Morgunblaðið - 19.05.2004, Síða 35

þoldi ekki álagið og líkamleg átök
sem það krafðist. Hélt áfram að
sækja um. Síðla árs 1996 var ég
búinn að sækja um yfir 800 störf.
Þá fékk ég annað hjartaáfall. Árið
1997 sóttu læknarnir mínir um
örorku og fór ég á örorkubætur
1998. Allar æðar frá ósæð og nið-
ur í grindarhol voru þá ónýtar og
ekkert við því að gera annað en að
stunda sjúkraþjálfun og æfingar í
von um að nýjar æðar mynduðust
og brytu sér leið um þetta svæði
líkamans. Þunglyndið hafði aukist
svo að ég var alltaf á barmi sjálfs-
vígs. Læknarnir sögðu mér að ég
hefði átt að fara á örorku strax
1988, en það var nú dálítið of seint
í rassinn gripið, enda 10 ár liðin.
Nú var komið að þáttaskilum í
lífi mínu. Ég varð að reyna að
sætta mig við það að vera ekki
lengur góður og gegn þjóðfélags-
þegn. Ég hafði greitt alla mína
hundstíð eða 38 ár í lífeyrissjóð,
fyrstu fimm árin í Iðju, síðan í
Lífeyrissjóð verzlunarmanna. Vissi
ekki annað en að inneign mín í
Iðju hefði verið færð í Lífeyrissjóð
verzlunarmanna á sínum tíma. Það
kom þó í ljós að svo var ekki.
Engar átti ég sannanirnar eftir
svona langan tíma. Lífeyrissj.vm.
úrskurðaði mér einungis ör-
orkubætur miðað við áunna heild-
arpunkta frá 1966, ekki 1960 og
miðaði við atvinnuleysisbætur frá
1992. Tók ekki tillit til þess að þar
á undan hafði ég mjög góð laun.
Ég hafði tapað verulegum bóta-
möguleikum á þessu „umsókn-
arströggli“.
Um leið og ég varð lífeyrisþegi
datt ég út sem verzlunarmaður,
var ekki lengur skráður sem slík-
ur. Öll þau réttindi sem ég hafði
þá áunnið mér urðu að engu á
sömu stundu. Lítilsvirðingin og
vanvirðan var algjör. Það er ekki
nóg að verða atvinnulaus, veikur
og öryrki. Það verður að hnykkja
á og láta fólk finna að það sé upp
á aðra komið, þrátt fyrir landslög.
Tryggingastofnun batt bætur mín-
ar við tekjur maka míns. Ég var
alls staðar látinn finna það að ég
er ekki lengur sjálfstæður ein-
staklingur, bæði opinberlega og
annars staðar. Konan mín er líka
75% öryrki, en vegna mann-
eskjulegra sjónarmiða atvinnurek-
enda á vinnustað hennar heldur
hún starfinu ennþá. Ég skil samt
ekki hvers vegna það er látið
skerða einstaklingsfrelsi mitt. Ég
á bræður og systur og afkom-
endur. Þeim er ekki skylt að sjá
mér farborða. Hvers vegna þá far-
lama konu, þó að hún hafi álpast
til að giftast mér? Það eru hins
vegar lög í landinu sem skylda
allra þegnanna að greiða í sameig-
inlegan ríkissjóð, á meðan þeir
geta og hvort sem þeir geta það
eða ekki, til framfærslu þeirra
sem undir verða í lífsbaráttunni.
Enginn veit jú hvenær kemur að
honum sjálfum.
Ég hætti að sjálfsögðu allri
þátttöku í félagsmálum, forðaðist
að vera innan um fólk, fara á
skemmtanir og mannamót. Fjár-
hagslega var það líka sjálfgert,
þar sem auraráðin leyfðu ekki
slíkan munað. Allir sem mig
þekktu spurðu mig líka sífellt um
hvað ég starfaði núna og skildu
ekkert í því að ég væri atvinnu-
laus og síðan öryrki, ég, sem liti
alltaf svo vel út. Mér fannst fólk
efast um heiðarleika minn og
finnst það enn. Ég segi enn og
aftur: Aldur og aldur er tvennt
ólíkt. Útlit, stolt og eiginleikinn til
að bera sig vel, þrátt fyrir allt, er
eitthvað sem náunginn skilur ekki.
Fyrir honum á maður að ganga
hnípinn með veggjum vera illa
klæddur, skrýtinn og flóttalegur,
en yfir máta þakklátur fyrir ölm-
usuna, sem hrýtur af borðum alls-
nægtanna á Íslandi, einu ríkasta
landi veraldar.
En hver skapaði velferð-
arkerfið? Hver skapaði allsnægt-
irnar? Voru það ekki ég og þú?
Ég varð stressinu að bráð.
Streitan mig át. Skák og mát.
Höfundur er fv. verslunarmaður.
SKOÐUN
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MAÍ 2004 35
✝ Hallgrímur Val-geir Guðmunds-
son rafvirkjameist-
ari fæddist á Álafossi
í Mosfellssveit 5.
október 1930. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans við
Hringbraut þriðju-
daginn 11. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðmund-
ur Kristinn Guðjóns-
son, trésmiður í
Reykjavík, f. á Litla-
hólmi í Leiru 17.6.
1891, d. 29.1. 1971,
og Kristín Jónsdóttir, f. á Bakka í
Ölfusi 7.6. 1903, d. 1.4. 1937. Systk-
ini hans eru: Guðjón, f. 21.2. 1928;
María Halldóra, f. 23.1. 1934;
Hulda Ester, f. 15.5. 1935; og
Kristín, f. 6.3. 1937.
Við lát móður sinnar fór Hall-
grímur sjö ára gamall í fóstur til
Sigríðar Guðmundsdóttur, f. á
Kúfustöðum í A-Húnavatnssýslu
Hans Hafsteinssyni, rafvirkja, f.
5.8. 1946, þau eiga fjögur börn og
þrjú barnabörn. 3) Sonju Guð-
björgu, ljósmóður, f. 26.11. 1951,
fv. maki hennar er Guðmundur
Bernharðsson, trésmiður, f. 9.5.
1951, þau eiga þrjú börn og tvö
barnabörn. 4) Guðmund Kristin, f.
25.2. 1953, d. 25.4. 1979. 5) Höllu
Sjöfn, vökukonu, f. 11.4. 1954, hún
er gift Jóhanni Sigurði Víglunds-
syni, kennara, f. 23.1. 1954, þau
eiga þrjú börn. 6) Önnu Lydíu,
umönnunarstarfsmann, f. 9.6.
1955, fv. maki hennar er Kristján
Sigurður Þórðarson, trésmiður,
þau eiga þrjú börn og tvö barna-
börn. 7) Sigríði, matráðskonu, f.
10.12. 1959, sambýlismaður henn-
ar er Guðjón Steinarsson, bóndi, f.
26.9. 1962, hún á tvö börn og tvö
barnabörn. 8) Svein, verkamann, f.
23.6. 1961, fv. sambýliskona hans
er Lára Ólafsdóttir, f. 17.2. 1964,
þau eiga tvö börn. 9) Elsu Halldísi,
húsmóður í Svíþjóð, f. 6.8. 1963,
hún er gift Hans Erik Strandberg,
kennara, f. 1.3. 1968, þau eiga
fimm börn. 10) Hallgrímur Valgeir
Yoakum, verkamaður, (sonur Sig-
ríðar), f. 21.10. 1974, ólst upp á
heimili þeirra hjóna, hann á eitt
barn.
Útför Hallgríms verður gerð frá
Garðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
22.5. 1897, d. 5.12.
1985, og Jóns Jónsson-
ar, f. á Skeggjastöðum
í Árnessýslu 6.3. 1891,
d. 1970. Hjá þeim ólst
hann upp ásamt Höllu
Pálsdóttur, f. 2.2.
1929, d. 5.3. 2004.
Hinn 25. ágúst 1955
kvæntist Hallgrímur
Elísabetu Sveinsdótt-
ur sjúkraliða, f. í
Reykjavík 8.9. 1926, d.
20.8. 1989. Hún var
dóttir Sveins E.
Sveinssonar mat-
sveins, f. í Reykjavík
19.7. 1899, d. 25.2. 1989, og Hólm-
fríðar Eyjólfsdóttur, f. á Þurá í
Ölfusi 20.8. 1892, d. 8.12. 1942.
Saman eiga þau börnin 1. Soffíu
Söndru, hjúkrunarfræðing í
Bandaríkjunum, f. 27.9. 1946, fv.
maki hennar er Roger Vaughn,
þau eiga tvö börn og tvö barna-
börn. 2) Fríðu Kristínu Elísabetu,
sjúkraliða, f. 22.2. 1949, hún er gift
Pabbi minn, vinur minn. Var að
lesa þennan texta á geisladiski sem
þú áttir og er sunginn af Óskari Pét-
urssyni, og þar sem þú vildir ekki að
við værum að skrifa minningarorð
um þig, þá fannst mér þetta bara
passa við.
Minning þín –
Þó ár og fjarlægð skilji okkur að
og enginn geti komið í þinn stað
mun samt minningin þín lifa
á meðan lifi ég.
Og ég þakka vil
þá dýru gjöf
að lífið leit til mín
og leiddi mig til þín.
Ég elska þig.
Þín dóttir
Sigríður.
Elsku tengdapabbi. Í mínum
huga varst þú kletturinn í þessari
stórfjölskyldu, sem fylgdist með öll-
um sem minna máttu sín. Alltaf
varst þú tilbúinn að hjálpa háum
sem lágum. Þinn missir var mikill
þegar tengdamamma dó, en með
æðruleysi og dugnaði gerðir þú hluti
sem komu mér á óvart, eins og að
halda tengslum á milli barna og
barnabarna. Þú virtist hrjúfur á yf-
irborði en innra með þér sló hjarta
sem gaf öllum rúm, enda er sökn-
uður barnabarna þinna mikill. Ég
sakna föðurlegra ráðlegginga þinn-
ar sem komu mér oft að góðum not-
um. Þú varst ótrúlega næmur ef mér
leið illa og á þinn hátt leiðbeindir þú
mér þannig að málin voru svo auð-
veld til lausnar. Þú hafðir gaman af
að ferðast og ekki settir þú það fyrir
þig að fara með frúna og níu börn í
ferðalög á gömlum Renault sem
ekki komst upp Kambana nema með
því að bakka upp með allan hópinn.
Og allir voru meðvitaðir um það að
beygja sig niður er löggan var í sjón-
máli.
Nú ert þú kominn í faðm elsku
tengdamömmu sem mun lesa fyrir
þig eins og forðum. Guð geymi þig
og hafðu nú lyftuna í lagi fyrir okkur
hin sem komum seinna.
Kynslóð fæðist, og kynslóð deyr.
Kjarninn er andi, skelin leir,
sem brestur af feigð og fúa.
Eg tigna þá alt af meir og meir,
sem meistarans orðum trúa,
og huga mannanna hefja þeir,
sem himninum næstir fljúga.
Lát höndina starfa við heilans bál.
Frá hjartanu stígur bænamál.
Heill þeim, sem náðar nýtur.
Hann vegur sig upp; hans vængur er stál,
sem vilja og afli lýtur.
Draumurinn rætist, djarfa sál,
og drekinn um loftið þýtur.
(Davíð Stef.)
Þinn tengdasonur,
Hans Hafsteinsson.
Elsku besti afi minn. Það er svo
sárt að hugsa til þess að þú sért dá-
inn.
Þú sem varst alltaf svo hress og
hraustur maður. Ég gæti skrifað
heila bók um allar þær góðu minn-
ingar sem ég á um þig, en ég ætla
ávallt að geyma þær í hjarta mínu.
Ég vil þakka fyrir þær stundir
sem ég átti með þér og ég verð ávallt
þakklát fyrir að hafa átt stund til að
kveðja þig á sjúkrahúsinu áður en
þú lést. Þú varst svo ríkur maður að
hafa átt þessa stóra fjölskyldu sem
þótti svo vænt um þig og mun sakna
þín og við vorum svo rík að eiga þig
að. Þú varst styrkurinn í fjölskyld-
unni og við munum halda þessum
styrk áfram. Þú varst svo yndisleg-
ur og góður maður og ég á eftir að
sakna þín mikið. Ég elska þig.
Þín dótturdóttir,
Guðbjörg.
Elsku afi. Ég reyni að komast hjá
því að hugsa að ég muni ekki sjá þig
aftur. Ég hugsa samt mikið um þær
stundir sem við áttum saman áður
en þú tókst síðasta andardráttinn.
Ég sé þig alltaf fyrir mér hlæjandi.
Enda varstu alltaf hlæjandi og sá ég
þig aldrei sorgmæddan. Þú varst
góður maður og mér þótti afskap-
lega vænt um þig. Sú stund sem ég
vil helst muna eftir var síðasti
sunnudagurinn sem þú upplifðir og
þann sunnudag áttirðu með mér og
minni fjölskyldu. Við sátum inni í
sólhúsi í nýju stólunum sem þú gafst
mömmu í afmælisgjöf. Svo borðuð-
um við góðan mat og töluðum mikið
saman. Það var virkilega góð stund.
Ég vona að ég hitti þig einn daginn
svo við getum rifjað upp gamlar
minningar. Þær eru fáar en allar svo
góðar.
Vertu sæll, afi minn.
Þitt barnabarn,
Rakel Sólrós Jóhannsdóttir.
Elsku afi. Þegar ég hugsa til þín
er mér efst í huga þakklæti. Þakk-
læti fyrir allar góðu stundirnar sem
við höfum átt saman og þakklæti
fyrir að þú hafir verið partur af lífi
mínu. Þú hefur alltaf verið mér
ákveðin fyrirmynd og ég hef alltaf
borið mikla virðingu fyrir skoðunum
þínum. Einmitt þess vegna kveið ég
hvað mest fyrir að segja þér að ég
væri ólétt, var hrædd um að þér
þætti ég hafa spillt fyrir framtíðar
möguleikum mínum hvað menntun
varðar og annað. En það var nú ekki
raunin eins og ég hefði nú mátt vita,
því þú studdir mig í því eins og öllu
öðru í gegnum tíðina. Ég man svo
vel þegar ég spurði þig hvort þér
fyndist að ég ætti að eiga barnið eða
ekki, þá horfðirðu á mig sposkur á
svip og sagðir að það væri algjörlega
okkar Kalla ákvörðun hvað við
myndum gera, „en það er venjan í
þessari fjölskyldu að eignast börn-
in,“ sagðirðu. Meira þurfti ég ekki
að heyra, þar með vissi ég hvað þér
fannst og þessi orð þín spiluðu stór-
an þátt í því að ég ákvað að eignast
litla gullið.
En svona er lífið hverfult, nýir
einstaklingar koma, aðrir fara. Ekki
hefði mig grunað að sama ár og ég
eignaðist frumburð minn myndi ég
missa þig. Það er svo sárt að horfa á
eftir þér og vita að litla gullið mitt
mun aldrei fá að sjá þig, en það mun
fá að vita hversu mikill gæðamaður
þú varst því ég mun segja því frá
þér.
Það er mér mikils virði að hafa
fengið að vera með þér á spítalanum
síðustu dagana þína hér hjá okkur,
elsku afi minn, og þó leiðir okkar
skilji um sinn þá muntu lifa í huga
mínum og hjarta ævilangt. Svo
sjáumst við þegar minni göngu lýk-
ur. Guð veri með þér.
Þín
Þóra Elísabet.
Elsku langafi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Með söknuði.
Þinn langafadrengur,
Guðmundur Ísak
Jónsson.
Elsku afi. Þú vildir engar lofræð-
ur um sjálfan þig og það ætlum við
að virða. Minningar okkar systkin-
anna eru mikið tengdar Goðatúninu,
hjá þér og ömmu. Þar kom öll fjöl-
skyldan oft saman, bæði við hátíð-
legar stundir og ekki svo hátíðlegar
stundir. Það má því segja að alltaf
hafi verið mikið líf í Goðatúninu. Við
frændsystkinin höfðum ykkar heim-
ili sem okkar annað heimili, það stóð
alltaf opið, og því erum við því öll
mjög náin.
Eftir að amma dó fluttir þú í Stór-
holtið en alltaf passaðir þú upp á að
heimsækja öll börnin þín og barna-
börn jafnt, með því gast þú fylgst
með því sem við vorum að gera og
gefið okkur góð ráð. Þú varst svo
stoltur af okkur öllum.
Við eigum margar góðar og
skemmtilegar minningar um þig,
elsku afi, sem við geymum í hjarta
okkar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Kærar þakkir fyrir allt og allt,
þúsund kossar og Guð geymi þig.
Bestu kveðjur til ömmu Elísabetar,
nú eruð þið saman á ný.
Hafsteinn, Elísabet, Róbert
Daði og Jón Pétur.
Hallgrímur hóf störf hjá Bræðr-
unum Ormsson hf. árið 1958. Segja
má að störf hans í þágu fyrirtæk-
isins hafi staðið óslitið í u.þ.b. 46 ár.
Þegar undirritaður hóf störf hjá
Bræðrunum Ormsson 1959–60, var
Hallgrímur þar við störf, og má
segja að hann hafi verið fremstur
meðal jafningja í þeim stóra hópi
rafvirkja sem þar starfaði. Hall-
grímur var frábær fagmaður; lag-
hentur, vel skipulagður við vinnu og
vel fallinn til mannaforræðis. Því
var það að hann var sjálfsagður
kostur, þegar innflutningur á lyftum
fór að aukast upp úr 1964, til að
kynna sér uppsetningu og viðhald
þeirra, en einmitt á þeim tímum var
farið að krefjast flóknari stýringa á
lyftum til að auka afköst þeirra. Það
er mér minnisstætt atvik þegar nýj-
ar lyftur á Hótel Sögu fóru að
óþekktast. Til var kallaður sérfræð-
ingur lyftufyrirtækisins frá Þýska-
landi, og sat hann lengi með flókin
mælitæki að leita orsaka bilananna.
Að loknum vinnudegi með sérfræð-
ingum hvarf Hallgrímur aftur vest-
ur á Sögu og fyrir dagmál hringdi
hann og sagðist vera búinn að lækna
meinið; sagðist hafa verið farinn að
gera sér grein fyrir því hvar leita
þyrfti gallans. Sýnir þetta árvekni
Hallgríms og skipulögð vinnubrögð,
sem fylgdu honum í öllum störfum.
Árið 1973 varð það að samkomu-
lagi að Hallgrímur, ásamt Gunnari
R. Guðmundssyni, félaga sínum í
lyftudeild, stofnuðu fyrirtækið Raf-
lyftur sf. Tóku þeir félagar að sér
uppsetningu og viðhald þeirra
lyftna sem Bræðurnir Ormsson
seldu frá umboðum sínum. Auk þess
tók Hallgrímur að sér að koma góðu
skipulagi á viðhald og ábyrgðarvið-
gerðir á heimilistækjum frá Bræðr-
unum Ormsson og fann hann til
þeirra starfa frábæra menn sem enn
sinna þeim störfum.
Verkstæði Raflyftna var ávallt í
húsakynnum Bræðranna Ormsson,
og var svo þar til báðum hentaði að
Raflyftur yrðu sameinaðar Bræðr-
unum Ormsson. Síðustu árin hafa
þeir félagar starfað við sömu störf
hjá fyrirtækinu.
Að loknu þessu langa samstarfi
langar mig til að þakka Hallgrími
samstarfið, sem aldrei bar skugga á,
og ævarandi hollustu og traust sem
hann sýndi fyrirtæki sínu. Ég sendi
fjölskyldu hans samúðarkveðjur og
bið Guð að blessa minningu sóma-
mannsins Hallgríms.
Karl Eiríksson.
En þegar þú lagðist til hvíldar,
hvíslaði nóttin að þér
þeim einum, sem gefur, vitnast,
hvað vinátta er.
(Bragi Sigurjónsson.)
Þriðjudagskvöldið 11. maí barst
mér sú sorgarfregn að vinur minn til
margra ára, Hallgrímur Guðmunds-
son, væri fallinn frá.
Kynni okkar hófust árið 1969 sem
samstarfsmenn hjá Bræðrunum
Ormsson og samstarf okkar hélt
áfram eftir að við báðir hófum störf
á öðrum vettvangi. Hallgrímur fól
mér að sjá um bókhald og reiknings-
skil fyrir starfsemi sína. Það eru for-
réttindi að fá að sinna störfum fyrir
mann eins og hann.
Samvizkusemi, heiðarleiki og
reglusemi var sem rauður þráður í
öllum hans samskiptum, rétt skal
vera rétt og orð skulu standa. Þann-
ig er sú mynd sem ég ber af þessum
öðlingi.
Þó ég þekkti ekki mikið hans per-
sónulegu hagi, enda bar hann þá
ekki á torg, veit ég að fjölskyldan
var ætíð sett í forgang og á engan
skyldi hallað.
Ég vil með þessum fáu línum
kveðja kæran vin og þakka öll árin
sem við áttum.
Kæra fjölskylda, megi góður guð
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Þorkell Hjörleifsson.
HALLGRÍMUR
VALGEIR
GUÐMUNDSSON
MINNINGAR