Morgunblaðið - 25.06.2004, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FÖSTUDAGUR 25. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorsteinn Árna-son fæddist í
Holtsmúla í Land-
sveit 23. október
1949. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 17.
júní síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Árna Jóns-
sonar bónda í Holts-
múla, f. 17. júní 1896,
d. 16. september
1995, og Þorgerðar
Vilhjálmsdóttur, f.
27. febrúar 1918, d.
4. október 1996. Syst-
ir Þorsteins sammæðra er Helga
Marteinsdóttir, f. 1945. Systkini
Þorsteins samfeðra eru Oddur, f.
1921, Jóna Gíslunn, f. 1922, Inga
Guðrún, f. 1923, d. 1999, Guð-
munda, f. 1924, Ingibjörg, f. 1925,
Lilja, f. 1926, Ágúst, f. 1927, d.
1930, og Ágúst, f. 1930.
Hinn 26. desember 1972 kvænt-
ist Þorsteinn eftirlifandi eigin-
konu sinni Dórótheu Antonsdótt-
ur, f. 30. október 1950, frá Vík í
Mýrdal. Foreldrar hennar eru
hjónin Anton Guðlaugsson, f. 26.
nóvember 1920, d. 22. ágúst 1993,
og Charlotte Guðlaugsson, f. 6.
nóvember 1925. Börn Þorsteins
og Dórótheu eru 1) Anton Karl, f.
10. ágúst 1970, kvæntur Hönnu
Valdísi Garðarsdóttur, f. 25. jan-
úar 1973. Börn þeirra eru Birta
Rós, f. 1994, Daníel
Garðar, f. 2001, og
Þorsteinn Aron, f.
2004. 2) Helga, f. 14.
júní 1974, sambýlis-
maður hennar er
Baldur Þór Bjarna-
son, f. 3. júlí 1969.
Dóttir hans er Hild-
ur Vala, f. 1992. 3)
Þorbjörg Sif, f. 9.
mars 1981, sambýlis-
maður hennar er
Hreimur Örn Heim-
isson, f. 1. júlí 1978.
Þorsteinn ólst upp
í Holtsmúla til 15 ára
aldurs, þá flutti hann með foreldr-
um sínum á Selfoss. Hann lauk
gagnfræðaprófi frá Skógaskóla,
síðan lærði hann rafvirkjun hjá
Raflögnum á Selfossi. Í framhaldi
af því hóf hann nám í Tækniskól-
anum og lauk þar námi sem raf-
iðnfræðingur vorið 1973.
Þorsteinn og Dóróthea bjuggu
á Hvolsvelli frá 1973 til 1997 og
þar vann Þorsteinn hjá Rarik.
Hann starfaði með björgunar-
sveitinni á Hvolsvelli um árabil og
einnig með Karlakór Rangæinga
um tíma. Frá árinu 1997 bjuggu
þau hjónin í Reykjavík og vann
Þorsteinn hjá Rarik í Reykjavík til
dauðadags.
Útför Þorsteins verður gerð frá
Stórólfshvolskirkju á Hvolsvelli í
dag og hefst afhöfnin klukkan 14.
Hann gekk hér um að góðra drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi hans,
vinarþel hins drenglundaða manns.
Þó ævikjörin yrðu máske tvenn,
hann átti sættir jafnt við Guð og menn.
(Guðrún Jóh.)
Bjarta brosið er mér efst í huga
er ég minnist míns kæra bróður
sem við kveðjum í dag. Hann var
einstaklega ljúfur og kærleiksríkur
maður sem vildi allt fyrir alla gera.
Minningarnar frá æskuárum
okkar í sveitinni fögru. Við systk-
inin umvafin ást og umhyggju for-
eldra okkar. Þorsteinn var góður
sonur og bróðir, síðar eiginmaður
og faðir, litlu barnabörnin nutu líka
umhyggju hans. Söknuðurinn er
mikill en minningarnar margar og
góðar sem við yljum okkur við um
ókomin ár.
Elsku Dolla mín. Anton, Hanna
Valdís, Birta Rós, Daníel Garðar og
Þorsteinn Aron. Helga, Baldur og
Hildur Vala. Þorbjörg og Hreimur.
Ég bið Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni og leiða ykkur áfram í lífinu.
Ég þakka þér fyrir allt, elsku bróðir
minn. Guð geymi þig og varðveiti.
Þín systir
Helga.
Það er sárt að kveðja góðan
dreng svona allt of fljótt, en við ráð-
um ekki við almættið.
Steini var einstakt ljúfmenni og
aldrei sást hann skipta skapi, sama
hvað á gekk. Hann kom inn í fjöl-
skylduna þegar hann kynntist elstu
systurinni á Grund, henni Dollu.
Þau byrjuðu búskap á Hvolsvelli
með Anton Karl lítinn. Stundum fór
ég að passa hann fyrir stóru systur.
Svo var farið í húsbyggingu í
Norðurgarði 19, þá var Helga fædd
og síðar Þorbjörg Sif. Allt var unnið
þar af natni og samviskusemi, því
allt skyldi vera sem best fyrir fjöl-
skylduna, því hag hennar bar Steini
alla tíð fyrir brjósti.
Á þessum tíma byrjaði undirrituð
sinn búskap í Hólmahjáleigu og var
þá ekki amalegt að eiga þau Dollu
og Steina að á Hvolsvelli. Aldrei fór
maður í verslunarferð öðruvísi en
koma í Norðurgarðinn. Ófáar ferð-
irnar komu þau til að hjálpa okkur
við heyskap og annað slíkt. Þegar
við byggðum húsið okkar var ekki
síður gott að leita til Steina. Hjá
Steina var alltaf hægt að fá góð ráð,
þar var ekki verið að fara með neina
vitleysu, alltaf rökfastur og ekkert
sagt nema með vissu fyrir hlutun-
um.
En svo breyttist lífið Dolla veikt-
ist af sínum erfiða sjúkdóm, svo þau
urðu að flytja til Reykjavíkur, en
áfram hélt Steini að hugsa um hana
af sinni einstöku nákvæmni og
hlýju. Þetta er það allra fallegasta
samband sem ég hef séð á milli
hjóna.
En lífið er ekki leikur, Steini
greindist með krabbamein fyrir um
tveim árum, þá fyrst var hann til
viðræðu um að Dolla færi í Hátún,
þar sem hún hefur dvalið síðan, en á
meðan heilsan leyfði var hann
óþreytandi að taka hana heim um
helgar og gera henni dagamun,
skreppa í Köldukinn þar sem þau
ásamt Helgu frænku og Sigga
höfðu búið sér lítinn sælureit, eða
fara aðeins á Hvolsvöll, öðrum
fannst nú að hann gæti nýtt þennan
tíma fyrir sjálfan sig, nei hans þarf-
ir komu alltaf síðastar.
Elsku Dolla, börnin ykkar,
tengdabörn og barnabörn hafa
misst mikið, en minningin lifir um
góðan dreng.
Agnes Antonsdóttir.
Af hverju þú? Þetta er gjarnan
það fyrsta sem manni dettur í hug á
svona tímamótum. En spurningin
er greinilega óþörf þar sem aldrei
hefur fengist svar við henni, hver
sem í hlut á. Það var á árunum út úr
1970 að það fór að bera á því að við
Steini áttum oft erindi til Víkur, sitt
í hvoru lagi því við þekktumst ekki
þá. Ferðir þessar báru árangur því
ekki löngu seinna vorum við orðnir
svilar. Síðan stofnum við báðir
ásamt okkar konum heimili í Rang-
árvallasýslu, Steini og Dolla á
Hvolsvelli en við í Austur-Landeyj-
um. Þegar við þurftum að fara í
Kaupfélagið var vinsælt að koma
við í Norðurgarði 19, þiggja kaffi-
sopa og taka upp spjall. Oft tókum
við Steini spjall um pólitík, en ég
var aldrei viss hvar hann stæði í
þeim málum, þótt ég færi oft bjart-
sýnn af hans fundum. Eftir að ég
kynntist Steina komst ég að raun
um að þarna var mjög óvenjulegur
maður. Hann hafði einfaldlega
meira andlegt atgervi en flestir aðr-
ir sem ég hef kynnst – heiðarleika –
samviskusemi – fórnfýsi – geðprýði,
en allt þetta átti eftir að koma
miklu betur í ljós. Eftir um það bil
tíu ára búskap höfðu þau hjón eign-
ast þrjú yndisleg börn. Fljótlega
upp úr því dynur yfir fyrra stóra
áfallið, Dolla greinist með ólækn-
andi sjúkdóm sem hún hefur glímt
við allar götur síðan. En nú komu
hans miklu mannkostir best í ljós.
Allan þennan tíma, eða meðan eigin
heilsa leyfði, hefur hann hjúkrað
henni heima hjá þeim með svo
undraverðum hætti, lagt allt sitt líf
undir. Með sínum einstöku geðs-
munum tókst honum þetta, sem
fáum öðrum hefði tekist. Fyrir um
tveimur árum kom svo seinna stóra
áfallið, Steini greindist með sjúk-
dóm sem ekki tókst að vinna á.
Þessum tíðindum var tekið af hálfu
Steina með sama æðruleysinu og
öllu öðru.
Elsku Dolla, harmur þinn er mik-
ill að hafa misst þessa styrku stoð.
Anton Karl, Helga, Þorbjörg Sif,
þið hafið mætt meiri erfiðleikum á
ykkar lífsleið en margur annar. Ég
votta ykkur öllum sem og tengda-
börnum og barnabörnum mína sam-
úð.
Bergur Pálsson.
Okkur systur langar í örfáum
orðum að minnast Stedda frænda
okkar sem við kveðjum að sinni í
dag.
Á æskuárum okkar biðum við
alltaf spenntar eftir samverustund-
unum með Stedda frænda, Dollu og
krökkunum. Þar sem þau bjuggu á
Hvolsvelli en við á Seltjarnarnesi
hittumst við kannski sjaldnar en
lengur í einu og voru samveru-
stundirnar oft vel nýttar í leik og
gleði. Eins voru það ógleymanleg
ævintýri fyrir litlar stelpur eins og
okkur að fá að fara einar með rútu
til Hvolsvallar og dvelja þar í
nokkra daga.
Veiðivatnaferðir fjölskyldunnar
og vina hafa skipað stóran sess í lífi
okkar í gegnum árin. Það var sér-
staklega ánægjulegt að vera þarna
með Stedda í fyrrasumar þar sem
hann keyrði um allt á Bronconum
sem hann hafði verið að gera upp.
Við vonuðum svo innilega að hann
hefði sigrað meinið og vonuðumst
svo sannarlega til að Steddi frændi
yrði með okkur um ókomin sumur
en því miður hefur aftur verið
höggvið í hópinn sem ekki verður
hægt að bæta. Einnig vonuðumst
við til að geta átt mörg góð sumur
saman í Köldukinn.
Traustari og blíðari frænda er
vart hægt að finna. Kletturinn í lífi
svo margra. Hvernig Steddi ann-
aðist Dollu sína í hennar veikindum
á undanförnum árum var aðdáun-
arvert. Meiri barnagæla er vand-
fundin og hann kunni svo sannar-
lega að vera vinur barna sinna. Í
hugann kemur samtal sem við átt-
um nokkru fyrir síðustu jól þar sem
Steddi talaði um mikilvægi þess að
eiga börn og hversu heppinn hann
hefði verið með sín. Steddi talaði
ekki um erfiðleikana varðandi veik-
indi sín og Dollu heldur um hversu
heppin þau væru með alla sólar-
geislana sína og það væri það sem
skipti mestu máli í lífinu. Þessu
munum við ekki gleyma.
Samband Stedda við mömmu var
alla tíð einstaklega gott. Við gerð-
um stundum grín að þessu á okkar
yngri árum en sjáum í dag hversu
mikilvægt þetta hefur verið fyrir
þau bæði í gegnum tíðina. Það er
ekkert sjálfgefið að systkini séu
svona náin alla tíð og miklir vinir og
það hefur verið ómetanlegt að fá að
fylgjast með því.
Elsku Dolla, Anton, Helga, Þor-
björg og fjölskyldur og elsku
mamma. Við og fjölskyldur okkar
biðjum Guð að styrkja ykkur og alla
aðra sem eiga um sárt að binda í
þessari miklu sorg. Elsku Steddi,
blessuð sé minning þín. Það eru
döpur hjörtu sem kveðja þig að
sinni, en við vitum jafnframt að það
hefur verið vel tekið á móti þér.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ (Kahlil Gibran.)
Þorgerður, Þórunn og Dagný.
Kær vinur og samferðamaður,
Þorsteinn Árnason ,hefur kvatt
þetta líf í blóma lífsins eftir baráttu
við krabbamein. Maður spyr: Af
hverju hann? Hann sem hefur stað-
ið eins og klettur með konu sinni
Dórotheu í hennar veikindum hálfa
ævi sína, með einstakri baráttu og
umhyggju fyrir hennar velferð.
Okkar kynni hófust í Skógaskóla
árið 1963, þá feimnir sveitastrákar
að fara að heiman í fyrsta sinn.
Tókst þar með okkur einstök vin-
átta sen aldrei hefur borið skugga
á. Vorum við samferða í námi til
1973, en það ár stofnum við báðir
heimili á Hvolsvelli, þá orðnir fjöl-
skyldumenn.
Það var fyrir framsýni Þorsteins
að við ákváðum að byggja húsin að
Norðurgarði 19 og 22 í samvinnu.
Þar sem stefndi í verðbólgu eins og
síðar kom í ljós lagði hann til að við
myndum kaupa strax allt efni sem
hægt var, sem reyndist vel. Fyrir
þetta ber að þakka.
Það var gott að eiga þig og þína
fjölskyldu sem nágranna. Gaman
var að kíkja í bílskúrinn hjá þér og
fylgjast með áhugamáli þínu, sem
var að gera upp bíla. Þar var vand-
að til verka sem og í öllu sem þú
gerðir.
Aðstæður urðu til þess að þið
ákváðuð að flytja til Reykjavíkur
árið 1997, þar sem þið bjugguð ykk-
ur heimili í Yrsufelli 8. Var þar gott
að koma. Eftir að við fluttum í bæ-
inn líka varst þú boðinn og búinn að
aðstoða okkur við húsbygginguna
og nutum við hjálpsemi þinnar og
vináttu þótt þú gengir ekki heill til
skógar.
Kæri vinur, nú er stríði þínu lokið
og verður þín sárt saknað. Blessuð
sé minning þín.
Guðjón og Ólafía.
Vegna fráfalls Þorsteins Árna-
sonar vil ég fyrir hönd samstarfs-
manna á Hvolsvelli minnast hans í
fáeinum orðum. Þorsteinn hóf störf
hjá RARIK í júní 1973 og því búinn
að starfa hjá fyrirtækinu í 31 ár
þegar hann féll frá. Í upphafi starf-
aði hann sem rafmagnseftirlitsmað-
ur í Rangárvalla- og V-Skaftafells-
sýslu og annaðist auk þess ýmsa
viðskiptaþjónustu á því svæði.
Haustið 1980 var Suðurland gert að
sérrekstrarsvæði hjá RARIK með
höfuðstöðvar á Hvolsvelli. Það var
þá sem ég kynntist Þorsteini fyrst
er ég tók við starfi umdæmisstjóra.
Ég fann strax að þarna var traustur
og góður starfsmaður enda varð
hann fljótlega minn nánasti sam-
starfsmaður. Það var mér ómetan-
legt að hafa Þorstein með mér við
uppbyggingu starfseminnar og vart
hægt að hugsa sér traustari og lipr-
ari mann í öllum samskiptum. Hann
var mjög réttsýnn og rökfastur og
leitaðist við að leysa öll mál af sann-
girni. Hann vann fyrir fyrirtækið að
miklum heilindum og hafði einnig
hagsmuni viðskiptavina í huga við
lausn þeirra mála er upp komu.
Dórothea eftirlifandi kona Þor-
steins starfaði einnig á skrifstofu
RARIK á Hvolsvelli þangað til hún
veiktist sem leiddi til þess að hún
lét af störfum seinni hluta árs 1987.
Það lýsir best hvern mann Þor-
steinn hafði að geyma hvernig hann
stóð með og annaðist Dórotheu í
veikindum hennar, alltaf sýndi hann
sama æðruleysið þegar rætt var við
hann um þá erfiðleika sem óneit-
anlega steðjuðu að. Heilsu hennar
hrakaði stöðugt og að því kom að
þau urðu að flytja til Reykjavíkur
þar sem hún naut meiri aðstoðar
vegna veikinda sinna. Þorsteinn fór
þá að vinna, í viðskiptaþjónustu, á
skrifstofu RARIK í Reykjavík þar
sem hann leysti störf sín af sömu
kostgæfni og endranær. Það var
óneitanlega mikið áfall fyrir okkur
er við fréttum af því að Þorsteinn
hefði greinst með krabbamein sum-
arið 2000. Þrátt fyrir veikindi sín til
viðbótar veikindum Dórotheu sýndi
hann alltaf sama æðruleysið og bar
þetta allt með reisn þannig að
ósjálfrátt fylltist maður bjartýni um
að hann myndi sigrast á sjúkdómn-
um. Þessi von brást á þjóðhátíð-
ardaginn 17. júní. Þorsteinn var
mikill áhugamaður um gamla muni
og var aðalhvatamaður innan fyr-
irtækisins að því aðsafna og varð-
veita búnað sem hafði sögulegt gildi
er tengdist rafvæðingu landsins,
m.a. er það fyrir hans tilstilli að
komið hefur verið fyrir munum úr
þessu safni á minjasafninu á Skóg-
um. Þorsteinn var mjög félagslynd-
ur og átti stóran þátt í stofnun
starfsmannafélagsdeildarinnar Raf-
Suð. Um leið og við vottum Dórot-
heu, börnum og öðrum aðstandend-
um samúð okkar þökkum við sam-
fylgdina með svo einstökum manni.
Örlygur Jónasson.
Þorsteinn eða Steini eins og hann
var ávallt kallaður meðal vinnu-
félaganna var ötull starfskraftur
fyrir starfsmannafélagið, alltaf boð-
inn og búinn til verka hvenær sem
var. Hann vann alltaf af kappi við
allar þær framkvæmdir sem tekist
var á við. Sumarið 1982 tóku þeir
Steini og Örlygur undirritaðan með
á leið sinni austur á Klaustur að
taka út verk í Skaftafellssýslunni.
Voru þeir á gula Bronconum hans
Steina og komið var við í söluskál-
anum í Hrífunesi. Þar fæddist sú
hugmynd að fá lóð undir sumarhús í
landi Hrífuness. Sýndi Steini þessu
mikinn áhuga frá fyrstu stundu og
boltinn fór að rúlla. Eru ófá hand-
tökin sem hann átti við byggingu
hússins og viðhald, skrapp austur í
tíma og ótíma til að taka til hend-
inni. Einnig kom hann að vinnu við
fleiri bústaði sem félagið kom sér
upp. Er honum þökkuð þátttaka í
félagsstarfi okkar sem hann vann
alltaf með gleði. Fallinn er í valinn
langt um aldur fram maður af þeirri
manngerð sem alltof fáir hafa til að
bera, þvílíkt gæðainnræti er ekki
mörgum gefið. Starfsmannafélag
RARIK, „Stóra RAF“, þakkar
Steina góða samfylgd og samvinnu.
Við kveðjum þig með söknuði kæri
félagi. Góðar minningar geymast.
Dórótheu, börnum þeirra og fjöl-
skyldum vottum við okkar dýpstu
samúð.
F.h. RAF
Gunnar Jónsson.
Látinn er langt um aldur fram
kær samstarfsmaður og mikill öð-
lingur, Þorsteinn Árnason, eftir
langa baráttu við erfið veikindi.
Þótt kallið hafi ekki komið á óvart
situr sár tómleiki og söknuður eftir
hjá okkur, samferðafólkinu.
Það æðruleysi og ósérhlífni sem
Þorsteinn sýndi í áratuga baráttu
við heilsuleysi konu sinnar – og síð-
an sitt eigið á seinni árum – verður
okkur, samstarfsfólki hans, óráðin
gáta. Um hann eiga vel við vísuorð
Stephans G.: „Bognar aldrei –
brotnar í bylnum stóra seinast.“
Innri ró hans og styrkur sýndi fá-
gætan þroska. Að sjálfsögðu hefur
sálarstríðið oft verið hart og óvæg-
ið, en í innsta kjarnanum er mað-
urinn alltaf einn – og þar er enginn
annar til frásagnar.
Þorsteinn var einstaklega hæfur
til þjónustustarfa. Af yfirvegun og
þolinmæði leysti hann úr málum af
eðlislægu réttlæti og með sanngirni
í huga, en jafnframt var hann mikill
ÞORSTEINN
ÁRNASON
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is