Tíminn Sunnudagsblað - 11.02.1974, Blaðsíða 20

Séra Eiríkur llallsson kvaft svo
forðum i mansöng i Hrólfsrimum
kraka:
Suðrabát við gómagöng
Geymir málaskorðan.
Þorradægur þykja löng,
þegar hann blæs norðan.
Suðri er dvergur, og bátur
dvergsins er far eða fleyta skáld-
skaparsins. Gómagöng eru
munnurinn og framhald hans, þar
sem raddfærin eru. Skáld-
skapurinn hreyfist ekki, þvi að far-
kostur hans stendur i skorðum. En i
norðanáttinni þykja þorradægrin
löng, þegar ekkert er kveðið mönn-
um til afþreyingar og um-
hugsunar. Þessi gamla rimnavisa
er þannig röksemd þess, að rimur
voru kveðnar og sögur lesnar,
þegar vetur og kuldi þröngvaði fólk
til.
En þó að visan spegli þannig
gagnmerka þjóðlifsmynd i
upprunaiegri gerð sinni, gerir hún
það engu siður eins og Sveinbjörn
Egilsson hafði hana:
Þegar vantar varmaföng,
vist og heyjaforðann,
þorradægur þykja löng,
þegar hann blæs á norðan.
Þá er horfzt i augu við alvöru
lifsbaráttunnar þar sem allt er i
húfi, þegar bjargarleysið grúfir
yfir. Slikt heyrir að mestu til liðn-
um tima, þó að ýmsir séu þeir enn,
sem hugsað hafa með kviða og
óvissu um endíngu fóðurbirgðanna
og séð fram á, að efnahagurinn
væri i voða, ef þær þryti, þó að úr-
ræði kynnu að vera til að bjarga
skepnunum fram úr. Slikt er þvi að
næsta takmörkuðu leyti sambæri-
legt við þann skort, sem Sveinbjörn
Egilsson hafði i huga.
Nú er þorrinn mildur, svo að
ástæðulaust er þess vegna aðrifja
92
upp það, sem kveðiðhefur verið um
hörku hans og grimmd. En i
frostunum i vetur varð þessi visa
til i höfuðstaðnum:
Þess ég eygi engan kost,
yls- og kraftasnauður,
að komast ofan fyrir frost
fyrr en ég er dauður.
Svo er það sem blessuð bót i máli,
þrátt fyrir oliuvanda og orkuskort,
að eiga þess von að fá að liggja
dauður fyrir neðan frost.
I tilefni af samningaviðræðum
um kaup og kjör er þessi visa ný-
lega kveðin:
Sjálfsmatið eigum við kost á að
kanna,
Kröfugerðin er hafin að nýju.
Bandalag háskólamenntaðra
manna
miðar við hvita i Ródesiu.
Þessi visa þarf ekki skýringa við,
stóð einstöku sinnum i útgáfu
Sigurðar Kristjánssonar af ls-
lendingasögunum.
Svo er hér visa, sem gestur hjá
blaðamönnum Timans orti i orða-
stað eins ritstjórans nýlega, er
samstarfsmenn hans af kvenkyni
höfðu eitthvað að segja:
Konum eira enn eg má
undir þungum krossi,
gömlum eyrum gnauðar á
gnýr frá tungufossi
Höfundur þessara þriggja visna er
Gunnlaugur Pétursson.
Svo eru hér fjo'rar stökur, sem
Gisli Björgvinsson sendi okkur. Sú
fyrsta, segir hann að hafi orðið til,
,,þegar kynfræðslu myndin fræga
var sýnd i Hafnarbiói”.
Mikið hrakar mannskepnunni,
mörg eru fræðin týnd,
aðferðin, sem Adam kunni,
er nú börnum sýnd.
Næstuvisu nefndir hann kosta-
kaup:
Oftég vel á verki tók,
vos og svita þekki,
en skjólflikurnar, skyrtu og brók,
skuldlaust á ég ekki.
Hér er svo sem ekki verið að
raupa af auðsældinni.
Næstu visu nefnir höfundur A
vinnustaðnum, en ekki þykir mér
húri falleg:
Oftast rikir andi hlýr,
óspart veitt úr bauki og dós,
en ef þú baki við þeim snýr,
eiturtennur koma i ljós.
Þetta hefur ekki átt við, þar sem
ég hef unnið.
Svo að lokum litið þakkarávarp
til Timans. Það erindi er kallað Vel
þeginn fróðleikur, og vil ég á engan
hátt draga þakklætið i efa, þó að ég
sé hræddur um, að ofmælt sé i
visunni, en hún er svona:
Timinn vill á flestan hátt oss
fræða,
þá fræðalind við naumast annars
fyndum,
nú veit ég allt um konur innan
klæða,
ég kynntist þvi i Timans
spegilmyndum.
öllum þykir lofið gott, og með þvi
ljúkum við þessu i dag.
Gnúpur.
Sunnudagsblað Timans