Tíminn Sunnudagsblað - 06.06.1971, Qupperneq 22

flögi'aði yfir torginu. Bæjarstjór-
inn bauð nú að sleppa folanum
og karlarnir tíu stukku til hliðar.
Folinn þeystist af stað og lýður-
inn veinaði og ýlfraði og lirópaði,
sló stafprikunum í götuna og veif-
aði dulunum og folinn hljóp í
tryllingu um stræti og torg.
En sálin hafði tekið einn blóð-
dropa er féll á torgið þegar stúlk-
an rak prjónana í hold sér. Og sál-
in flaug með dropann til himna
og varðengiUinn tók við gjöfinni.
Þetta var önnur gjöfin.
ÞRIÐJA GJÖFIN.
Og enn flögraði sálin niður að
leita gjafar að færa hinum fróm-
hjörtuðu. Enn liðu mörg ár og
enn varð sálin döpur í bragði.
Mannlífið virtist henni fábrotnara
en nokkru sinni fyrr og fólkið lítil-
mótlegra. Og sálin hugsaði sem
svo. að verjandi og ákærandi yrðu
lengi að tæma skjóðurnar ef drott-
inn stefndi sálum mannheima til
dómþings öllum í senn og léti
vega góðverk þeirra og illvirki. t
mannheimi er allt svo lítið og
hversdagslegt. Ef til viU eru gerðir
allra manna fánýti eitt, skálarnar
vega aftur salt og drottinn verð-
ur enn að senda sálir á vergang
millum himins og jarðar."
Þá heyrði sálin þungan dyn og
hún hlustaði betur. Það var
bumbusláttur.
Sálin horfði niður í fangelsis-
garð. Sólgeislar blikuðu á gljá-
fægðum byssuhlaupum er lágu
unn að múmum. en hermenn í
garðmum báru hins vegar prik
og þunna reyrstafi. Þeir höfðu
skinað sér í tvær gagnstæðar raðir
og milli raðanna átti hinn sakborni
að «an«a og þola barsmið.
Og hver var hinn sakborni?
Gamall og tærður Júði í sundur-
tættri skyrtu og hann var með
húfu á höfðinu að gyðinglegum
sið. Nú var gamlingjanum hrund-
ið inn milii raðanna hér biðu
bans stafgöngin. Hvað hafði hann
þá til sakar unnið? Hver veit það?
Hver veit það? Langt er slðan þetta
var. Ef til vill tók hann út refsingu
fyrir þjófnað. Ef til vill var hann
ránsmaður. Máski morðingi. Var
hann ef til vill borinn lognum sök-
um? Hver veit? Það er svo óra-
Iangt síðan.
Hermennirnir brostu og hugsuðu
sem svo: Hvers vegna eiga svo
margir að lumbra á þessu skari?
Hana kemst ekki hálfa.leið.“ Og
Júðinn var hrakinn lengra inn
milli raðanna og hermennirnir
reiddu stafina til höggs. Hann
gekk og gekk og hann hnaut ekki
og hann hrasaði ekki og stafirnir
smullu á knýttum herðum Júðans,
en áfram gekk hann ekki að síð-
ur. Hermennirnir voru hálft í
hvoru gramir og undruðust þrek
gamlingjans. Reyrstafirnir hvæstu
í loftinu og skullu á hinum dæmda
líkt og eitraðir snákar og blóðið
sytiaði gegnum skyrtuna, rann nið
ur fótleggina, og það sytlaði án
afláts.
Áf hendingu sló hermaður nokk-
ur of hátt og stafurinn svipti húfu
Júðans til jarðar. Óvitandi gekk
hann örfá skref en nam þá skyndi-
lega staðar. Hann saknaði húfunn-
ar og hann sneri við. Gamlj Júð-
inn hafði ætíð borið höfuðfat að
gyðinglegum sið og síðasta spöl-
inn vildi hann ógjarnan ganga með
bert höfuð. Og hann skjögr-
aði þangað sem húfan lá í gras-
inu laut niður og tók upp húf-
una án þess að skeyta um stafina
Pétur Nikulásson —
Framhald af 491. síSu,
gjörning ásamt fjölda stórmenna
annarra.
Þá segir Espólín í Árbókum sín-
um við árið 1401: Pétur biskup
var þá útkominn og var það á
prestastefnu hans á Miklabæ, in
festo Johannis Banlacensis Epis-
copi“, þá er kallað var fjórða rík-
isár Eiríks af Pommem, er Mar-
grét drottning hafði tekið til ríkis
með sér yfir öll Norðurlönd, að
hann birti Þorsteini Eyjólfssyni
lögmanni bréf Magnúsar konungs
smekks með hangandi innsigli. Var
það verndarbréf Hólakirkju. Mun
hér ekki verða rakin nánar frá-
sögn úr Árbókunum, en Espólín
hefur efalaust haft trausta heim-
ild hér um og ber hans ummælum
saman við skrif þeirra Hítardals-
feðga.
■ ■-■■■■— »1
Lausn
20. krossgátu
er dundu á blóðugri skyrtunni.
Hann setti upp húfuna sneri aft-
ur við og hjökti áfram lengra
inn milli raðanna og blóðið sytl-
aði án afláts. Og með húfuna á
höfðinu að gyðinglegum sið hélt
hann áfram að ganga og ganga
unz hann féll örendur til jarðar.
Og er hann lá í grasinu liðið lík,
flaug sálin niður í fangelsisgarð-
inn og tók blóði drifna húfuna sem
hafði kostað Júðann tvöfalt fleiri
högg en talin voru nægja. Sálin
flaug með húfuna til himna og hin-
ir frómhjörtuðu þágu hana að
gjöf. Þetta var þriðja gjöfin. Og
loksins var hliðum himins lokið
upp fyrir sálinni, er hafði flögrað
millum himins og jarðar í hundruð
ára.
Rætt við Eirík
frá Dröngum —
Framhald af 497. si8u.
um það tjáir ekki að sakast, eftir
að það er orðið. Við getum ekki
snúið hjóli tímans við, hversu feg-
in sem við viljum. Hið eina, sem
við getum gert, er að reynast góð-
ir þegnar, hver á sínum stað, og
laga okkur eftir aðstæðum og að-
stæðumar eftir okkur og okkar
þörfum, að svo miklu leyti sem
hægt er.
Það kann að sýnast harðbalalegt
á Ströndum, sums staðar að
minnsta kosti, en umhverfið þrosk-
aði mig og stælti, og mér leið vel
þar. Ég hef verið hamingjumaður,
og ég get aldrei nógsamlega lofað
það, að ég skyldi fá að kynnast
þessu undri: Að vera til.
-VS.
j *k
K OS/ A Ti i
fí ri B BK J fí
K I 2> '0 F R‘0*
L S fí M hm/ 7 i
I L TflU r &
fl 'fl M N M i L
H A N I W M 'fíS R '/15 r
fl C I 3 L'fí 'fí s T fí
I K I L L fl Ri
bifl fí/A
$5'/? R U N A M G S K fl
7? fl T N fl M S fíi'fl fl fí
E y R l N A M fl r fl K fl
y l N'fl n fl t a flN i
N U£Þ I fl U A K fl '0
I 5? ? N fl aC, UK T flfl
R '0 S U L fl*, 'fl R
4 'fl >£F3 'flZ> KAN'q
Aflfl E 1 N S F£1T i *
J>~tFOKdfl-+S'£R R'O
502
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ