Tíminn Sunnudagsblað - 11.02.1974, Blaðsíða 13

Þjóöhöfðingjar meö yfirskeggiö, Hitler og
Stalin, eins og Ebbi Sunesen hefur þá.
menn væru eitthvað. Enskir dómarar
sitja uppi með þær enn þann dag i dag.
Friðrik mikli Prússakonungur lét
hermenn sina flétta parrukið og
gera það upp i hnakkann. Þá var það
litað hvitt með hveitisalla, enda var
haft á orði, að herinn þyrfti meira
hveiti til að lita hárkollurnar en i
brauð.
En þegar karlmenn voru svona
siðhærðir, kom kvenhárið lika i ljós
undan klútunum. Og fóru hefðarkonur
brátt að drýgja hár sitt með hári, sem
þær keyptu af fátækum alþýðukonum.
Þá var lika hægt að hreykja hárinu
svo, að vel þótti sæma.að hakan væri á
mennskjunni miðri. Sú höfuðprýði
hvarf öll með byltingunni frönsku, en
konur i Evrópu báru þó sitt hár, ýmis-
lega greitt og handtérað allt fram i
heimsstyrjöldina fyrri.
Um höfubúnað verður fátt sagt hér,
en aðeins minnt á það, að turnar og
bursti á húsum hafa löngum verið i
stil við höfuðbúnað. Þar meö er ekki
sagt hvort húsin eigi aö likjast fólki
eða fólkið húsunum.
Höfuöbúnaöur kvenna á 16. öld gat naumast oröiö nógu hár. Krossfararnir
sáu á Austurlöndum konur meö silfurhlaö og silkifald og þegar þaö fréttist
heim til Evrópu var höfuötizkan fljót aö breytast. Prestunum þótti ljótt aö
kouur væru komnar, meö horn eins og djöflar, en hvaö stoöaöi þaö? Aö visu
kom það fyrir aö þeir fengu eina og eina til að brenna höfuöfaid sinn fyrir
kirkjudyrum, en samkvæmt frásögn munksins, sem um þaö getur, var þaö
ekki til annars en aö fara heim og fá sér annan nýjan, ennþá hærri.
Saga kvenhattanna siðustu aldirnar
er ámóta breytileg og skeggtizkan
hefur verið. Þar gilda hin sömu rök,
margt er til gamans gert og til-
breyting þykir góð.
Svo kemur það hér við sögu, að þaö
eru til menn, sem græða á skreyting-
unum. Þeir, sem lifa á hattasölunni,
kosta miklu til i auglýsingum til að
gera fólki ljóst, að hatturinn sem
keyptur var i fyrra, er langsamlega
úreltur og bráðnauðsynlegt að kaupa
nýjan. En svo virðist margt af unga
fólkinu hugsa sem svo, að ekki sé
nauðsynlegt að nota höfuð sitt til að
sýna, hvað menn hafi ráð á að kaupa,
og notast þvi við sitt eigið hár.
Sunnudagsblað Timans
85