engu,
þótt hirzlurnar tæmdust. ..Drott-
inn tekur giafir sínar aftur.“ t
fæðingu er maðurinn snauður, og
sýnu fátækari sofnar hann í dauð-
anunv Þetta voru hugrenningar
Júðans, þegar hann horfði á ræn-
ingiana opna síðustu dragkistuna
og hrifsa úr henni þungar gull-
pvngjur og gilda silfursióði. Hann
mælti ekki orð frá vörum.
Nú rótuðu ræningjarnir í síðasta
geymsluliólfinu. og fundu þeir
loksins litla skjóðu. Þá gleymdi
Júðinn hótunum þess. er mundaði
rýtingnum. og gömul augu hans
skutu gneistum. Hann réttj út
hægrl hönd sína og ætlaði
að hrópa: „Látið þetta kyrrt
liggja/* En hrópið dó út á vörum
hans, hnífsskaftið nam við tærða
brjósthúð öldimgsins. og blóð-
ið spýttist und'Wi kutanum yfir
litlu skjóðuna. Hann hné á gólfið,
en ræningjarnir réðust að skjóð-
unni allir í senn. Hún geymdi þá
dýrasta djásn Júans.
Þeir urðu fyrir sárum vonbrigð-
um. Blóði gamlingjans var spillt að
erindlausu. í skjóðunni var hvorki
silfur né gull, enginn skartgripur
né heldur nokkuð annað, sem talið
er dýrindl í mannheimi. í skjóð-
unni var einungis handfylli
af mold, mold frá landinu helga,
sem lögð skyldi í gröf auðmanns-
ins. Þessi lúka af mold var hið
eina, er Júðinn vildi forða undan
ránsmönnum, Hann fórnaði lífi
sínu fyrir eina handfylli moldar
frá landinu helga.
Og sálin tók blóði drifna skjóð-
una og knúði dyra á paradís. Hinir
frómhjörtuðu þáðu skjóðuna að
gjöf. Það var fyrsta gjöfin.
ÖNNUR GJÖFIN.
„Sálartetur,“ kallaði varðengill-
inn. um leið og hann lokaði liliðum
himnaríkis eftir sálinni, „mundu
vel, að enn áttu að færa hinum
frómhjörtuðu tvær gjafir." Guð
mun hjálpa mér.“ svaraði sálin. og
ókvíðin flögraði hún niður aftur.
En brátt glataði hún nær allri
von um að finna aðra gjöf. Það
leið óratími. Hún sá ekkert. sem
var fágætt, fagurt og gott. og sál-
in var döpur í bragði. „Mannlíf-
inu má líkja við fljót. sem á upp-
tök sín í drottni. Því lengra, sem
það líður. þeim mun gruggugra
verður það. Hvar get ég nú fundið
gjafir að færa hinum frómhjört-
uðu?“ Og sálin hugsaði sem svo,
að vogarskálarnar mundu vafalít-
ið vega salt. þótt. drottinn legðj á
þær allt hið góða og allt hið illa.
er siá má í mannheimi.
En skyndilega var sálin hrifin úr
þessum hugleiðingum. Loftið
skaif af lúðraþyt. og sálin leit til
jarðar, — það var fyrir langa
löngu — og hún kom auga á smá-
bæ. ef til vill þýzkan smábæ. Og
hún sá ráðhúsið og ráðhústorgið,
og á torginu var múgur og marg-
menni. Andlit gægðust fram úr
hverium glugga. sumir höfðu
hreiðrað um sig á húsþökunum, og
allir fylgdust með því. sem henti
á torginu
Hjá ráðhúströppunum stóð
grændúkað borð, og við borðið sátu
bæiarráðsmennirnir, skartklæddir
með skinnhúfur, prýddar fjöðrum
og dýrum steinum. Fyrir miðju
borðinu sat bæjarstjórinn. Á hlið
borðinu stóð Gyðingastúlka, Qg
eigi allfjarri héldu tiu karlmeiiú
ólmum fola, sem fnæsti og froðu-
felldi. Bæjarstjórinn reis nú á fæfc-
ur og kvað upp dóm yfir stúlkunni.
Hann beindi orðum sínum til fólks-
ins á torginu.
„Þessi Gyðingur, þessi kven-
maður hefur drýgt svívirðilegan
glæp. sem drottinn mun vart geta
fyrirgefið, þótt gæddur sé hann
mikilli miskunnsemi. Síðasta helgi-
dag laumaðist þessi stúlka út úr
gyðingahverfinu og ráfaði um bæj-
arstrætin. Hún horfði i kringum
sig blygðunarlaus og saurgaði
helgigöngu vora. Hún saurgaði
helgimyndirnar, sem vér bárum
með söng og hljóðfæraslættj um
bæjarstrætin. Hún hlýddi á söng
vorra saklausu barna, hún, þessl
Gyðingur. Og hver veit. og liver
veit — nema djöfullinn sjálfur
hafi brugðið sér í líki Gyðinga-
stúlku, og hver veit nema
djöfullinn sjálfur standi Itér
mitt á meðal vor og lát-
ist vera dóttir hins viðurstyggilega
rabbína. Ilvers vegna brá djöfull-
inn sér í líki fallegrar stúlku? Því
hún er fögur, þessi stúlka, hún er
svo fögur, að fegurð hennar á sér
aðeins einn föður, djöfulinn sjálf-
an. Hvers vegna. spyrjum vér.
Djöfullinn vildi án efa svipta sál-
ir vorar þeim guðdómsanda, sem
hrífur oss á helgigöngu, og djöfl-
inurn tókst það, því er verr og
miður. Riddari nokkur af göfugum
ættum lirópaði á göngunni: „Sjáið
hana, stúlkuna þarna, hvað hún er
fögur!“ Og hermennirnir, sem
skálmuðu fyrir göngunni. gátu
ekki látið stúlkuna lengur afskipta-
lausa. Þeir lögðu hendur á djöful
inn. og þeir megnuðu að yflrbuga
djöfulinn, af þvi að þeir voru synd-
lausir úr helgigöngunni og djöfull-
inn sat ekki veitt þeim vifinám. Og
nú dæmi ég djöfulinn, sem stend-
ur hér á torginu f líki ungrar
Gyðingastúlku. Dómurinn hljóðar
svo: Á hárinu skal hún bundin við
tagl þessa fola, sem ólmast hér á
torginu, og síðan dregin líkt og
mannsbani eftir strætunum. þar
sem hún fór í bág við lögin. og
blóðið mun skola hellurnar, þar
sem þær saurguðust á göngu henn-
ar.“
Lýðurinn laust upp fagnaðarópi,
en bæjarráðsmennirnir þögguðu
niður hrópin og spurðu síðan
stúlkuna, hvort húp ætti sér ein-
hverja ósk. Hún svaraði stillilega:
5Ö0
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ