Íslendingaþættir Tímans - 26.02.1969, Blaðsíða 3

búi, allt þar til Sigvaldi andaðist.
^ann Sigvaldi alla ævi eins og
kraftamir framast leyfðu og hafði
ávallt vakandi áhuga á öllu því er
lil framfara mátti telja. Átti hann
létt með að tileinka sér véltækni
^útímans, og hreifst af þeim undra
^iætti og möguleikum, sem vélarn
ar gáfu, enda tók Klifshagi mikl-
framförum í hans búskapartíð
baeði hvað viðvék húsakosti og
raektun. Nokkur seinustu árin
Yann hann meira að söðlasmíði en
aður, þar sem kraftar hans til
®t®rri átaka úti við tóku að þverra.
Einnig gáfust honum þá fleiri
stundir til samvista við sonabörn
Sl'n, sem honum voru mjög kær
°g hændust sérstaklega að honum.
Eg var á barnsaldri, er ég sá
“igvalda í fyrsta sinn. Hann vann
ba að söðlasmíði á næsta bæ við
»»ig. Þá var Sigvaldi á bezta aldri.
^ýr er þessi maður enn í fersku
»ninni. Mér fannst hann gjörvi-
legri en aðrir menn, kátari og snar
ari í snúningum.
Næstu mynd á ég af honum, er
Vlð nokkrum árum seinna riðum
^na Austur-Sand ásamt fjölda fólks.
Eg hafði flutzt í annað hérað, en
slóst nú í skemmtiför með vinum
°g vandamönnum. Hann reið hvít-
úm hesti, fjörháum og fimum á
°ilum gangi. Þarna sá ég í fyrsta
skiP'ti á ævinni farið fram úr
snörpustu stökkhestum á kostum.
^igvaldi sat hestinn sem hann
Væri gróinn við söðulinn. Hestur
og maður sýndust rammbundin
heild. Myndin er skýr og með öllu
ógleymanleg.
Mágsemdir og vinátta leiddu
okkur nú meira saman. Ég var oft
gestur á heimili hans, kynntist
störfum hans og áhugamálum, sem
varð svo til þess, að þessi fágæti
maður var oft í huga mér, þótt
sjálfur væri hann víðsfjarri. Lítil-
læti og hæversku hafði ég að vísu
kynnzt, en tæpast sem sjálfsögð-
um hlut, án innra mikillætis eða
auðmýktar. En slíkur var Sigvaldi.
Á veraldar vísu gat hann þó vel
staðið sig við að láta mikið. Hann
hafði unnið stórsigur á fátækt og
umkomuleysi. Drengjum sínum
gaf hann uppeldi og menntun, er
þeir sjálfir kusu sér. Einn þeirra
hefir nú tekið við búi af föður
sínum, og vona ég, að þar sjáist,
hvers konar uppeldi hann hefir
hlotið þar heima fyrir, að hinum
tveim ólöstuðum, sem eru á öðr-
um sviðum.
Ekki blandast mér hugur um,
þótt ég hafi ekkert um það heyrt,
að Sigvaldi hafi átt kost nokkurra
mannaforráða. Hann sem bjó sjálf
ur svo snyrtilegu og arðsömu búi.
En Sigvaldi hafði ekki hug á
mannafornáðum sér til handa, vildi
víst heldur, að framgjamari menn
og ef til vffl yngri tækju að sér
hin opinberu stönf.
Jónas Hallgrimsson segir í einu
kvæða sinna um sögualdarmenn
okkar: „Og undu þar glaðir við
sitt“. Engan mann hef ég þekkt,
sem fremur mætti segja þetta um
en Sigvalda. Aldrei sá ég þó votta
fyrir sjiálfsdýrkun og tæpast sj&ifs i
ánægju á heiraili hans, en faguít i
hjónaband of hógværð til aUra
orðá og verka sköpuðu andrúms- ,
ioft friðsældar og andlegrar full-
nægingar. Eirðarleysi og ástríður
nútímans áttn þar aldrei heima.
— Sigvaldi sló aldrei vankant á
stein, hvorki í orði né verki. Það
verður þó mörgum á á langri ævi.
Ég er þess fullviss, að-sveitungar
hans munu lengi minnast hreyf-
inga hans og orðalags. Allir gtátu
séð, að þar fór maður, sem undi
glaður við sitt. Fágætir mannkost
ir og afstaða hans til mannlifsins,
færðu honum þá lifshamingju, sem
entist honum alla ævi.
Kvæði Einars Benediktssonar
verða hvorki numin né skilin af
hinum stóra heimi. Þau eru á máli,
sem enginn skilur utan fáar og
tiltölulega þýðingarlausar mann-
eskjur, sem þetta land byggja.
Eins mun fara um þá fyrirmynd,
er Sigvaldi gaf okkur öllum með
lífi sínu. Þeir eru svo fáir og smá-
ir, sem hafa veitt henni eftirtekt
og skilið, að þessi afstaða til lifs-
ins er hið eina svar, sem til er
við eirðarleysi og ógæfu manna
um víða veröld.
Á ásnum sem Klifshagi, bær
Sigvalda, stendur á, mætist eitt-
hvað, sem er ákaflega gott. Er það
hafrænan norðan af Axarfjarðar-
flóa, sem kemur þarna til móts við
skógarilminn úr suðrinu, þrungn-
um óskum og vonum þess mann-
vænlega fólks, sem jafnan hefur
búið í þessu fagra héraði?
Þorlákur Jónsson.
MINNING
Finnur Jdnatansson
frá Reykjum
Það andar friði um dalinn. Hann
er fagur álitum í vetrarsólinni sem
leggur gullbryddingu um fann-
krýnd fjöllin, ofar dökkna skógar-
ins og hamrabeltanna.
Frá kirkjunni á Illugastöðum
ómar klukknahringing, sú er heyr
ir því til, að einhverjum er fylgt í
hinzta áfangastað.
Yfir hvílurúmi horfins vinar er
gert krossmark og um leið bærist
tregasár strengur á hörpu minn-
inganna. Samfylgdin er þökkuð og
beðið fararheilla yfir hafið, sem
heimana skUur.
Lokið hefur hinzta þætti hetju-
sögu.
Finnur Jónatansson var fæddur
á Reykjum í Fnjóskadal, 15. marz
árið 1875 og var því nærfellt 94
íslendingaþættir
3
1