Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1973, Blaðsíða 22

Byggði fiós • • •
Flutt af bls. 39
an mann og hjúkraði honum heima hjá
mér, þangað til hann dó.
— Þú hefur öldungis ekki verið iðju-
laus um dagana?
— Nei, ég hef fengizt við ýmislegt,
það er alveg rétt. Ég hef nokkuð lengi
lagt stund á sauma, en auk þess hef ég
hjúkrað, stundað verzlun og búskap.
En það er nú að visu ekki neitt undar-,
legt, þótt sitt af hverju drifi á dagana á
nærri áttatiu árum.
— En hvað af öllu þessu heldur þú að
þér hafi þótt skemmtilegast, þegar þú
litur nú til baka?
— Ja, þessu er nú vandsvarað. Ég.
held að ég geti ekki gert það á annan
hátt betur en með þvi að lofa þér að
heyra visukorn, sem einu sinni hrökk
fram úr mér, og er svona:
Gleðistundir ótal átt’ég
eins og bezt má sjá af þvi,
að ég vildi, ef ég gæti,
þær aftur mega lifa á ný.
Ferðin norður . . .
Flutt af bls. 42
augnayndis og stúderingar. Og krakk-
arnir sem ekki höfðu komizt i sveit
hlupu organdi og skælandi um allar
trissur, þvert yfir götur og torg, lög-
regluþjónum til skapraunar og öku-
mönnum til ævarandi hrellingar.
Þetta var skemmtilegt lif, miklu
merkilegra en einhver dauð hús og
rykfallin söfn sem aðeins þrifast á
menningarhræsni og yfirborðstildri i
hugsun. Og þetta var einmitt útsýnið
úr herbergisgiugganum minum.
Siðdegis fór ég i leiðangur um bæinn
þveran og endilangan. Ég kunni vel
við húsin og bæjarstæðið er fallegt i
svona veðri. Sérstaklega átti trjá-
gróðurinn sem viða setur svip á göt-
urnar vel við mitt skóglausa hjarta.
Ég kom við i Landsbankasalnum. Þar
hitti ég Hjálmar og hann reykti eins og
ryðgaður gufudallur. Hann var tauga-
óstyrkur. Hann kynnti mig fyrir Ölafi
Tryggvasyni sem þarna var staddur.
Við tókum siðan langt tal saman. Við
lögðumst feiknalega djúpt i ihugunum
okkar um eðli og rök lifsins. Það þýðir
ekkert að skýra frá þeim hér. Ég kunni
vel við Ólaf. Hann var blátt áfram og
eðlilegur, viðfeldinn og skemmtilegur,
en eilitið dularfullur. Hjálmar bauð
mér i kvöldmat. Þar át ég bjúgu.með
beztu lyst. Maturinn á hótelinu var
óætur og ég keypti mér hamborgara
tvisvar á dag á Bautanum. Ég hafði
ekki hugmyndaflug til að biðja um
annað. Hjálmar sagði mér að Sigurður
Hjartarson skólastjóri væri hér stadd-
ur og heföi farið eldsnemma um morg-
uninn til fjalla i leit að steingerving-
um. Það þótti mér mikill áhugi. Siðar
hittum við Sigurð og þá lá vel á honum.
Þá var ég alveg að þvi kominn að
lauma þvi út úr mér að nú væri allur
andlegi aðallinn á Skaganum saman-
kominn á Akureyri. En ég vissi ekki
hvernig þessu yrði tekið svo ég sat á
strák minum.
Næsta dag var alský jað loft, en mjög
milt og stillt veður. Ég fór snemma á
fætur og gekk nú Hafnarstræti á enda.
Það er skemmtileg gata með mörgum
gömlum húsum. I einum húsgluggan-
um sat heljarstór fressköttur og horfði
á mig með fyrirlitningu. Hann var ná-
kvæmlega eins og Karl Marx i framan.
Ég tók mynd af spekingnum sem ég
stækkaði siðan og hengdi upp i her-
bergi minu þvi ég er mikill marxisti.
Við Nonnahús sá ég snarbrattan og
erfiðan stig sem lá upp brekkuna. Er
þetta vegur dyggðarinnar? hugsaði
ég. Þvi ekki að ganga hinn grýtta og
þrönga stig? Og ég fetaði mig upp veg-
inn til lifsins, en áður en ég vissi af var
ég kominn i kirkjugarð. Allt i einu var
ég umkringdur hvitum krossum og
blásvöirtum legsteinum. Hér hvila þá
framliðnir Akureyringar. Ég fór að
lesa á nokkra legsteinana. Það var
skrýtið hve margir er sváfu i þess-
um gröfum báru dönsk ættarnöfn Og
neðst á grafskriftum þeirra er nöfn-
unum skörtuðu stóð oft: Hvil þú i friði
eða: Drottinn blessi þig. Margir þess-
ara nafnbera höfðu verið kaupmenn i
lifenda lifi og kannski okrað og svindl-
að, svikið og prettað. Þeim veitti þvi
ekki af náð og miskunn. En mitt á
meðal þessara höfðingja fann ég litla
gröf sem lét ekki mikið yfir sér. Graf-
skriftin var á þessa leið: Hér hvilir
Guðlaug Guðmundsdóttir, f. 6/2 1902,
d. 7/8 1922 og dóttir hennar f. 7/8 1922,
d. 7/8 1922. Meira var það ekki. Hennar
var ekki beðið blessunar guðs, enda
hafði hún kannski alið barn sitt i iausa-
leik og uppskorið fyrirlitningu þeirra
virðulegu góöborgara er hvildu i
kringum hana. Og barn hennar sem
getið var i óhelgi fylgdi móður sinni i
dauðann. Til hvers kviknar lif til þess
eins að deyja? Hver er tilgangur slíkr-
ar þversagnar? Og faðirinn. Hver var
hann? Var hann enn á lifi? Eöa hafði
hann sprungið af harmi eða drukkiö
sig i hel. Eða varð hann sárfeginn aö
losna við stúlkuna og barnið á þennan
hátt? Ef til vill var þetta barn ávöxtur
einnar léttúðarfullrar skammdegis-
nætur. Faðirinn slapp vel frá sliku
ævintýri. En móðirin varð að gjalda
fyrir synd sina með lifinu.
Hvert er þá réttlætið? Hvað fólst i
raun og veru aö baki þeirrar at-
burðarásar sem hér átti sin dapurlegu
endalok? Var þessi dimma og djúpa
gröf ekki táknræn fyrir tilgangsleysi
og óréttlæti lifsins? Var hún ekki ein-
mitt sönnun þess að enginn guð er til,
eða að minnsta kosti að hann er full-
komlega ósiðrænn sé hann til? Eða
virðist okkur aðeins lifið miskunnar-
laust og hart af þvi að við skynjum svo
litið brot af þvi sjónarspili sem atburð-
ir lifsins eru og alheimurinn i heild?
Ég stóð þarna andspænis erfiðari ráð-
gátu en ég var fær um að leysa. En hún
hefur fylgt mér alla tið siðan og hugur
minn leitar oft að þessari litlu gröf á
hæðunum fyrir ofan Akureyri. Nú er
hún hulin mjúkum snjó.
Hann var kominn á norðan þegar ég
vaknaði næsta morgun og það hafði
snjóað efst i Vaðlaheiði. En mér var
sama. Ég var á förum. Ég hafði
skemmt mér vel og upplifað ýmisiegt.
Nú mátti leggjast isöld yfir Norður-
land fyrir mér. Ferðin heim var tið-
indalaus eins og allar heimferðir.
Kirkjuþáttur . . .
Framhald af 43. siðu.
segir: ,,Hamingjan er i þvi fólg-
in, að setja sina eigin hamingju i
veð fyrir annarra heillir”.
Munum þvi vel á nýju ári og
framhaldandi hamingjuleit, að
góð voru ráð forsetans og for-
sætisráðherrans um sælukennd
sálar yfir nýrri þekkingu og
skapandi störfum. En hitt má
ekki heldur gleymast, að fórn-
arlund er lika heillabrunnur
gróandi þjóðlifs.
,,Allt sé hjá yöur i kærleika
gjört", hvort sem það er smávik
hversdagsins, predikun prests
eða leiðtoga, liknarstarf læknis
og hjúkrara, framlag til Mana-
gua, fyrstu skyldustörfin 1973,
eða framlag listamanns til
fegra lifs. Árelius Nielsson.
Lausn á 42. fi fi ^■+"2
krossgátu ku$un(*
K K fí U / *
d í T E
N A s fí Y
fí R U 3 fi
s n a s fí
L I T / N fl
A R A N R
HALLVtKft$ K l\ U F
Ö 4 fí L. / N I N U X G
C fíU fí R N N 'ft A S f
GKAN i RNAK ’fí T A N
0 K fí fí U R A K U N G
R’o R fí u n fíj fí R R A
MVA R S S T R 'fl R'fí
U N 0 U w M 'A w / S S F
R Z> R A K R o R K / /y fi
* / M fí '0 N fí R fí V fl L
't-fíLJ/INGfíRP/ l-
Sunnudagsblað Timans
46