Tíminn Sunnudagsblað - 11.02.1974, Blaðsíða 12

Gerviskegg frá 19. öld, nokkur sýnishorn.
Hér eru brezkir dómarar en svona eru þeir á koparstungumynd eftir Wm.
Hogarth frá 1758.
Ebbi Sunesen sýnir á þessari mynd
skeggtizku miöaldapúkanna og
hvernig hún þróaðist.
Undir miðja öldina fór yfirskegg að
tiðkast. Hitler var með músaskegg, en
Stalin með rostungsskegg. Nú er al
skeggið komið á ný.
Kónur hafa ekki meiri hárvöxt en
karlar. Það hefur bara verið tizka
siöustu aldarinnar að karlar skertu
hár sitt.
I Grikklandi voru karlar stutt-
klipptir, en konur með sitt hár.
Þýðingarmesta viðfangsefni kvenna
var að draga karlmenn að sér og þvi
lögðu þær bæði vinnu og tima i að
greiöa og laga hár sitt i fléttur og
lokka. Á kristnum miðöldum áttu kon-
ur jafnan að bera sitt hár, en eftir
giftingu átti enginn nema eigin-
maðurinn að gleðja augu sfn við það
og þvi var höfuð konunnar jafnan inn-
pakkað. En munkar voru
krúnurakaðir.
Til forna gengu menn með hár á
herðar niður, en kringum 1100 var
fariö að banna það. En hárið hélt
áfram að vaxa og nokkrum öldum
siðar voru karlar orðnir siðhærðir á
ný. Kristján konungur 4. gekk með
fléttur og sólkonungurinn i Frakklandi
hafði langa, krullaða lokka á heröar
niður. Þegar hann eltist og dugði ekki
sitt eigið hár, fékk hann sér hárkollu.
Hirðmenn vildu vera eins og
konungurinn og einn daginn voru
dubbaðir upp 48 hárkollumeistarar.
Þá var fínt að vera meö hárkollu, en
að sama skapi ófint að dragnast með
sitt eigið hár. Hárkollurnar höfðu lika
þá yfirburði, að það var hægt að
hengja þær út i næturfrostið að vetrar-
lagi til að frysta lýsnar i þeim. Þá voru
allir lúsugir. Þar sem vinnandi menn
áttu ei gott með að bera þessar siðu
hárkollur, urðu þær tákn þess, að '
84
Sunnudagsblað Timans